Logo DBNL
Wormcruyt met suycker (1950)

Wormcruyt met suycker

(1950)–D.L. Daalder–rechtenstatus Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende

Inleiding

Wie zich bezig houdt met de Nederlandse literatuurgeschiedenis ontdekt, dat daar maar zelden van kinderboeken gewag wordt gemaakt. Men wijst in de handboeken op de betekenis van de kinderpoëzie van Van Alphen, Goeverneur en Heye, noemt terloops Swildens en misschien Le Francq van Berkhey, maar daarmee is het dan ook afgelopen: de lezer zoekt de namen van schrijvers als Nellie van Kol, Nienke van Hichtum, Ida Heijermans, Cor Bruyn, Leonard Roggeveen, mevr. Selleger-Elout om maar enkele prominente figuren te noemen, vergeefs. Ook in de tijdschriften, die het terrein der gróte literatuur bestrijken, vindt men zelden of nooit artikelen over kinderlectuur, de auteurs daarvan hebben er geen toegang, hun werk wordt er niet besproken, zelfs niet genoemd.

Wat is de oorzaak daarvan?

De mogelijkheid bestaat, dat de wetenschappelijke onderzoekers, die de letterkunde tot hun studieveld hebben verkozen, niet wensen ‘af te dalen’ tot de regionen van de kinderen en de velen, die voor hen schrijven. Ze zien uit de hoogte hunner volwassenheid, van hun geleerdheid misschien, neer op het wriemelend grut aan hun voeten en de dwazen, die het met bakersprookjes en onnozele verhaaltjes menen te moeten amuseren. Onwillekeurig beïnvloed door de gedachte, die zij zelf verwerpen, dat bij de beoordeling van kunstwerken en de beslissing, of die al of niet opgenomen zullen worden in de ‘officiële’ letterkunde, de diepte der denkbeelden en de aard der emoties de bepalende factoren zijn, komen zij er toe, de kinder-literatuur, waarvan de ‘ideologie’ maar simpel en de ontroeringen ‘kinderlijk’ moeten zijn, te beschouwen als quantité négligeable. En, als een enkele onder hen, voorzichtig en gereserveerd, een paar passen waagt in het onbekende kinderland, waarvoor hij, ondanks zichzelve, een lichte geringschatting blijft koesteren, als hij met een zekere welwillende aandacht sommige geschriften opneemt en doorbladert, rijst al gauw de conclusie: aardig en beminnelijk.... maar het heeft met kunst niets te maken. Ja, groter nog is de kans, dat hij ook de beide eerste qualificaties achterwege laat: er is véél in de Nederlandse kinderliteratuur, dat niet bevallig en vriendelijk is.... en het tegengestelde van kunst. Om te vinden wat belangrijk is, heeft men méér belangstelling en vooral meer tijd nodig, dan de gemiddelde letterkundige aan deze materie wenst te besteden. En er is een tweede reden, die hem kopschuw maakt. Hij heeft - niet ten onrechte - de mening, dat de kinderliteratuur te allen tijde een andere functie heeft gehad dan die der volwassenen: ze is een middel in de hand der paedagogen - het woord klinkt wrang in de mond der artisten en niet minder in die der literatoren - om kinderen in een bepaalde richting te beïnvloeden en in verband daarmee bezwaard met didaktische en moralistische elementen

- om van de stichtelijkheid maar te zwijgen -, die in ieder geval boven de kunstwaarde prevaleren, àls van de laatste al gesproken kan worden. Er dienen dus bij de bespreking van kinderboeken andere maatstaven te worden gehanteerd dan bij die voor grote mensen - er is hier hoogstens een grensgebied van de literatuur, beter zou het zijn, het volledig te brengen onder de souvereiniteit van de quasi-wetenschappelijke specialisten, die zich met opvoedkunde occuperen - met kunst heeft dit alles niets en dan ook helemaal niets te maken. Het blijft zelfs de vraag, of kunst voor kinderen mogelijk is!

Precies zo gaat het de redacteuren der letterkundige tijdschriften. Ook bij hen de minachting voor kinderen, jeugdlectuur (zelfs het wóórd klinkt al brááf) en schrijvers voor de ‘spes patris et patriae’, ook bij hen de idee fixe, dat kinderliteratuur iets totaal anders is dan de woordkunst, die hen interesseert. En de auteurs zelf denken er niet veel anders over: er is maar een enkele onder hen, die bij tijd en wijle een verhaal voor kinderen schrijft - de meesten bepalen zich uitsluitend tot een publiek boven de achttien en generen zich min of meer voor hun collega's en hun goede naam, wanneer zij zich aan kinder- of volkslectuur te buiten gaan: ze kiezen in dat geval gewoonlijk een pseudoniem om de aftocht te dekken. Hun houding wordt versterkt door het feit, dat de uitgevers in den regel voor een manuscript, dat zich tot jongeren richt, veel minder betalen dan voor een ‘normaal’ boek. Geen wonder - de ouders bekommeren zich niet om de kunstwaarde: zij vragen een niet te duur, liefst smakelijk uitgevoerd boek, dat in staat is te boeien en te vermaken, als 't mogelijk is met een opvoedend element er in, al komt dat pas in de tweede plaats. En dergelijke verhalen kunnen ook wel worden geschreven door mensen met minder financiële pretenties dan de erkende artisten geleidelijk aan hebben gekregen! En waar ook kunstenaars moeten leven, waar ook zij zich, ondanks hun artistieke wereldbeschouwing en hun haat tegen bourgeoisie en kapitalisme, toch nog laten intimideren en een zekere evenredigheid aanvaarden van innerlijke waarde en tastbaar honorarium, blijft de kinderliteratuur bij hen in discrediet en zoeken zij het contact met de volwassenen. Ook edeler motieven spelen daarbij een rol: de bewustheid, dat een kunstwerk de adequate uiting moet zijn van een persoonlijkheid allereerst, van een intens levende, harmonisch uitgegroeide volwassene, en dus voor kinderen onverstaanbaar blijft - de zekerheid, dat men moet wòrden tot een kind om voor hen te kunnen schrijven en de erkenning van onmacht om die innerlijke gesteldheid te bereiken.

En door dat alles blijven de kinderen verstoken van de literatuur, die voor hen van blijvende waarde zou kunnen zijn, geschreven door artisten, erkend door de letterkundigen, in de literaire tijdschriften met dezelfde zorg beoordeeld als de verzen en romans voor hen, die de kinderschoenen

ontwassen zijn. Maar zij vràgen om lectuur en in onze samenleving regelt nog altijd de vraag het aanbod. Wanneer de gròten onder ons niet voor hen willen schrijven, òf uit gêne òf uit piëteit, dan zullen de kleinen het wel doen. Waarom niet? Een kinderhand is gauw gevuld, ouders zijn weinig critisch, de gemiddelde uitgever is een zakenman, die allereerst vraagt naar het debiet, de critiek in de grote tijdschriften blijft achterwege, in de dagbladen heeft men er geen plaats voor of men maakt er zich af met een Jantje van Leiden en in de paedagogische periodieken kijkt men toch alleen maar naar de opvoedende waarde en is men tot literaire toetsing onbevoegd - er is alle kans, dat men heenslipt door het zwakke cordon van bewakers en een genoeglijk duitje kan verdienen: pecunia non olet.... En zo schrijft onderwijzer Jansen, die krachtens zijn beroep kinderen kent en gewoon is in hun vocabulair te spreken, een realistisch verhaal voor jongens: wat guitenstreken, een avontuurtje, een diefstal, waarvan de bedrijver door de twaalfjarige held wordt ontmaskerd, mijn liefje, wat wil je nog meer - of mevrouw Pietersen, die weinig om handen heeft - twee kinderen naar school en een hitje voor het grove werk - en enige bijverdienste niet onaardig vindt met het oog op een bontmantel of een vacantietrip, een bakvisroman met een blonde autobezitter en een vlotte flapper als dramatis personae en een happy end als bevrediging van alle partijen.... och, waarom niet? Het is tam, middelmatig en kleurloos, maar de uitgever nèèmt ze, het een en het ander, een illustrator fleurt de historie wat op met een paar luchtige prenten en een kakelbont omslag, een pàkkende titel is wel te vinden en de leeshonger van de kinderen zorgt voor de rest. Ze zijn een paar uur geboeid, lenen het verhaal uit aan hun vrienden en vergeten de historie na enkele dagen. Onschuldige lectuur, voor zover oppervlakkigheid ooit onschuldig kan zijn! Minder kwaadaardig in ieder geval dan de producten van geraffineerder auteurs. Hun is de argeloosheid niet ontgaan van naïeve en primitieve naturen. Zij weten, dat een handige speculatie op de in ieder sluimerende zucht naar sensatie, op aangeboren sentimentaliteit en latente erotiek feilloos succes heeft. Dies componeren zij spektakelverhalen volgens het beproefde recept: veel geheimzinnigheid, een edelaardige figuur, door booswichten belaagd, telkens op de rand van de afgrond ternauwernood gered, maar op den duur triomferend, schokkende taferelen, waarin bloed en vuur niet worden gespaard - met bonzend hart zullen kind en volwassene de loop der snel wisselende gebeurtenissen volgen tot de daverende apotheose aan het slot. Of zij schrijven voor jonge kinderen ‘allerliefste’ verhaaltjes, verteld in de toon van de juffrouw uit de eerste klas, waarin de onvermijdelijke kabouter figureert en bloemetjes en beestjes de stemming van de pastorale moeten suggereren - om maar te zwijgen van de prikkellectuur, die het jonge meisje vertrouwd tracht te maken met de sfeer van kunstig gecamoufleerde sensualiteit.

Het is een toestand, die zorgwekkend moet zijn voor ieder, die het goed meent met kinderen en met de literatuur. Een zorg, die tot onrust groeit, wanneer de aandachtige en critische lezer niet alleen de inhoud, maar ook de vorm tot object van zijn studie maakt. Hoe vlak en flodderig is het Nederlands van een groot aantal boeken, hoe slap en krachteloos zijn hun compositie en hun structuur. Het is niet de taal van de bezielde artist, die uit innerlijke noodzaak schrijft, niet het lenige, beeldende proza, dat wij bewonderen in de artistieke scheppingen van de grote kunstenaars onder ons - het is het zielig gepraat, het gewauwel niet zelden, van solide en brave scribenten, aan wie iedere wezenlijke ontroering vreemd is en die door geen enkele verheven gedachte worden beheerst. Van de fijnheid, de zuiverheid, de elegantie en de charme van het kinderlijk wezen, in al zijn uitingen te constateren, weerspiegelt zich niets in hun geesteloze zinnen zonder enige distinctie, alle eerbied voor zijn onschuld en zijn onbevangenheid is afwezig in de taal, die in woordkeus, rhythme en melodie die der neerbuigende, minzame volwassenen blijft, van de geheimzinnige wereld zijner verbeelding, nauwelijks in klanken te vangen, is geen spoor te bekennen in de alledaagse phrasen van hun conventioneel en rhetorisch geschrijf, waarin ook alle humor ontbreekt of door het grimas van de clownerie is vervangen.

Ik weet, dat er uitzonderingen zijn. Dat ook in het gesmade ras der schoolmeesters en zelfs in dat der mevrouwen artisten leven van formaat. Maar hun aantal is klein en zij vinden in de wereld der kunst niet de waardering, die zij verdienen; zij ontvangen die niet, omdat zij voor kinderen schrijven en in de massa verloren gaan.

Hoe in deze toestand verandering kan worden gebracht? Het is niet mogelijk, daarover te filosoferen, voor wij hebben onderzocht, wat het wezen is van èchte kinderliteratuur.

Laat ons daarover eerst de betrokkenen horen: de schrijvers, voor zover ze serieus zijn te nemen, de uitgevers, de ouders en, hoe vreemd het moge klinken, de kinderen zelf. Zij stellen hun eisen - het is aan ons te bepalen, of aan die eisen moet en mag worden voldaan.

Eisen van schrijvers

Hoor Storm in zijn ‘Nachtwort’ van Pole Poppenspäler: ‘Wenn du für die Jugend schreiben willst, so darfst du nicht für die Jugend schreiben’.

Hoor Gravault in 1932: ‘Les livres d'enfants se divisent en deux catégories, ceux qu'on a écrits pour eux et qu'ils ne lisent pas et ceux qui n'ont pas été écrits pour eux et qu'ils dévorent’.*)

Hoor Paul Hazard, sprekende over kinderboeken (1932): ‘J'aime les

livres qui restent fidèles à l'essence même de l'art, c'est à dire qui proposent aux enfants un mode de connaissance intuitif et direct, une beauté simple capable d'être immédiatement perçue, provoquant dans leurs âmes une vibration qui ne s'éteindra qu'avec la vie. Et ceux qui leur fournissent des images, comme ils les aiment; images choisies parmi les reflets que le monde entier nous offre dans sa richesse; images féeriques qui sont libération et joie, bonheur conquis avant que le réel ne se referme sur eux; assurance contre le temps, trop vite venu, où ils seront réduits aux seules réalités. Et les livres qui éveillent en eux non pas la sensiblerie, mais la sensibilité; qui les fassent participer aux grands sentiments humains; qui leur donnent le respect de la vie universelle, celle des animaux, celle des plantes; qui ne leur apprennent pas à mépriser tout ce qu'il y a de mystérieux dans la création et dans l'homme. Et les livres qui respectent la valeur et l'éminente dignité du jeu; qui comprennent que l'exercice de l'intelligence et de la raison elle-même, peut et doit n'avoir pas toujours pour but l'immediatement utile et le pratique. J'aime les livres de savoir; non pas ceux qui veulent empiéter sur la récréation, sur le loisir, sous prétexte qu'on peut tout apprendre sans peine. Ce n'est pas vrai; il y a des choses qu'on ne peut apprendre qu'à grand'peine, il faut s'y résigner. J'aime les livres de savoir quand ils ne sont pas des grammaires ou des géométries mal déguisées; quand ils ont du tact et de la mesure; quand, au lieu de déverser sur une âme puérile tant et tant de matériaux qu'elle en demeure écrasée, ils jettent en elle une semence qui se développera de l'intérieur. Je les aime quand ils ne se trompent pas sur la qualité du savoir et n'estiment pas que le savoir peut tenir lieu de toutes choses. Je les aime surtout quand ils procurent de toutes les connaissances la plus difficile et la plus nécessaire, celle du coeur humain.... J'aime les livres, enfin, qui contiennent une moralité profonde: non pas ce genre de moralité qui consiste à se croire un héros parce qu'on a donné deux sous à un pauvre, ou qui appelle qualités les défauts particuliers à un temps, à une nation, ici la pleurnicherie, là un piétisme qui ignore la charité, ailleurs une hypocrisie bourgeoise; non pas cette moralité qui ne demande aucune adhésion intime, aucun effort personnel, et qui n'est qu'une règle imposée bon gré, mal gré par les plus forts. Mais j'aime les livres qui mettent en action des vérités dignes de demeurer toujours, et d'inspirer toute vie intérieure: ceux qui montrent que l'amour désintéressé et fidèle finit par trouver sa récompense, ne fût - ce qu'en soi-même; combien l'envie, la jalousie, la cupidité sont laides et basses; comment les gens qui ne débitent que méchancetés et mensonges finissent par cracher vipères et crapauds à chaque mot qu'ils prononcent; bref j'aime les livres qui entretiennent pour leur compte la foi dans la vérité et dans la justice.... Ces conditions sont difficiles à remplir, je le sais bien; elles sont plus impérieuses que quand il s'agit d'un bon livre pour

les hommes, lequel n'est pas déjà si commode à produire. Mais déformer les jeunes âmes, mais profiter d'une certaine facilité qu'on peut avoir pour multiplier les livres indigestes et faux, mais se donner à bon marché des airs de moraliste et de savant, mais tromper sur la qualité, c'est que j'appelle opprimer les enfants’.*)

Hoor Goethe. Hij spreekt niet over de eisen, die aan kinderlectuur moeten worden gesteld, maar roemt de boeken, die hij in zijn jeugd las**): ‘Man hatte zu der Zeit noch keine Bibliotheken für Kinder veranstaltet. Die Alten hatten selbst noch kindliche Gesinnungen und fanden es bequem, ihre eigene Bildung der Nachkommenschaft mitzuteilen. Auszer dem Orbis pictus des Amos Comenius kam uns kein Buch dieser Art in die Hände’ en dan noemt hij als zijn lectuur: ‘die grosze Foliobibel, mit Kupfern von Merian, Gottfrieds Chronik, Fabeln, Mythologien und Seltsamkeiten, Ovidius, Fénelons Telemach, Robinson, die Insel Felsenburg, Volksbücher: der Eulenspiegel, die Haimonskinder, die schöne Melusine, der Kaiser Octavian, die schöne Magelone, Fortunatus, mit der ganzen Sippschaft bis auf den ewigen Juden’. Ook Homeros, Virgilius, Klopstock, Racine, Molière, Corneille passeerden de revue.

Hebbel noemt: de geloofsdogmatiek, een bloemlezing van Duitse dichters, Campe's Ontdekking van Amerika, Bürgers Lenore, Jezus' Lijden, Don Quichot, later Schiller, Klopstock, Heine, Lessing, E.T.A. Hoffmann, Uhland.

Leopold Ranke: de Bijbel - deze vooral -, gezangboeken, historiewerken, Homeros, Ridderromans, Griekse klassieken, nationale dichters, Ovidius, Virgilius en Klopstock.

Gervinus redt zich van de stupide veel-lezerij door Homeros, Telemachus en Virgilius; Gustav Freytag noemt Scott en Cooper.

Van Nederlandse schrijvers zijn mij weinig uitlatingen bekend; men vindt meningen van Beets, Huet en De Génestet in dit boek op blz. 62-64, 77, 78, 82, 83, 85 en 86; Potgieter behandelde Jeugdpoëzie in de Gids van 1839.

Wel is iets meer te vertellen over de opvattingen van kinderschrijvers zelf: ik verwijs daarvoor naar de ideeën van Stamperius en Nellie van Kol (hierachter blz. 97 en 106) en vooral naar een enquête, waarvan de uitkomsten door Leonard Roggeveen werden gepubliceerd in het tijdschrift Het Kind, jg. 1939, p. 84 e.v. Ondervraging van Ida Heijermans, S. Lugten-Reys, Mien Labberton, T. Hellinga-Zwart, Willy Pétillon, To Hölscher, Helena Lochner (Z.-Afrika), J.M. Selleger-Elout, Cor Bruyn, J.P. Valkema-Blouw, Hendrik van Tichelen (België), Geo Verbruggen (België), Jef Mennekes (België), Kees Spierings, Philip Exel, Anne de Vries, W.G. van de Hulst, leidde tot de volgende conclusies:

Wat de vorm betreft, vraagt men naast kinderlijk, zuiver Nederlands, goede illustraties; wat de inhoud betreft: voor 6-9-jarigen: eenvoudige, concrete vertellingen uit het dagelijks leven naast morele op waarheid berustende sprookjes (één der ondervraagden verwierp het sprookje èn de fabel); enkelen wensen ook poëzie; voor 9-12-jarigen: naast de realistische vertellingen uit groep I avonturen- en sportverhalen (één vraagt nog sprookjes, een ander ook historische boeken); voor de 12-jarigen en ouderen: wat in beide vorige groepen werd gewenst, geen sprookjes, eventueel sagen en voor de meisjes ook ‘bakvisromans’ van de goede soort: ongezonde liefdesavonturen acht men contrabande; wat de strekking betreft: men pleit voor vormende lectuur, verwerpt gewoonlijk een opzettelijke moraal, een enkele wenst vooral lering; tegen het boek, dat alleen maar ontspanning geeft, heeft men geen bezwaar (‘mits het vermaak niet te dwaas is en er een geboren verteller aan 't woord is’, terwijl ‘ook wat lering niet behoeft te ontbreken’). Belangrijk is het feit, dat viermaal als eis genoemd wordt: Leesbaarheid ook voor volwassenen en zesmaal het oordeel wordt uitgesproken, dat de schrijver allereerst kunstenaar moet zijn en dan pas paedagoog.

Men peilt hier minder diep dan Hazard, toch is de uitkomst niet zonder betekenis.

Ten slotte wijs ik op een kostelijk artikel van Godfried Bomans in Elseviers weekblad van 7 December 1946 met de uitspraak: ‘Ik geloof niet in kinderboeken. Ik geloof wèl in boeken voor volwassenen die om een of andere reden, ook door kinderen worden gelezen.... Geboeid wordt een kind eerst - en dit heeft het met de volwassenen gemeen - door wat boven hem ligt.’

Eisen van Nederlandse uitgevers

Jaargang 1940 van Het Kind geeft op blz. 401 e.v. de antwoorden van enkele uitgevers op sommige vragen, die ik hun had gesteld. Het betreft de firma's: Ploegsma, De Arbeiderspers, Van Goor, Van Holkema en Warendorf, Kluitman, Spin en De Tijdstroom.

Als voornaamste eisen worden genoemd:

wat de vorm betreft: taal in overeenstemming met de leeftijd van de lezers, zuiver Nederlands, een logisch verband en goede compositie; weinig gecompliceerde, suggestieve, artistieke, op de tekst, de leeftijd van de kinderen en de sfeer afgestemde illustraties, voortreffelijke typografische verzorging, een stevige, mooie band;

wat de inhoud betreft: passende bij de leeftijd, gekenmerkt door humor en sentiment zonder sentimentaliteit, met goede milieu-tekening; de inhoud moet aantrekkelijk zijn en boeien zonder sensatie te wekken; oorspronkelijk voor jongens en meisjes dezelfde, later voor de eersten in de

richting van techniek en avontuur, voor de laatsten in die van huiselijke gebeurtenissen en sociaal werk;

wat de strekking betreft: niet dogmatisch, noch politiek gekleurd, zo mogelijk leerzaam en karaktervormend (‘spelenderwijs’, ‘paedagogisch verantwoord’, ‘voor een ernstig opvoeder aanvaardbaar’).

Enkele opmerkingen worden gemaakt: klassieke kinderboeken blijven in trek, de critiek is meestal beneden peil, de kinderen zelf zijn de beste critici, het Nederlandse kinderboek behoort internationaal tot de beste.

Een der uitgevers klaagt er over, dat langs allerlei oncontroleerbare kanalen honderden boeken de markt bereiken, die aan geen enkele der hierboven geformuleerde eisen voldoen. Nu, na de oorlog, lijkt mij dat meer dan ooit het geval. Naast de enkele uitgeverijen, die zich speciaal met het kinderboek bezighouden, waar men steeds correcter en kieskeuriger is geworden en vaak door adviseurs wordt voorgelicht, waar men een naam heeft hoog te houden en te verspelen, treden de laatste jaren allerlei nieuwelingen op de voorgrond, die rijp en groen accepteren en ‘brengen’(!), geen enkele traditie erkennen en profiteren van het papiergebrek der kranten, die geen ruimte hebben voor grondige critiek. Er is een ontstellende achteruitgang te constateren, terwijl de toestand ook vroeger al allesbehalve rooskleurig was. Met grote instemming haal ik hier een deel aan van een artikel, door Marie Schmitz in de Nieuwe Rotterdamse Courant van 8 Jan. 1947 gepubliceerd:

‘Ongetwijfeld is het juist, voorop te stellen, dat wij voor de jeugd van deze tijd, meer dan ooit ontredderd, van alle normen vervreemd, en in haar ontwikkeling achterop, onze morele waarden zullen hebben te herijken, maar naast deze klemmende eis, zou ik ook een andere, niet minder dringende willen stellen, niet slechts voor dit tijdsgewricht, doch voor alle tijden van belang: de eis van het aesthetische peil der jeugdlectuur. Uit de vele jaren, dat ik in deze kolommen kinderboeken van de meest uiteenlopende soort mocht bespreken, is mij, te schriller na deze jaren, die mij er van scheiden, het ontstellende beeld bijgebleven van een stroom van onbekwaam en onpersoonlijk, ook wel al te gemakkelijk geschreven, inhoudloze, gestalteloze ‘verhalen’, waarvan in geen lezer, oud of jong, een beeld beklijven kon. Het goede, dat ontegenzeglijk verschijnt en verscheen, niet te na gesproken, bleef het kinderboek - en vooral voor het jongensboek en het boek voor oudere meisjes geldt dit - beneden de allerredelijkste norm.

Men mene niet, dat met deze aesthetische eis een voor jeugdlectuur zeker misplaatst aestheticisme bedoeld zou zijn. Hij bedoelt niet anders dan dat ook het kinderboek - niet minder dan lectuur voor de volwassene - in zijn soort ‘literatuur’ zal zijn, aan normale literaire eisen zal voldoen: dat er een weloverdachte en verantwoorde, goed gecomponeerde inhoud zal zijn, dat het boek goed, persoonlijk, boeiend geschreven zij en vooral,

dat de personen leven en gestalte krijgen. Ook dit is een, zij het indirecte, factor in de aesthetische opvoeding, waarvan mevrouw Marsman spreekt, want al is het kind nog niet in staat zich zelfstandig rekenschap te geven van de oorzaak van zijn indrukken, dat deze sterker en duurzamer zullen zijn naarmate het boek beter, d.i. overtuigender geschreven is, de personen meer tot levende wezens geworden zijn, is onbetwistbaar.

Een boek van deze allure vergt vanzelf een ander soort schrijver dan de velen, die zich, menende het ook wel te kunnen, opmaakten tot het schrijven van een kinderboek en met hun slordig aaneengeregen onbenulligheden of smakeloze verzinsels, zonder enige ambitie in de richting van werkelijke inhoud, compositie, stijl of uitbeelding - om van morele waarden maar helemaal niet te gewagen - de paar honderd pagina's volbabbelden, die uitgevers in een bonte band gestoken als aantrekkelijke koopwaar in de etalages van de boekhandel deponeerden.

Dat allengs meer werkelijke schrijvers zich om het kinderboek zijn gaan bekommeren, is een verheugend verschijnsel; dat de te vele wanproducten hiermee van de markt verdwenen zouden zijn, is onwaarschijnlijk. Te zeer wordt - averechts standpunt - door uitgevers nog rekening gehouden met de verlangens van het jeugdige publiek: sensatie voor de jongens, al te goedkope liefdesromantiek voor de zg. ‘meisjesroman’ in plaats van dat de jeugd het boek krijgt, dat haar smaak in de juiste richting ontwikkelt, haar opvoedt (maar zonder dat zij het merkt!) en toch haar verlangens vervult (maar op de juiste wijze!).’

Eisen van ouders

Mij zijn geen publicaties van ouders over deze materie bekend, behalve enkele artikeltjes in kranten en tijdschriften, waaruit niet veel valt te leren. En, voor zover de Nederlandse paedagogen mogen worden beschouwd als hun vertegenwoordigers, laten ze ons vrijwel in de steek. In Kohnstamms Persoonlijkheid in Wording wordt over kinderlectuur maar terloops gesproken, van de honderden artikelen, door Gunning in een lang en productief leven over opvoeding geschreven, zijn er maar een paar, die het thema aanroeren en ook niet meer dan dat, de Paedagogische Encyclopaedie van Casimir en Verheyen, geeft naast een al te summier overzicht van de situatie in Vlaanderen (H.v. Tichelen) en Nederland (J. Riemens-Reurslag) enkele ‘Algemeenheden’, die hier worden overgenomen: ‘Kinderlectuur is lectuur, die geschikt is voor de leeftijd van 6 tot 14 jaar, geschikt om haar opbouwende en vormende waarde. Deze vloeit voort: a. uit het degelijke, het aantrekkelijke, het evenwichtige van de inhoud - deze zij dan ontleend aan werkelijkheid of fictie; b. uit het levendige, het plastische, het oorspronkelijke van de vorm - deze blijke dan proza of poëzie.... Hoe de stof ook zij, oorspronkelijk of ontleend, steeds moet de door kinderen te lezen tekst actueel en zuiver Nederlands

zijn - en dus geen dialect - wat niet uitsluit, dat zij lokaal getint kan wezen.... illustratie is niet onmisbaar; waar ze echter voorhanden is, dient ze één te zijn met de tekst, d.i. hem werkelijk toe te lichten en voor de jonge lezer bevattelijk en genietbaat te blijken.’ Dat is alles, wat er in de ‘Algemeenheden’ voor ons van betekenis is. En ook hier moet mij de opmerking uit de pen, dat Hazard dieper heeft gepeild!

Wanneer ik ten slotte nog wijs op Schmooks constatering van de tendenz in ieder kinderboek, het pleit van Wolgast (Das Elend unserer Jugendliteratur, Hamburg 1896) voor ‘künstlerische Erziehung der Jugend’, een heftig en eenzijdig, maar door zijn geestdrift sympathiek geschrift*), op een artikel van J. Riemens-Reurslag in Encyclopaedie voor Moeders (Amsterdam z.j.) en op Wat laat ik mijn kinderen lezen? van Fr. S. Rombouts, op Salzmanns eisen, op blz. 55 te vinden, dan kan ik eindigen, met de vermelding van enkele eisen, door H.v. Tichelen geformuleerd in Over Boeken voor Kinderen (Groningen 1928). Hij vraagt aansluiting bij de kinderpsychologie en opbouwend materiaal; ‘degelijkheid in zake stoffelijke verzorging, innerlijke vorm en inhoud’, een rustige, klare druk, een boekformaat en een bladspiegel, die voldoen aan de eisen van de schoonheidszin en in harmonie zijn met de inhoud, evenals de illustraties, waarbij de kinderlijke eenvoud niet uit het oog verloren mag worden; een sobere, sprekende, stevige band, eenheid van vorm en inhoud bij de prentenboeken en bij de geschreven boeken een correcte, bevattelijke, oorspronkelijke, plastische, levendige vorm, naast een inhoud ‘wààr in essentie, zedelijk in de ruimst mogelijke zin, onzijdig in zijn heerlijkst verdraagzame betekenis, humanitair in zijn breedst menselijke verschijning en naar de progressieve ontwikkelingsgang; prikkelend om het feitelijk vertelde en om de climax in de handeling, verrijkend om de kennis die aangebracht en het oordeel dat gerijpt wordt’. De schrijver van deze regelen is auteur, vader en paedagoog - laat ons zijn woord beschouwen als de stem der ouders.

Eisen van kinderen

Wij leren die het best kennen uit enkele enquêtes.

1. Onderzoek van Charlotte Bühler**). Het onderzoek strekte zich uit over 8000 kinderen in Wenen, leeftijd 8-20 jaar. De vraag werd gesteld: ‘Welk boek lees je het liefst en waarom?’ De statistiek geeft de procentuele verhouding per leeftijd voor jongens en meisjes afzonderlijk. Onder

Jongens 8-9 9-10 10-11 11-12 12-13 13-14
Sprookjes 71 56 40 27 18 14
Robinsonades 10 13 18 16 16 11
Sagen 2 9 13 16 12 7
Avonturen 5 7 9 15 22 27
Overgangsliteratuur 3 3 5 15 17 24
Kunst, (Drama's, Romans, Lyriek e.d.) - - 1 1 4 6
Wetenschap 5 5 7 7 7 9
Onbruikbaar 4 7 7 3 4 2
Totaal 100 100 100 100 100 100

Jongens 14-15 15-16 16-17 17-18 18-20
Sprookjes 9 4 6 1 2
Robinsonades 4 2 1 - -
Sagen 2 3 2 2 1
Avonturen 21 20 11 10 4
Overgangsliteratuur 39 28 25 19 18
Kunst, (Drama's, Romans, Lyriek e.d.) 12 24 31 38 42
Wetenschap 8 15 17 22 27
Onbruikbaar 5 4 7 8 6
Totaal 100 100 100 100 100

Meisjes 8-9 9-10 10-11 11-12 12-13 13-14
Sprookjes 84 80 62 45 36 21
Robinsonades 0 4 12 12 10 6
Sagen 2 3 6 13 15 5
Avonturen 0 1 1 3 4 3
Meisjesboeken 0 1 3 7 8 16
Overgangsliteratuur 5 3 6 6 10 20
Kunst 0 1 2 6 9 20
Wetenschap 0 1 1 3 4 5
Onbruikbaar 9 6 7 5 4 4
Totaal 100 100 100 100 100 100

Meisjes 14-15 15-16 16-17 17-18 18-20
Sprookjes 14 6 7 4 2
Robinsonades 4 1 - - -
Sagen 3 1 1 - -
Avonturen 7 1 2 1 1
Meisjesboeken 13 7 4 4 4
Overgangsliteratuur 15 17 12 16 24*)
Kunst 38 53 61 62 58
Wetenschap 2 4 6 9 6
Onbruikbaar 4 10 7 4 5
Totaal 100 100 100 100 100

‘overgangsliteratuur’ wordt verstaan: historisch of technisch werk, reisbeschrijvingen, populair wetenschappelijk werk e.d.

Duidelijk blijkt hier, dat de belangstelling voor sprookjes, bij meisjes iets sterker dan bij jongens, daalt met de leeftijd; die voor de Robinsonverhalen, bij de jongens sterker dan bij de meisjes, stijgt tot het 11e jaar en begint dan te verflauwen; bij de sagen dezelfde curve, maar de kentering komt iets later; avontuurlijke verhalen worden veel meer door jongens dan door meisjes gelezen, bij de eersten stijgt de begeerte sterk tot het 14de jaar, dan treedt een geleidelijke vermindering in; overgangsliteratuur wordt meer door jongens dan door meisjes gelezen, ze trekt de meeste aandacht tussen 14 en 17 jaar; het typische meisjesboek vindt veel lezeressen van 13-15 jaar; belangstelling voor romans en drama's ontwaakt eerder bij de meisjes dan bij de jongens en neemt met de leeftijd gestadig toe, jongens lezen meer wetenschappelijke geschriften dan meisjes.

 

2. Een onderzoek bij alle leerlingen van drie openbare lagere scholen te Alkmaar (1938)*)

Mijn vraag was: ‘Welk boek of verhaal vind je het mooist en waarom?’

De resultaten: ‘de sprookjes worden voornamelijk verkozen door de 6-7-jarigen en langer door de meisjes dan door de jongens; ook bij de fabels is dat zo (Bruintje Beer e.d.); ernstige realistische verhalen worden betrekkelijk zelden genoemd (zelfs in ‘Afke's Tiental’ bewondert men vnl. de humor): komische realistische boeken hebben de voorkeur, vooral wanneer de ‘geestigheid’ gepaard gaat met kwajongensstreken (Daantje, Harlekijntje, Dik Trom, Pietje Bell) vnl. op 8-10-jarige leeftijd; de jongens van 10 tot 12 en 13 hebben hun hart verpand aan de avonturiers; ook enkele meisjes kiezen dit genre, maar de meesten noemen verhalen over meisjesleven, waarin veel wordt gebabbeld en gesnoept en het leven knusjes binnen de veilige muren van de huiskamer verloopt.

 

3. Een onderzoek van J. Riemens-Reurslag in de hoogste klassen van tien Amsterdamse scholen, vermeld in de Paedagogische Encyclopaedie van Casimir en Verheyen: ‘Gaan wij de gegevens na, waarom een kinderboek mooi gevonden wordt, dan vinden wij het volgende: avontuurlijk 102 maal, eerlijkheid, opofferingsgezindheid en edelmoedigheid 33 maal, omdat het zo goed afloopt 30 maal, omdat het zo treurig afloopt 3 maal, liefde in het gezin 31 maal, liefde voor vrienden en anderen 29 maal, liefde voor dieren en hondentrouw 21 maal, goed kattekwaad 12 maal, lelijk kattekwaad 7 maal...., geen enkel kind heeft het over de stijl.’ Ook over de illustraties wordt maar zelden gerept.

Bij dit onderzoek ontbreekt een scheiding in de gegevens van jongens en meisjes; ook wordt niet vermeld, wanneer het heeft plaats gehad.

4. Een onderzoek bij alle leerlingen der Rijks H.B.S. te Alkmaar (1928)*). Mijn vragen waren: ‘Welke boeken vind je het mooist en waarom?’ ‘Welke schrijvers lees je het liefst en waarom?’ Uit de 250 antwoorden volgt:

 

1. Jongens van 12-14 à 15 jaar houden het meest van:

1.Avonturiersverhalen (Indianenboeken e.d.);
2.Geschiedkundige vertellingen (Kieviet, Been, e.d.);
3.Geestig bedoelde boeken over jongensleven (Kieviet, Van Abkoude e.d.);
4.Ernstig bedoelde boeken over jongensleven (De Vletter, Cor Bruyn e.d.).

Met de leeftijd komen ontdekkingsreizen en Jules Verne meer in ere. Mythen, sagen en legenden worden vrijwel niet, meisjesboeken in het geheel niet gelezen.

 

II. Meisjes van 12-15 jaar en ouder.

Weinig gegevens. De eerste drie rubrieken der jongens lezen zij nauwelijks, iets meer de vierde. Vooral echter boeken van vrouwen over meisjes (Top Naeff, Cissy van Marxveldt e.d.). Later: boeken over vrouwenleven en vrouwenstrijd (Ina Boudier-Bakker e.d.). Ook Selma Lagerlöf e.a.

 

III. Jongens van 14-15 jaar en ouder.

Er komt nu critiek op Karl May e.d.; de echte natuurliefhebbers, ontdekkingsreizigers, oceaanvliegers, detectives enz. nemen zijn taak over (Curwood, Jack London, Lönns, Scott, Amundsen, Viruly enz.); de historische verhalen komen op hoger niveau terug: Van Lennep, Oltmans, Schimmel. De derde rubriek wordt vervangen door Justus van Maurik, F. de Sinclair e.d. Het leven van jongens als Franscesco Campana, Kees de Jongen, Merijntje Gijzen, Boefje, interesseert hen sterker dan tevoren**).

 

5. Een enquête onder leerlingen van een aantal middelbare scholen (1935)***)

Mijn vragen waren: I. ‘Welke in Nederland verschenen boeken heb je de laatste maanden gelezen? (niet uitsluitend literaire werken); II. Welke Nederlandse tijdschriften lees je min of meer geregeld? III. Welke rubrieken uit welke Nederlandse kranten houd je gewoonlijk bij?’ Er kwamen 898 antwoorden binnen. Bedoeling was alleen te weten te komen wat zoal gelezen werd door jonge mensen tussen 14 en 20 jaar. Bij de uitwerking werd geen onderscheid gemaakt tussen meisjes en

jongens en met de leeftijden werd geen rekening gehouden. De genoemde geschriften werden bij vraag I in 8 rubrieken verdeeld.

Vraag I.: a. Meisjesboeken: Cissy van Marxveldt 323 maal, Van Hille-Gaerthe 156 maal, Top Naeff 51 maal genoemd - anderen komen daarna met 41 maal, etc.;

b. Jongensboeken: Karl May 136 maal, Jules Verne 76 maal (dan 26 maal, etc.);

c. Romans etc. door vrouwen geschreven: Ina Boudier-Bakker 185 maal, Scharten-Antink 123 maal (dan 86 maal enz.);

d. Romans etc. door mannen geschreven: Van Schendel 125 maal, Scharten-Antink 123 maal, A.M. de Jong 113 maal, Fabricius 101 maal, Van Eeden 92 maal (dan 85 maal enz.);

f. Reizen en sport: Luchtvaart 294 maal (Viruly 230 maal), totaal 332 maal;

g. Wetenschappen en techniek: Plant- en Dierkunde 70 maal (Curwood 26 maal), Techniek 55 maal, totaal 189 maal;

h. Gedichtenbundels: Boutens 6 maal; totaal 35 maal.

De conclusies waren: 1. Er wordt op deze scholen veel gelezen; 2. in de derde klas worden nog veel kinderboeken gelezen; 3. het ontwikkelingspeil loopt zeer uiteen; 4. van de derde klas af wordt in bonte volgorde alles gelezen, rijp en groen; 5. voor zover hier is vast te stellen, bestaat een vrij duidelijk verschil tussen de lectuur van meisjes en jongens; 6. de invloed van de school op deze uitkomsten mag niet vergeten worden; 7. de literaire werken hebben verreweg de meeste aandacht, vooral de lichte lectuur. Dit blijkt ook uit de voorkeur voor bepaalde tijdschriften en krantenrubrieken.

 

6. Een onderzoek naar de voorkeur voor detective-verhalen bij grotestadsjeugd*).

‘De jongens en meisjes, die aan het onderzoek deelnamen, allen geschoolde of ongeschoolde mannelijke en vrouwelijke arbeiders van 14-17 jaar, kregen een opstel te maken over het onderwerp: ‘de spannendste detective-geschiedenis die je kent’.... Jongens interesseren bij de lectuur in de eerste plaats handeling en succes (dynamische instelling); voor kleinigheden, zoals belevingen van emotionele aard, hebben zij geen oog. Meisjes daarentegen geven over het algemeen weinig om handelingen en succes; zij zoeken veeleer de volheid en de diepte van het beleven (statische instelling). Zij verliezen zich dan ook gaarne in bijzonderheden om te zwelgen in de daardoor gewekte gevoelens.’ Ook een onderscheiding in phantastische en nuchtere typen blijkt mogelijk; de eersten komen vooral voor onder de ongeschoolde arbeiders van beiderlei

kunne. Vrouwelijke figuren in deze verhalen blijken een grotere aantrekkingskracht uit te oefenen op de verbeelding der meisjes dan op die der jongens. De sexueel-erotische instelling blijkt bij de jongens van zeer geringe betekenis.

 

7. Roels*) vermeldt onderzoekingen van M. Zollinger bij Zwitserse gymnasiasten, van dr Bartling over de voorkeur voor bepaalde boeken in leesbibliotheken, van H. Busse over belangstelling voor literatuur en literair begrip bij de arbeidersjeugd. Zollinger constateert verlangen naar actie en spanning, die evenwel niet op kosten van het werkelijkheidskarakter der gebeurtenissen verkregen mogen zijn: zijn leerlingen van 14 moesten van Karl May niet veel meer hebben. Zijn 15-jarigen lazen geen lyrische poëzie, hadden veel belangstelling voor realistische drama's. Pas op 16-jarige leeftijd constateerde hij aandacht voor de aesthetische kwaliteiten (uiterlijk van het boek, stijl, de diepere schoonheid).

Bartling ontdekt toenemende leeslust bij de jongens van 10-12 jaar, afnemend van 12-16; op 15-16-jarige leeftijd perioden van leeskoorts; de meisjes lezen het meest tussen 13 en 16 en in het algemeen veel meer dan jongens. Onder de 17-21-jarigen is bij de jongens meer belangstelling voor ‘zware’ lectuur dan bij de meisjes. Bartling vond de verhouding Dostojewski 4: 1, Boudier-Bakker 2:3, Shakespeare 5:1, Boutens 4:1, Ibsen 4:3, Van Schendel 1:1, Van Looy 1:1, Gorter (Mei) 3:1, Perk 1:1. Bij de meisjes een constante belangstelling voor familie, gezinsleven, liefde - bij de jongens avontuur, reizen e.d. plus probleem-boeken. Ook ‘bij de mannelijke proefpersonen een grotere belangstelling voor de literaire kwaliteiten, bij de vrouwelijke voor de stofmotieven’.

Busse komt tot de conclusie, dat bij 14-18-jarige ‘arbeiders’ geen belangstelling meer bestaat voor sprookjes, ‘des te groter is echter de liefde, die zij voor boeken met avontuurlijke gebeurtenissen en heldengeschiedenissen en de, psychologisch daarmee verwante, historische verhalen en reisbeschrijvingen aan de dag leggen’. Ze vinden evenwel moeilijk de overgang naar de realistische literatuur. ‘De jongelieden blijven òf halverwege in een grof realisme steken òf zij houden zich aan hun lectuur van avontuurlijke verhalen.’ Bij 25-30 % stelde hij literair-aesthetische gevoeligheid vast.

 

8. Onderzoekingen van A.J. Jenkinson bij de leerlingen van ‘Secundary en Senior Schools’**).

Zijn studie gaat over 2900 kinderen van 12-15 jaar (1570 jongens, 1330 meisjes). Van het uitgebreide en interessante materiaal neem ik alleen

SECUNDARY SCHOOL
Per maand leest gemiddeld elke jongen of meisje van 12 jaar 13 jaar 14 jaar 15 jaar
Aantal boeken buiten de school om 5.0-6.5 5.5-6.1 6.0-6.3 5.0-5.9
Aantal boeken in school (vrije tijd) 0.8-0.9 0.3-0.4 0.5-0.7 0.0-0.2
Aantal ‘magazines’ voor ‘boys and girls’ 3.7-2.0 3.0-2.0 2.0-1.3 0.8-0.6
Aantal andere ‘magazines’ 1.7-1.3 1.8-1.9 2.3-2.2 2.9-1.8
Aantal kranten 2.4-2.2 3.1-2.5 3.2-2.6 2.8-2.5
Gaat per week naar de bioscoop aantal malen 1 −1- 1- −1- 1 −1 1- −1-
Aantal gedichten per maand buiten school 0.7-1.3 0.4-1.3 0.3-0.7 0.4-0.7
Aantal toneelstukken per maand buiten school 0.4-1.0 0.4-1.0 0.4-0.9 0.3-0.6

SENIOR SCHOOL
Per maand leest gemiddeld elke jongen of meisje van 12 jaar 13 jaar 14 jaar
Aantal boeken buiten de school om 3.9-5.3 4.3-5.2 4.0-5.1
Aantal boeken in school (vrije tijd) 2.3-2.1 1.9-2.3 2.1-1.7
Aantal ‘magazines’ voor ‘boys and girls’ 4.2-2.7 4.0-3.3 4.0-4.2
Aantal andere ‘magazines’ 1.1-1.4 1.3-2.0 1.5-2.0
Aantal kranten 2.7-2.3 2.7-2.5 2.5-2.6
Gaat per week naar de bioscoop aantal malen 1+−1+ 1+−1+ 1+−1+
Aantal gedichten per maand buiten school 0.7-1.2 0.5-1.3 0.5-0.8
Aantal toneelstukken per maand buiten school 0.3-0.9 0.3-0.7 0.3-0.8

de laatste, samenvattende tabel over. In elke kolom heeft het eerste cijfer betrekking op de jongens, het tweede op de meisjes.

De verschillen tussen de schooltypen blijken duidelijk, ook die tussen jongens en meisjes. Er is volgens de schrijver niet het minste verband tussen de vrije lectuur en dat wat de school bij haar literatuur-onderwijs geeft: zij anticipeert - werkelijk letterkunde-onderwijs is pas nà het 15de jaar mogelijk.

(Adult tastes are imposed on children, and this is a mistake.... The policy of giving to schoolchildren only the best in literature involves a neglect of their own interests, produces bad teaching and unreal learning and fails to contribute to the development of these interests into grown-up interests.... I suggest that a large supply of books and no teaching would produce similar or better results than does our present system of much teaching based on a few books, and that a rich supply of books, chosen with the cunning derived from knowledge and foresight, together with occasional stimulus from a teacher, would produce much better results. In my opinion the best that schools to-day do for literature, at these ages, is to provide opportunity for reading and to provide acces to literature. Most of the teaching of literature is deadening or obstructive - not because the teachers are lacking in skill, but because they are tackling the wrong job. For it may well be that to ‘teach literature’ at these age is undesirable.)

Ten slotte enkele conclusies over de lectuur van meisjes: ze lezen meer dan de jongens, meer schoolverhalen, minder detective-histories, veel minder avontuurlijke vertellingen, veel meer liefdesgeschiedenissen; minder over techniek (de jongens in toenemende mate) meer boeken voor volwassenen bestemd; minder kranten en tijdschriften, meer gedichten en drama's.

 

Wanneer ik al deze eisen overdenk, eisen van hen, die werken, hen, die laten werken en hen voor wie gewerkt wordt: auteurs, uitgevers, ouders en kinderen - de laatsten in één adem te noemen, immers Godwin had gelijk, toen hij Charles Lamb schreef: ‘it is children that read childrens books, when they read, but it is parents who choose them’ - dan moet ik tot de conclusie komen: alleen een groot kunstenaar is in staat, dit alles te verwezenlijken. Er mag een tijd geweest zijn, waarin men met mindere goden tevreden was, waarin men een kinderboek goèd noemde, wanneer het in stuntelig Nederlands stichtelijke en zedelijke lessen uitdeelde, wij zijn daarmee niet meer tevreden. Onze eerste eis is: artisticiteit. Een woord, geladen met sentiment en ressentiment. Heeft niet de brave burger de neiging, de artist te zien als een goedaardige, vaak zelfs als een kwaadaardige gek? Een geboren en getogen revolutionnair, die

vrij en onbekommerd, zonder de ‘duizend schaamtetjes per uur’ van de gehate ‘bourgeois’, zijn goddelijke driehoek gaat? Is hij niet de belager van al wat pàst en behòòrt en fatsoenlijk is, de aanrander van de heilige huisjes en de dierbaarheden der goegemeente, de bestrijder van alle formalisme, de non-conformist, die de gezeten burgerij tot een gruwel is en een ergernis? Inderdaad - en juist daarom valt hij bij kinderen zo hevig in de smaak. Wat hij veracht, haten zij: de deftigheid en de zwaarwichtigheid, de huichelarij en de regelmaat - en zij beminnen wat hij liefheeft: de natuurlijkheid en de eenvoud, de spontaneïteit en het element van de verrassing. Verwante zielen in hun strijd tegen de opvoeders in de zin van Shaw: de georganiseerde verdedigers van de volwassenen tegen de kinderen. Ik zie de spaarzame haren van de deftige lieden, die dit boek lezen, te berge rijzen en ik hoor hun verontwaardigde vraag: Moet de kinderliteratuur dan niet opvoedend zijn? Moet zij ons niet helpen van ons kroost deugdzame mensen te maken? Gaat niet vóór deze gevaarlijke artisticiteit de moraal?

Laat ons de zaak rustig bekijken, de kwestie scherp stellen. Het gaat hier om het wezen der kunst en alleen een overpeinzing van dìt probleem kan ons klaarheid en verzoening brengen. Dwaal ik, wanneer ik meen, dat zij, die zich hebben bezonnen op het wezen der kunst, na eindeloze discussies en bittere strijd tot het inzicht zijn gekomen: kunst is de adequate uitdrukking van een persoonlijkheid? Dat voor hen ‘een persoonlijkheid’ is een intensief levende, harmonisch ontwikkelde ‘persoon’, in wie de intellectuele, de morele en de aesthetische normen, uit de geheimzinnige diepten van zijn wezen verrezen, als individueel en universeel herkend en erkend, drie-in-een, het leven van denken, handelen en ontroerd worden volkomen bepalen en beheersen? Dat dus de kunstenaar, in ongebroken contact met de magische wereld der absolute waarden, begenadigd door de gave van zijn vormvermogen, wordt tot de denker der waarheid, de incarnatie der goedheid en de schepper van schoonheid?

Wat hem moèt maken tot de aanrander van alle dogmatiek, die de waarheid verkracht, van iedere moraal, die de zuivere, spontane goedheid verminkt, van elke aesthetica, die de pure schoonheid geweld aandoet. Dùs van ‘de burgerlijkheid’, die zich veilig stelt in een ‘leer’ zonder ziel, het met z'n geweten op een accoordje gooit en toch prat gaat op braafheid en deugd en overdaad of overlading ‘mooi’ pleegt te noemen. En nu hangt van de vraag, wat men onder ‘opvoeding’ verstaat, de houding af, die men tegenover de kunstenaar aanneemt. Wie er naar streeft, zijn kinderen een onbegrepen systeem te laten aanvaarden van maximen-zonder-zin, en de dogma's niet langer beschouwt als de aarden vaten, waarin de hemelse schat wordt gedragen, dus de vorm tot het wezen maakt, wordt door de kunstenaar terecht als formalist bestreden en, bedreigd in zijn ‘veiligheid’, schuwt hij de ‘artist’. Wie als zijn voor-

naamste taak ziet de suggestie tot het uitvoeren en aannemen van een door de conventie geijkte reeks handelingen en houdingen, die door inzicht noch geweten worden geëist, vindt de kunstenaar tegenover zich: hij vraagt ‘het hart en niet soo seer 't gebaer’, hij weet:

 
Dit laeste sonder 't eerst, dat maeckt een huichelaer,
 
Die bij een cierlijk graf zeer aerdigh wordt geleecken,
 
Vol rottings binnen, en van buijten schoon bestreecken.

En wie tot rhetorica verstarde stijl wil doen aanvaarden als de onbeeldbare schoonheid zelve, kan van het protest harer dienaren zeker zijn. Maar de opvoeder, die zijn kinderen wil vormen tot zoekers van wijsheid, goedheid en schoonheid, die prijs stelt op diepe bezinning, een streng geweten en een fijn, bewogen gemoed, zal de kunstenaar, die bij het hart der wereld leeft, als paedagoog van de eerste rang begroeten. Hij is zich bewust, dat niet iedere artist een gròòt kunstenaar is, dat ook de meesten onder hen niets menselijks vreemd is, maar hij weet, dat toch in de belangrijkste figuren iets leeft van de frisheid, de spontaneïteit, de natuurlijkheid, die het deel zijn van wie achter de verschijningen het wezen hebben geschouwd. Waarom hij onder hùn scheppingen de boeken voor zijn kinderen zoekt. Het is niet zo, dat de kunstenaar speciaal voor kinderen moet gaan schrijven. Hij streeft naar de adequate uiting van zijn persoonlijkheid, onafhankelijk van het publiek, waarvoor hij schrijft. Groot is de mogelijkheid, dat hij daarbij vorm geeft aan gedachten, die voor kinderen ontoegankelijk, aan gevoelens, die de hunne niet kunnen zijn, omdat hun horizon beperkt en hun gemoedsleven in ontwikkeling begrepen is. Maar de kans bestaat, dat zijn werk zich beweegt binnen de grenzen van hun kleine levens, vol is van de gratie, de eenvoud, de fijnheid en de argeloosheid, die hen onderscheiden van de volwassenen, van de ‘burgers’ in de eerste plaats, dat de onmiddellijkheid en de zakelijkheid van zijn taal, de natuurlijkheid, waarmee hij het wonder laat geschieden in de meest concrete realiteit, de humor en het avontuur hen bekoren en grijpen. Zelfs is het mogelijk, dat de idee van het werk hun ontgaat en zij het toch aanvaarden om de overige kwaliteiten, het nààsten, terwijl het zeker niet voor hen was bedoeld, en hun verstand te boven gaat. Wie de namen noemt van Don Quichot, Robinson, Reinaert, Tijl Uilenspiegel, Gulliver, Münchhausen, Oom Tom, Aimard, Verne, de volksboeken, weet, dat bij de schepping van het kunstwerk niet aan kinderen werd gedacht, zoals dat ook bij de sprookjes het geval is geweest. Maar do kinderen met hun onfeilbaar instinct voor wat echt is, hebben het binnen hun wereld getrokken en tot kinderliteratuur ‘gedegradeerd’.

Nu, van dit standpunt uit, geven we Storm gelijk, en begrijpen we Gravault en erkennen, dat Hazard scherper dan wie ook de kwestie heeft

gesteld en de oplossing aangegeven van het vraagstuk, dat in de wereld der paedagogen zoveel beroering heeft gebracht: het kinderboek als kunstwerk òf als paedagogisch middel. Er bestaat hier geen tegenstelling: de schepping van een kunstenaar is redelijk en zedelijk en aesthetisch en dus een middel in de handen van de opvoeder - en welk een middel! - om te beïnvloeden en te stuwen bij de ontwikkeling tot persoonlijkheid van wie het in potentie is. En wat alleen maar redelijk en zedelijk is en de glans der schoonheid ontbeert, wordt door kinderen niet alleen geschuwd en gemeden, maar brengt bij hen de wijsheid en de goedheid in discrediet; en zelfs de poging om de pil te vergulden kan de situatie niet redden: ‘wormcruyt met suycker’ blijft een onsmakelijk product. Het wordt ons duidelijk, dat Goethe, Hebbel, Ranke en wie verder werden aangehaald, zich gelukkig prijzen met de lectuur van hun jeugd, dat Beets ‘de brave Hendrik’ te lijf ging en De Génestet Van Alphen, die toch nog de beste was van zijn tijd, dat Huet de sprookjes in bescherming nam tegen Ising, die ze vertaalde, maar ontkrachtte. Wij begrijpen de zwakheid van Stamperius' betoog en de geestdrift van Nellie van Kol, en wij onderschrijven de wens van het zestal uit Roggeveen's enquête: de schrijver voor kinderen moet allereerst kunstenaar zijn en pas dan (lees: daardoor) paedagoog. De eisen van uitgevers en ouders worden normaal en natuurlijk voor wie dit standpunt aanvaardt en de verlangens der kinderen tot een indicatie voor wie psychologische paedagogie wil bedrijven. Geef hun, jong nog, de sprookjes, waarnaar zij hunkeren, en stoor u niet aan de rationalisten van alle tijden, die hun deze volkspoëzie willen onthouden. Gun hun de realistische verhalen, waarin de verbeelding niet behoeft te ontbreken: de Robinson in de eerste plaats, Afke's Tiental daarnaast, de humoresken, de vertellingen over avonturiers in heden, verleden en toekomst, de ‘romans’ over liefde, huwelijk en gezin. Maar onder de nadrukkelijke voorwaarde, dat dit alles is geschreven door de persoonlijkheden, die wij kunstenaars noemden - onder het voorbehoud, dat het binnen hun gezichtskring ligt, beter nog onmiddellijk daarbuiten, waarbij niet mag worden vergeten, dat de kring wijder is dan door de meeste ouders wordt beseft....

Uitgaande van deze denkbeelden wordt het ons mogelijk, te onderzoeken, wat in de loop der eeuwen door Nederlandse kinderen werd gelezen, wat men al of niet bewust voor hen produceerde, wie de schrijvers waren, die zij, gedwongen of vrijwillig, in hun wereld toelieten en wat van hun werk door hen en ons kan worden aanvaard.


Vorige Volgende