Swart mar leaflik

[p. 220]

XXVIII

Efterhûs stiet Arjen by de boer.

‘Ik wie wol nedich wer nei hûs ta,’ seit er, ‘it âld minske is sa min, ik bin bang, dat it ferkeard giet.’

‘Soa al,’ seit Jan Knilles, ‘dat wurdt der foar jo net better op.’

‘Nee,’ andert de man út de grûn fan syn herte, ‘wat se foar my west is, is net ûnder wurden te bringen, mar se is sânensantich, en dan sa'n swiere longûntstekking, mar ik soargje der sa ôf, myn fanke is noch mar fjirtjin jier.’

‘It kin ek noch wat tafalle,’ moedicht Jan Knilles op, ‘mar ja, foar jo wie it in hiele útwinder. As de âlde der útgiet, is foar myn hikken wol goed, mar foar jo is it in slach.’

It koartswilige yn dizze útdrukking ûntgiet Arjen. Mei de holle foardel giet er nei hûs.

It âlde wyfke is him djoer wurden, hy soe se noch sa graach wat hâlde wolle, syn fanke is noch sa jong, mar dokter hat net folle moed jûn.

Stil sit er yn 'e hûs, wylst Grutte Jantsje kocheljend en hymjend omwoelet. It fanke is thúsbleaun fan it lân, en skrept yn 'e hûs om.

En de âlde hat it swier, net om harsels, mar om Arjen en de bern.

‘Och, och,’ suchtet se hymjend, ‘hoe moat it no komme Arjen, no lis ik hjir en jo kinne net nei jo wurk, jimme kinne sa net mei my oanpiele, dan moat ik mar nei 't earmhûs ta.’

Mar Arjen springt oerein: ‘Jou jo rêstich del, âlde, jo hawwe

[p. 221]

altiten foar ús soarge en ik kin net fan jo ôfsjen, mar foaral rêstich seit dokter, miskien mei ik jo noch wol in hoartsje hâlde.’

Der leit in grut langstme yn dy wurden en it docht de âlde ûnútsprekber goed, mar dy hope moat se him ûntnimme, dat fielt se wol, hjir is gjin ferwin op.

‘Nee jonge, Arjen, ik kom hjir net wer fan op, myn wurk is dien, as jimme no mar net al te lang lêst fan my ha.’

Op 'e jûn, de lêste, sitte Arjen en Hindrik foar har bêd, dokter hat west, it rint ôf, hat er sein.

Beide sjogge se de ein kommen, de âlde is meast wei, mar de siken komme linkendewei heger.

Yn 'e nacht wurdt se wekker, besiket heal oerein te kommen.

En wylst de beide manlju, dy't beide sa ûnwitend folle oan de stjerrende te tankjen hawwe, foar it bêd steane, geane de âlde eagen foar it lêst iepen.

Foar it each fan de beide manlju liket it betterskip, de skieding miskien?

En dat is it ek, mar net sa't de beide ek no noch sa ynlik winskje, it is de skieding fan ûndren nei boppen ta.

Dochs is de stimme noch klear as it tsjûgenis komt, dat dit stjerren makket ta in segewein, dy't troch de wolken kliuwt.

‘Bern, ik bin altiten in âlde stjonkert west, - mar myn Boarch is goed, - en dan is âlde Jantsje klear, - sjoch - dêr komt... Tibbenom... oan,... dat hie ik... wol tocht,... ja hjir Tibbenom... hjir is Jantsje,... laat vrij het skuimend... de God van... Jakobs zaad,... een burcht... in boarch... in...’

Mar dat lêste seit se, wylst de beide manlju de wiid iepensteande eagen ticht dogge, al boppe, dêr't Tibben Meines op har wachtet en dêr't it Heechliet songen wurdt: ‘Sjoch, dû bist swart, mar leaflik, myn freondinne...’

12 novimber 1948.