Wie is S.S. 777?

[p. 78]

Zevende hoofdstuk.

Er was een enorme belangstelling voor de zaak van S.S. 777. Om tien uur zou de officieele zitting beginnen, maar reeds uren te voren was er een duizendkoppige menigte voor het Gerechtsgebouw verzameld. Toen om half tien de dievenwagen, voorafgegaan door zes zwaar gewapende politie-agenten te paard voor het groote gebouw stopte en Henry Ginnman de trappen naar de gerechtszaal werd opgeleid, ging er een gebrul van verontwaardiging op. De ordebewaarders hadden hun handen vol om de menigte in toom te houden en weinig had het gescheeld, of de eens zoo gevreesde S.S. 777 was gelyncht. Om bij tienen reed een keurige, groote luxe-auto voor en een bewonderend gemompel deinde door de menschenmassa, toen Jim Gibbs, correct en vief als altijd, het gebouw binnen ging.

Even later gingen de deuren van de publieke tribune open, maar er waren slechts weinig gelukkigen, die een plaatsje konden bemachtigen. Verreweg de meesten moesten buiten blijven staan, maar niemand dacht erover weg te gaan. Ieder was even nieuwsgierig naar den afloop van dit ongehoorde proces. In geen jaren had men van een zóó geheimzinnige bende gehoord en de op sensatie beluste menschen smulden als fijnproevers van een exquis gerecht.

Er werden weddenschappen aangegaan - wedden zit de Engelschen nu eenmaal in het bloed - dat de mysterieuze Ginnman er toch nog in slagen zou de jury van zijn onschuld te overtuigen. De kerel was zoo ongelooflijk geslepen, dat het best mogelijk zou zijn, dat hij nog een of ander achterdeurtje had, waar niemand op rekende.

De meesten echter wedden op Ginnmans veroordeeling: er was iets uitgelekt omtrent Gibbs onderzoek en men begreep, dat het net om den moordenaar dicht was toegehaald.

De rechtbank had intusschen een vrij gemakkelijke taak. Wel bleef Ginnman hardnekkig alle schuld ontkennen, maar de getuigenverklaring van den Amerikaanschen detective, bevestigd en aangevuld door Inspecteur MacNewvish, was zóó bezwarend en de bewijzen, die tegen hem werden aangevoerd waren zóó verpletterend, dat er geen ontkomen meer aan was.

Ondanks den ernst en tragiek van dit lugubere proces, deed zich nog een komisch moment voor.

Toen Ginnman tenslotte begreep, dat zijn star ontkennen hem weinig baatte en hij als een vreeselijk schrikbeeld in het verschiet de galg reeds zag opgericht, scheen hij een oogenblik van tactiek te willen veranderen. - Hij gaf toe, het briefje, dat in Lewisons por-

[p. 79]

tefeuille gevonden werd, geschreven te hebben, zoo alleen maar voor de aardigheid.

Een oorverdoovend gelach ging op na deze verklaring. Zelfs de deftige rechters met hun voorname toga's en gewichtige witte pruiken konden een glimlach niet verbergen.

Ginnman, die zag, dat niemand hem geloofde, begon hartverscheurend te snikken.

‘Gelooft u mij toch, heeren rechters,’ riep hij uit, ‘ik ben evenmin S.S. 777 als een van u! Ik was vol van die geheimzinnige zaak en op een oogenblik, dat ik op kantoor toevallig niets te doen had, schreef ik zoo, zonder er verder bij te denken, het briefje, dat later in meneer Lewisons portefeuille gevonden werd. Ik deed het zonder erg, in gedachten, zooals iemand ook wel eens in gedachten een poppetje of een figuurtje op een stukje vloeipapier teekent!’

Weer werd er onbedaarlijk gelachen en toen kreeg Ginnmans advocaat, Sir Edmond Wallafrye, het woord. De man stond voor een vrij hopelooze taak. De bewijzen tegen zijn cliënt waren voldoende om hem tien keer te doen hangen. Toch wist Sir Wallafrye, die een van Engelands meest beroemde advocaten was, met zijn pleidooi een diepen indruk te maken.

Hij boog voor den president, voor de rechters, voor de jury en begon:

‘Hoogedele heeren,

De taak, die mij hier is opgelegd, gaat de menschelijke kracht welhaast te boven. De verschrikkelijke misdrijven, welke mijn cliënt ten laste worden gelegd, vervullen ons allen met afgrijzen en voorzeker verdient de dader de meest gestrenge straf.

Maar... en dat is hier de groote vraag... wie is de dader? Ik weet wel, dat gij allen ervan overtuigd zijt, dat de man, die op het oogenblik, aan de diepste wanhoop ten prooi, in de beklaagdenbank zit te snikken, de bedrijver van deze ontzettende misdaad is. En inderdaad, er zijn vele bewijzen tegen hem. Ik zal niet pogen al deze bewijzen te weerleggen, want ik weet, dat mij dit niet zou gelukken. Maar, mijne heeren, het zou niet de eerste maal zijn, dat een onschuldige op schijnbaar verpletterende bewijzen veroordeeld werd tot... den dood. - Begrijpt gij, mijne heeren, wat dat zeggen wil: “veroordeeld tot den dood?” Begrijpt gij welk een ontzettende verantwoording gij daarmede op u neemt? Het is vanzelfsprekend, dat, wanneer gij den beklaagde schuldig oordeelt aan het ten laste gelegde, het doodvonnis over hem zal worden uitgesproken.

Vele wijze lieden hebben hun meening geuit over het recht, dat

[p. 80]

wij, sterfelijke menschen hebben, iemand naar dat geheimzinnige land, waarvan niemand iets weet en dat “dood” genoemd wordt, te zenden. En eenparig kwamen zij tot de slotsom, dat wij - behoudens in zeer bijzondere gevallen, wanneer het niet anders kan - dat recht niet hebben. En gij, mijne heeren, zoudt gij niet liever duizend schuldigen hun gerechte straf laten ontgaan, dan dat gij één onschuldige het leven zoudt benemen? Zoudt gij uw verdere leven in vrede kunnen leven - in vrede met uw medemenschen, in vrede met u-zelf - indien gij wist: ik heb iemand het leven ontnomen, iemand, die onschuldig was als ik-zelf?

Begrijpt u mij niet verkeerd. Ik wil geenszins beweren, dat de beklaagde onschuldig is. Ik weet het niet, evenmin als ik weet, of hij schuldig is. Maar wel weet ik en ik zou het u allen in uw hart willen griffen: laat u niet leiden door uw vooroordeelen: laat u niet leiden door den schijn; laat u niet leiden door bewijzen, die niet met onomstootelijke zekerheid vaststaan. Het gaat hier om het leven van een mensch en het leven is het meest kostbare goed van onze aarde, dat voor geen millioenen, voor geen milliarden te verkrijgen is. Veroordeelt gij dezen man, dan neemt gij meer dan alle schatten der wereld, want zijn leven krijgt hij voor alle schatten der wereld niet terug. Dus, indien gij onrechtmatig neemt dan steelt gij, mijne heeren, dan steelt gij méér dan waarvan gij den beklaagde beticht gestolen te hebben!’

Een verward gemompel ging op. De verdediger van Ginnman had daar krasse dingen gezegd, maar - dat moest bijna ieder toegeven - er was veel waars in zijn betoog.

Na een korte pauze vervolgde Sir Wallafrye:

‘En nu mijne heeren, wil ik het hebben over de acte van beschuldiging. - De beklaagde wordt allereerst beticht van diefstal met geweldpleging. In de kluis van het kantoorgebouw van “Lewisons Vereenigde Automobielfabrieken” zou hij den rechercheur Samuel Pott van Scotland Yard in een kast hebben opgesloten, na hem vooraf een hevigen slag te hebben toegebracht. Vervolgens zou de beklaagde de brandkast hebben geopend, zich de inhoud daarvan hebben toegeëigend en... let wel mijne heeren, naar zijn bureau zijn gegaan, achter zijn loketje, waar hij de duizenden, die hij daar dagelijks van het publiek ontving, eerlijk boekte en verrekende.

Vindt u het waarschijnlijk, dat iemand een ongelooflijk brutale inbraak pleegt, bijna gesnapt is, maar toch nog kans ziet, een half millioen te stelen, een half uur, neen, een kwartier later weer rustig,

[p. 81]

alsof er totaal niets gebeurd is, aan zijn werk gaat? Want het is bewezen, dat de beklaagde inderdaad om drie uur - den tijd van de inbraak - niet op zijn kantoor was, terwijl hij niet kan opgeven, waar hij wèl was, maar het is eveneens bewezen, dat hij om kwart over drie - dus ongeveer vijftien minuten nà de inbraak - op zijn post aanwezig was.

Vindt u het voorts waarschijnlijk, dat iemand, die dagelijks tientallen duizenden door zijn handen ziet gaan, een masker voordoet en op klaarlichten dag een bewaakte safe binnendringt om op deze wijze geld te krijgen, dat hij met veel minder moeite en zonder dat het onmiddellijk gemerkt werd, in zijn functie als kassier had kunnen verduisteren?

Neen, mijne heeren, voor mij staat het vast, dat Henry Ginnman de diefstal niet gepleegd heeft.

En nu de moord, het tweede punt van de aanklacht. Zooals ik u al zeide, de bewijzen tegen den beklaagde zijn vrijwel geleverd. Het bewijsmateriaal werd aangevoerd door den Amerikaanschen detective Jim Gibbs en door Inspecteur MacNewvish van Scotland Yard, door twee mannen dus, wier bedrevenheid in dat opzicht zeer groot is. Misschien zelfs wel tè groot. Het is geenszins mijn bedoeling, u te doen twijfelen aan de goede trouw van deze beide eminente speurders, wien, integendeel, alle lof toekomt, maar... het is het vak van deze menschen om bewijsmateriaal te verzamelen en het zou niet onmogelijk zijn, dat zij bewijzen hadden gevonden, daar, waar ze niet waren. Want - en dit is een punt van belang - waaròm zou Ginnman den heer Lewison vermoord hebben? Welk voordeel had hij daarbij? Wel heeft de heer Gibbs op scherpzinnige wijze een uitleg daarvoor gegeven, maar de beklaagde ontkent pertinent, dat hier iets van waar is en de heer Lewison, de eenige, die erbij geweest is en dus met zekerheid zou kunnen zeggen wat de waarheid is, de heer Lewison kan het ons niet meer vertellen.

Ik spreek als mijn meening uit, dat het bewijs voor geen van beide misdaden geleverd is: noch voor den diefstal, noch voor den moord. Ik hoop en vertrouw, dat de rechtbank mijn meening zal deelen en dienovereenkomstig haar vonnis - een vrij-sprekend vonnis - zal wijzen. Ik dank u, mijne heeren.’

Sir Edmond Wallafrye boog en ging zitten.

De spanning op de publieke tribune was enorm, zelfs de jury-leden staken hun hoofden bij elkaar over het knappe pleidooi van Engelands meest beroemden advocaat.

Toen het weer wat stiller geworden was, verhief de Openbare

[p. 82]

Aanklager zich van zijn zetel. Hij bracht hulde aan Sir Wallafrye, die met groote scherpzinnigheid en groote menschelijkheid gesproken had, doch hij meende er de rechtbank nadrukkelijk op te moeten wijzen, dat de beklaagde, de gevreesde S.S. 777, een gevaarlijk mensch was, gevaarlijk voor zijn medeburgers, gevaarlijk voor de geheele maatschappij. De moord op den heer Lewison achtte hij onomstootelijk bewezen. Tegenover de bijna onweerlegbare feiten, waaruit bleek, dat Ginnman de dader moèst zijn, stelde de verdediger alleen diens hardnekkig ontkennen. Bovendien had Ginnman toegegeven, het briefje, dat op den vermoorde gevonden was, te hebben geschreven.

Hij vertrouwde, dat de jury haar plicht tegenover haar vaderland en haar gewichtige functie zou weten en hij verzocht den president om uitspraak.

Hierop werd de zitting geschorst en de jury ging in Raadskamer.

Na een half uur werd onder ademlooze stilte het vonnis voorgelezen.

‘De jury, in besloten zitting bijeen, verklaarde Henry Ginnman schuldig aan moord, gepleegd op den autofabrikant Abraham Lewison, met algemeene stemmen. Omtrent den diefstal met braak en geweldpleging in de safe van het kantoorgebouw van Lewisons Vereenigde Automobielfabrieken, acht zij het wettig bewijs niet geheel en al geleverd en spreekt deswegen voor dit misdrijf den beklaagde vrij.

De rechtbank, gehoord de uitspraak van de jury, veroordeelt Henry Ginnman tot levenslange, eenzame opsluiting.’

Met gebogen hoofd hoorde Ginnman het vonnis aan. En toen hij even later door twee gendarmen werd weggeleid, liep de rechtzaal langzaam leeg. - Over het algemeen werd de uitspraak zeer rechtvaardig gevonden; slechts enkelen waren er, die vonden, dat Ginnman opgehangen had moeten worden.

‘Zoo gaat 't nou,’ filosofeerde Samuel Pott, die de heele zitting had bijgewoond, ‘een drukte van belang... de chef was er compleet van overstuur de laatste dagen... en nou: afgeloopen, uit, foetsie, achter de tralies zit-ie! - Morgen is het heele zaakje vergeten, spreekt geen mensch er meer over...’

En Samuel Pott - hoewel geen filosoof van naam - zou gelijk gehad hebben, als... als MacNewvish niet MacNewvish geweest was...