Weerlichten

[p. 68]

Herinnering aan Hildesheim.

De stad heb ik weergezien in zilveren misten.
De tremmen belden hoog en fijn.
Ik liep naar den rand waar de huizenristen
ten einde zijn.

Ik zag naar de velden in den nevel
en naar het raam in de laatste gevel,
waar je zat met het hoofd in de ranke hand
als een prinses in haar droomenland.

De laatste glimpen weemoedig licht
streelden je turend aangezicht,
maar je zag het niet om de vele beelden
die toov'rig langs je zielsoog speelden.

Dit was het huis en dit was de straat,
waar het roode brievenbusje staat.
Ik zag het eens als een frissche vlag.
als een blijde noot in den grijzen dag.

Nu lijkt het een onverschillig ding.
Zijn vorm schijnt grover, zijn rood lijkt vaal.
Ik vlucht met mijn schoone herinnering
vóórdat de stadsgoorheid mij achterhaal.