Romantische werken. Deel 14: Frederik Hendrik Hendriks, Het oude en het nieuwe orgel en De reus van Antwerpen

[p. 266]

Achterdeurkes.

De wêreld is iedel en proalziek altied,
Moar iedel en proalziek is Janboer niet:
‘Iedelheid der iedelheên en niks van weerde,’
Zoo sprêkt ie, as Soalemo - ien 't vet der eerde.

‘Och’ - zeit ie, ‘die 't zuukt ien kleedoazie of proal,
Die is 't in z'en harssens al wonder schroal.’
Signets en harlozie, hie zou ze niet droagen,
Moar... voader's verstarf! en... 't zou moeder mishoagen!

Joa, dat ie den sjeês kocht, den duurste, da's wis,
Moar 't sprêkwoord zeit, dat duurkoop goejkoop is;
En - 't peerdstuug dat het ie met koper beklonken,
Veur starkte en sekuurheid, moar niet um te pronken.

Boeh! Wat pronk heit doar het ie 'en hêkel oan,
't Is meer as kleingeistig um swiet te sloan.
Moar - dat hie neimodiesch 'en veurhuus liet zetten:
Lêven en loaten lêven - mo'j óok op letten.

Harbarg loopen! nee, Janboer houdt er niet van,
't Is koarten, drinken, 't verstand ien de kan.
Hie zou d'r nooit heergoan, was 't niet ien 't vertrouwen
Dat éen verstandig woord, veul tegen kan houen.

En dan ien die kroeg! ielk zwetst op eigen vee
Asof dát 'et best was. Jan duut niet mee,
Moar zal um 't gesnoef en die duuvelsche kuren,
Zien schoapen is noar de tentoonstelling sturen.

Die meint dat ie op 't medalje - as erste pries -
Hooveerdig of gruts wier, is van de wies.
Hie loat 'em moar kieken - nou 't snoeven most zwiegen -
Dat 'en ander door hum den prikkel zou kriegen.

[p. 267]

 

Siends 't veurhuus kloar is, hieng 't medalje over 't roam

 

Ien 'en liest, op 't lofschrift met Janboer's noam.

 

En, schoon ie van de uutstalling nooit het gehouen:

 

Ge mot al wat doen went... die vrouwen, die vrouwen!

 

 

 

Niewoar? Janboer die lêft moar veur anderman!

 

Êvel, 't zekske ien de kark weet doar niks van,

 

Went as 't hum wakker klingelt bij 't liefdeprêken,

 

Dan vuult ie 'en lêge hand in z'n binnenst stêken.

 

 

 

Moar Janboer begriept ook ien goed verband,

 

Dat de luiheid te voejen is onverstand;

 

En, dat 'en Kristenmins die zoalig wil starven,

 

'Et geld dat ie spoarde den noaste loat arven.

 

 

 

Welbegrepen, hieuw Janboer, zooveul ie kos,

 

Bij al z'n doen, 'en achterdeurke los;

 

En 't zeggen is dat ie lêft ien 't stil verhopen:

 

Dat de hemel ook zet van die deurkes open.

Juli 1863.