Romantische werken. Deel 14: Frederik Hendrik Hendriks, Het oude en het nieuwe orgel en De reus van Antwerpen (1881)

Romantische werken. Deel 14: Frederik Hendrik Hendriks, Het oude en het nieuwe orgel en De reus van Antwerpen

(1881)–J.J. Cremer– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 259]
De rijke. Mieke's bepeinzing op 't hooiland. Allo! kwak! doar lig ik, En wie dat ook proat .... Ge vuult oe - a'j muu bint - Ien 't heuj lang niet kwoad. De hand' boven de oogen, De been' wied gestrekt, Erst êfkes - hê minsen! - De lêjen.... gerekt. Geen wonder: ik trok al Um drie uur noar 't land, En had er de goavel Egoal ien de hand. Tien karvracht' geloajen: Stêk op, altied weer; En 't zunneke brendt moar Toezoers op oe neer. Eén dink is wel oarig: Kumt Piet um 'en vracht, Dan striekt ie mien egoal Um 't kinneke - zacht! Dan fluustert ie zuutjes, En proat ie heel stil, Van dinger - die'k êvel Niet weer klappen wil. Piet mag mien zoo gern, en Ik hum niet te min, Dat dee ik, al streek ie Mien nooit um de kin.
[pagina 260]
Went knap! joa knap is ie En vroom van gemoed, Moar niemendal thuus van Wa'j geld nuumt of goed. En ikke - twee ringskes, De kleeren veur 't lief, Da's heel mien bezitting En heel mien gerief! Kom, sloapen! Wat heur ik ....? 'En kar op den diek ....? Woar? Gunds? Nee geen kar die Zoo'n lêven ooit miek. Nou zie'k 'et: de woagen En peerds van de b'ron. Wat glienstren die roaj en Dat tuug ien de zon. Wa'n voart! Harrejennig! 'En uur in 't kertier .... Dat sjokst er moar altied Weer uut veur plezier. Dat voart er, en lêft er Moar zonder verdriet. Altied motten warken Dat kennen ze niet. Wie zin d'r....? Loa's kieken .... De b'ron achterien, Mavrouw zit vlak noast hum, Nou kan'k 'et kloar zien. De freule ien 'et spierwit, Blauw lint op 't gemoed, 'En zon-perrepluuke Vlak boven d'r hoed. Ze voart achteruut, en Ze proat met 'en mins .... Die liekt wel 'en keuning Of zeker 'en prins.
[pagina 261]
O meuglik: de nêf Die bij 't peerdsvollek leit, En riek is, en nou noar De freule hier vreit. Veurop.... hê, 't is wermpkes, Veurop, noast de knecht, Doar zit ie.... de jonker. Zóo liekt ie niet slecht. Wat zit ie permandig, Met leidsels en zwiep; 'k Wou dat ie is umkeek, 'k Dee krek of ik sliep. Nou duut ie't! Doar snort ie Veurbij. Zag ie mien ....? Knap mins! 'k Het er zoo toch Niet veul hier gezien. Wa'n zwart hoar; wa'n knêvel, En proper ien't pak; Ens zag ik: 'en echt goud Harlozie op zak! Toen - joa, 't was toen Poassen, En 't heugt mien nog wel, Hier brien op de weerdes En poas-vuurke - fel! Toen kwiem ie d'r ook oan, En bleef woar ik sting, En zei: ‘Allo Mieke Ik ook ien de kring.’ Toen nam ie - niks grutsig, Mien hand; en veurgoed, Doar goeng 'et! en 't poas-vuur Wier heller van gloed. Ik weet wel, Toen het ie ‘Mooi Mieke’ gezeid, Meer niks. Niemand heurt of De jonker al vreit.
[pagina 262]
Dat heurde geen mins nog, Ik ook niet. Moar mien, Mien nuumde ie mooi Mieken!... - Onneuzel misschien. 't Zou toch kunne wêzen Dat.... Nee, malleproat. Moar, as ie.... Dan wier ik Brenes langs de stroat! Dan wier ik Mavrouw, en Dan droeg ik, veurgoed, Oók spierwitte jekskes En lint op 't gemoed. Dan zette ik 'en hoed op, En nam veur de zon, 'En zied perrepluuke En ree wa'k moar kon. Dan ha'k er 'en koamer Vol pracht op 't kastêl; Nou niks as 'en vlierink Krek boven de dêl. Hê mins!.... Kom, loa'k sloapen, 't Is bêter.... Ai! auw! Den diestel die prikt heur! Haruut! allo gauw! Zóo vleit 'et. Woar was ik?.... Joa 'k bin er alweer: Brenes! - Nee te sloapen Dát kan ik niemeer. Niet kunnen? Ge mot 'et A'j heug bint van stoat, Ge sloapt dan tot 's-mergens Wel negen uur loat.... Doar zou 'k niet van houen Went, wa'j dan ook ziet, Mooi zunneken opgoan, En dauwdropkes niet.
[pagina 263]
En dan - 'k heur 'et proaten, 's-Nachts twoalef - éen uur, Dan zitten ze doar nog; Hoe kan 't op den duur! Mien oog', mins, die trekken Um tien uur al dicht En schiemert mien alles As dol veur 't gezicht. En - kon'k dát al rooien Wat deej'k overdag....? Joa, 'k weet wel dat huujen En karnen niet mag; En schuren en warken In huus of op 't veld, Kos ook niet, went dóarveur Ha'k als te veul geld. Moar wat dan....? 'En mins duut Toch wat veur verzet; En - niks ken'k as stoppen Met zwarte sajet. En neêjen.... dat geet heel Niet vlot van de hand; Nee, karnen kan'k bêter En warken ien't land! Alêvel Brenes! Moar Ze proaten d'r frans: Bezoer en bezwoar. Nee! Die proat bin'k niet mans; Ze lachten mien uut, en Dat ha'k toch niet gern. Niet een die zal lachen A'k stoaj oan de kern. En, as ie is goeng - 'k mein De jonker, mien man - En zei: ‘Mieke, liefste, 'k Zal schrieven wa'k kan,
[pagina 264]
Moar gij mot óok schrieven Met pen en pampier’ - Ik kreeg 'et te kwoad, went Dat spul kan'k geen spier. Brenes....? 't Is niks meklik! En dan, veur vermoak....? Dóar speulde ik z'n lêven Geen ring op den hoak. As 't herfst is, geen snijton Met liedje en gelach, Geen broaj-appels, heit uut De vuust, wa'k zoo mag. En voader en moeder, En al mien 's geliek....? Mee loopen....? Dat kos niet, 'k Was heurluu te riek. Nee - 'k mot er niet wêzen, 'k Hou veul van de mien'. En Piet? 'k Zou dan hum ook Mien lêven niet zien! Da wi'k en dat za'k toch! Geen die'k er zoo mag, Went vroom, mins, dat is ie, En knap ook van slag. Mien Piet! Zie, doar kumt ie. Wa'n gloed in mien wang. Hie lacht. 'k Wou wel lachen Noast hum levenslang! Kom hier moar mien jungske, Gunds heur ik niet. Kiek, Met ou bin'k ien 't lêven. De wereld te riek! Aug. 1860.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

datums

augustus 1860