Romantische werken. Deel 9: Dokter Helmond en zijn vrouw

[p. 173]

Achttiende hoofdstuk.

't Verwonderde Eva dat de jonge Hardenborg, nadat hij over Helmond's afwezigheid zijn leedwezen had te kennen gegeven, zoo afgemeten was. Met geen enkel woord herdenkt hij de partij die toch waarlijk niet voor het feest op De Poel heeft ondergedaan. - Maar, hoe kon ze 't een oogenblik vergeten: 't zou niet kiesch zijn indien hij ervan sprak. Immers hij was Helmond in die nare oogenblikken te hulp gekomen. Doch waartoe? Zou het inderdaad niet delicater geweest zijn wanneer hij buiten den koepel was gebleven? En dan, hoe kwam hij zoo toevallig achter in den tuin? Had hij haar misschien bespied toen zij zich voortspoedde? Heeft hij haar van ontrouw durven verdenken....?

- Weg, weg met die dwaze gedachten! Zij weet wel beter. Helmond heeft haar meermalen gezegd dat Archibald Hardenborg een brave edele jongen was.

- Voorzeker, hij heeft op dien avond de waarheid gegist. Hij kende dien Kartenglimp. Later werkte hij er krachtig toe mee, om dien vreeselijken man niet slechts uit hun huis te verwijderen, maar ook om te zorgen dat hij haar goeden naam niet door leugenachtige uitstrooisels in gevaar bracht.

- 't Was kiesch van Hardenborg dat hij niet van den feestavond sprak. - Maar nu.... zou ze hém eens om raad vragen? Zal ze hem den inhoud van dat pas ontvangen briefje meedeelen? Onder den indruk ervan is ze zelve minder spraakzaam; ze gevoelt het. - 't Zal haar misschien een goed denkbeeld geven, en tegelijk het gesprek beter doen vlotten:

‘Ik wil het u niet verbergen luitenant.... daareven kreeg ik...’ - Neen neen! toch niet, ze spreekt er niet van: ‘Ik kreeg....’

‘Slechte tijding misschien van De Zonsberg mevrouw?’

- 't Is ook waar, Kaatje is haar, weinige oogenblikken vóor Hardenborg's komst, met een bedenkelijk gezicht komen vertellen dat de generaal, volgens Bus, er slecht aan toe was.

‘Ja, ja juist, heel slechte tijding;’ zegt Eva snel.

‘Toch niet reeds....?’

Eva wist niet hoe het kwam; maar toen hij haar aanzag met een gelaat waarop zooveel vraagteekens geschreven stonden, toen kon ze 't niet laten om reeds als zeker te stellen 'tgeen toch zeer wel mogelijk was. Ze vond er een zonderling genoegen in om al vast eens te toonen ‘hoe ontzettend diep dat verlies haar zou schokken....’

‘De generaal overleden?’ zegt Archibald, en de gewoonlijk zoo vroolijke uitdrukking van zijn prettig gelaat is nu geheel verdwenen.

- Eva kon 't niet helpen. Zij heeft letterlijk geen tijd gehad om

[p. 174]

een reserve te maken. Ofschoon ze slechts door een gelaatsuitdrukking het antwoord heeft gegeven, het speet haar nu reeds dat ze een onwaarheid sprak. En - Maar nee, ze kon niet zoo aanstonds terug.

‘Die fiksche oude man!’ zegt Hardenborg: ‘Helmond zal zeer bedroefd zijn. Hij hield veel van den generaal.’

‘O ja.... tenminste....’ zegt Eva. En dan; ze wil nu toch zeggen dat de luitenant haar verkeerd heeft begrepen. 't Is te dwaas dat zij ‘den ridder van De Zonsberg reeds van zijn aardsche schatten losmaakte, terwijl hij misschien nog bestemd was om als een tweede Harpagon op het wereldtooneel te schitteren’. Ze wil hem zeggen bovendien, dat Helmond noch zij, veel reden zouden hebben om zich een mogelijk overlijden van den generaal bijzonder aan te trekken.

- Wanneer de luitenant soms door infame praatjes in de meening was gebracht, dat men op een erfenis van Helmond's ‘edelen pleegvader’ hoopte, dan kon ze hem verzekeren dat dit een allerliefst misverstand was. Men achtte het beneden zich om aan zoo iets te denken, en gevoelde zich veel te hoog, en van te edele afkomst, om nog op een handvol goud te speculeeren terwijl men, door zelf fortuin te bezitten, dat armzalig gepotte geld gelukkig niet noodig had. Zij wil....

Doch zie, daar wordt de deur geopend. - Is het Helmond wel die binnentreedt? Eva schrikt. Wat ziet hij bleek. Wat staan zijn oogen strak. Misschien is hij naar De Zonsberg geweest, en....

Snel vliegt zij haar August tegemoet, en omhelst en kust hem alsof er geen vreemde bij was.

Archibald is mede getroffen door Helmond's voorkomen. Hij steekt hem de hand toe en zegt:

‘Mijn beste Helmond, ik kan me je smart begrijpen. 't Is hard den ouden boom te zien vallen wanneer men als kind onder zijn lommer mocht spelen. 't Zal je een droom zijn. Men wist ternauwernood dat hij ernstig ziek was; en - nu al dood!’

't Was Helmond alsof een ijzeren vuist hem inwendig samenwrong.

Roerloos stond hij daar en zag den luitenant aan met een blik, waaruit deze echter niets las dan een poging om zijn felle smart te bedwingen.

‘Dood! Wien meen je? Wat? Wie is dood?’

Eva, hevig ontsteld, bekent met een schaamteblos dat er een misverstand is. Mijnheer Hardenborg heeft zeker straks uit haar woorden of houding opgemaakt dat de generaal reeds overleden zou zijn. Eva weet niet meer wat zij gezegd heeft; maar juist had ze den luitenant beter willen inlichten, toen Helmond is binnengekomen. Het spijt haar dat zij onwillekeurig mijnheer Hardenborg

[p. 175]

in een dwaling en Helmond aan 't schrikken heeft gebracht. Maar Helmond zelf zou het immers beter weten, want, zij kan het hem aanzien dat hij - al te goedaardig - er weer is heen geweest, en er waarschijnlijk zeer onaangename oogenblikken heeft doorgebracht.

- En ja, Helmond wist het beter.... Althans....? Maar hij moet zich nu goedhouden. Ofschoon hij bij 't binnentreden niet op zulk een nieuwen schok was voorbereid, hij zal de kracht niet missen om zijn gewone kalmte ook nu te bewaren. - Schokken zijn voor Eva in hare omstandigheden hoogstgevaarlijk. Zij heeft een teeder gestel.

‘Ja, ik schrok ervan Eva; maar gelukkig, ik wist het beter.... tenminste....!’ En dan, alsof hij zich aan een sombere droomerij waarin hij opnieuw dreigt te vervallen, ontrukken wil: ‘Hoe gaat het op De Poel, en - op Brouwerscate?’

Archibald zou er bijna toe gekomen zijn om, naar aanleiding van die laatste vraag, weer op wat vroolijker toon te beginnen; maar, Helmond's krachtige poging om zich goed te houden ontging hem niet.

Er zijn oogenblikken dat een vroolijke toon klinkt als hondengejank te midden van een plechtig adagio. Er zullen er altijd zijn die lachen, maar wie gevoel voor muziek heeft dien snijdt het door de ziel.

Hardenborg herinnert zich nu het doel van zijn komst, en, dewijl hij bovendien vernam dat men nog dineeren moest, zou het zeer onbescheiden zijn geweest indien hij de echtgenooten langer bleef ophouden.

Met de beste wenschen neemt Archibald afscheid. Alvorens echter de kamer te verlaten - hij rekent erop dat Helmond hem zal uitgeleide doen - moet hij, tegen zijn zin, de schoone Eva nog een oogenblik tot raadsman dienen. Zij zegt hem, dat hij immers wel gaarne zal toestemmen dat Helmond zich zelven en ook háar kwaad doet, met zich den loop der wereldsche zaken zoo aan te trekken. Hardenborg moet beloven, vast beloven, dat hij haar lieven man dikwijls zal komen opzoeken. Men kon dan meteen eens over een plannetje spreken, dat ze - als alles wèl blijft - gevormd heeft; namelijk, om samen dezen winter partij te maken en wekelijks naar Briesborg te gaan als er komedie zou zijn. Ze heeft dezen morgen juist in het Romphuizer blaadje gezien, dat de troep die er speelde door aanwinst van een nieuw acteur en actrice zoo bijzonder zal voldoen.

‘Niewaar luitenant,’ besluit Eva: ‘een dokter die louter uit ambitie maar dokteren blijft, ofschoon hij er niet tegen kan - nee, wie zich alles zoo aantrekt kan er niet tegen - die dokter moet een contrepoids in afleiding zoeken?’

‘Wel mogelijk mevrouw;’ zegt Archibald: ‘Maar over dit alles later; ik mag u niet ophouden. Bonsoir!’ En, met een buiging verlaat hij de kamer.

[p. 176]

Archibald vond Eva lang zoo schoon niet als bij vroegere gelegenheden. Maar, hij verkeert onder een indruk. Nu zal hij zekerheid krijgen en zich verruimen meteen:

‘Nee nee, eventjes moet je met me in je spreekkamer mijn brave reparateur. Noodzakelijk!’

Helmond volgt. 't Bevreemdt hem niet dat Hardenborg hem iets te zeggen heeft. Hij zou zich op dit oogenblik over niets hebben verwonderd. Wanneer men hem gezegd had dat hij niet bestond, en dat de heele wereld een niets was, hij zou het niet vreemd hebben gevonden. Já, de heele wereld een ledig niets!

Zie, nu luistert hij toch. Ja zelfs aandachtig. Wat is dat? Fonkelen zijn oogen van blijde verrukking; glinstert daar een traan...

‘Dat is nu alles wat ik je te zeggen heb,’ besluit Archibald: ‘Of de som wat grooter of kleiner is mijn beste vrind, dat doet er niet toe. Grootpapa Fontayn heeft indertijd zulke goede zaakjes gemaakt, dat men op een enkel briefje van duizend gulden niet behoeft te zien. Komaan Helmond, bedenk je geen oogenblik; als ik raak heb geslagen dan zal het zoo zijn, en beschouw dan de geheele geschiedenis als een herhaalde dankzegging van iemand die blij is dat ie nog leeft. - O wat zou mijn engel hebben aangevangen in de wijde wereld zonder haar dierbaren luitenant op non-actief!’

Nu 't pak hem van 't hart is ademt Hardenborg weer ruimer. - Had hij vroeger zoo iets kunnen vermoeden, goede hemel, hij zou in overleg met le bon papa al lang die narigheid uit de wereld hebben geholpen. Maar eerst sedert gisteren vernam hij van alle zijden dat de arme vriend zoo rondom in de schuld zat. Begrepen! Het teleurgestelde monster, dat de zwakke zij der schoone vrouw, ter bereiking van zijn lage oogmerk, heeft weten te streelen, nam toch zijn wraak.

- Ha, begrijpt de laffe domoor dan niet dat Archibald Hardenborg terstond heeft doorzien van wien het ongeteekend schrijven kwam 'twelk men bij de familie Narwal, als waarschuwing tegen den ‘tot over de ooren in de schuld stekenden Helmond’, had ontvangen? Moest hij zóo woord houden die zwarte blanke, en inweerwil van de ontvangen krasse waarschuwing! - 't Besluit was aanstonds in stilte genomen: Als papa zou toestemmen, dan reed hij in vliegende vaart naar den vriend, om hem, zoo 't noodig mocht zijn, carte blanche te geven; en vervolgens naar dien ‘talentvollen acteur’ om hem nóg eens te zeggen - maar onbeschrijfelijk kort - wáar 't op stond tusschen hem en den tweeden luitenant.

En nu, 't is jammer, jammer dat de fielt geen onwaarheid heeft geschreven. De arme Helmond! Maar Goddank, Goddank! dat hij hem helpen kan. - Archibald krijgt het warm, zeer warm.

[p. 177]

Hij voelt zich de hand vatten, die drukken met vuur, en.... Neen, woorden verneemt hij niet. Dat is pijnlijk, verdord! Dat is Hij zou geen ‘schouder geweer!’ kunnen roepen als 't noodig was.

‘Ben je gek Helmond; je drukt me die hand veel te hard. Weet je wat: je stopt dus, met wat wissels op onzen Amsterdamschen kassier, de scheuren maar heelemaal toe. Met dominees en dokters daar kun je zoo van die grappen mee hebben, zei le bon papa: die beste vrinden repareeren je van binnen en van buiten zoo goed als voor niemendal. - Kom, ben je gek vent; je trekt me de hand uit het lid.’

‘Archibald, ik ben op dit oogenblik niet instaat....’

‘Nee dat hoeft ook volstrekt niet.’

‘Hardenborg, ik mag en kan....’

‘Mogen daar denken we niet aan, kunnen da's iets anders; maar om 't je wat gemakkelijk te maken heeft papa alvast een stuk of wat van die dingen meegegeven. Zieje, hier. Jij vult van de blanco's de cijfers maar in, enz. enz. Aan de achterzij je naam. Nu dat is toch zoo'n heksenwerk niet. Tot weerziens; adieu!’

Toen Helmond opzag was hij alleen. De voordeur hoorde hij dichtslaan; en, een rijtuig ratelde langs het marktplein voort.

- Heeft hij 't gedroomd!? Toont hem weer een grijnzende sater een schotel vol goud? Neen, hier, hier liggen ze.... de bewijzen. Zie maar, Hahaha, hahaha!! - Stil, dat lachen klinkt akelig; 't doet hem pijn, ja pijn, pijn overal! Maar toch hij zou nog eens kunnen lachen.

‘O God, ik dank u! mijn naam; mijn kind! mijn Eva!’

- Eva, - stil, zij mag niets weten. Als zij 't wist.... en als zij 't niet wist.... en als de wind tegen den molen blaast dan jagen de wieken elkander als krankzinnigen na, en die vermolmd zijn breken af, en slaan neer en verpletteren het huis met alles wat daarin is. - Waar dacht ik aan? - Ja, ik ben ziek; ik heb koorts. Maar met een vasten wil kan men zich zelf beheerschen. Goddank, ik mag weer vrijer ademen. Goddank! nu zal alles vereffend worden, en dan.... Wees kalm Helmond; verontrust nu je zelf en Eva niet. Zie wat te eten. Zij roept je. Hoor:

‘Er is gediend August, kom!’

- Krachtig dan, krachtig!

Eva zag wel dat August niet heel fiksch was; dat hij bijna niets gebruikte, en dat er gedurig een vreemde uitdrukking op zijn gelaat kwam nu eens alsof hij lachte, en dan weer alsof hem de somberste denkbeelden door het brein spookten.

- De goede Helmond is al te gevoelig voor een man, denkt Eva: Hij gaat er vreeselijk onder gebukt dat die oude heer 't kommando gaat neerleggen. Enfin, God heeft de wereld geschapen,

[p. 178]

en den mensch zooals hij is. Maar deze beste overgevoelige mensch werd door mijn toedoen toch zeker nog meer van streek gebracht dan hij 't reeds was. Die voorbarige condoléance van Hardenborg trof hem geweldig. Ja 't was mijn schuld. Misschien kalmeer ik dien goeden man nog het best door mij voor 't oogenblik maar over mijn grieven heen te zetten; 't zal hem hinderen dat ik in 't geheel niet naar dien ‘dierbaren pleegvader’ vraag. Welnu dan:

‘Was het zoo heel erg met.... den generaal, August?’

‘Erg, ja Eva, ja. Maar spreek er niet van. Als ik niet beter wist, dan zou ik zeggen dat hij dáar zat, dáar, naast je. Ik weet het wel beter, maar....’ Helmond ziet weer voor zich neer. Hij wist niet wat hij zeggen wilde. Hij weet gedurende een paar oogenblikken zelfs niet recht waar hij zich bevindt, en wie het is die daar zit. - O ja, nu weet hij 't weer, dat is zijn dierbare vrouw, die miskend werd en gescholden door een pleegvader, wiens laatste woorden een vervloeking zijn geweest over 't hoofd van een pleegkind dat hem altijd eerde en liefhad. - Ellendeling!

- Wat kijkt hij weer akelig strak, en wat is hij toch bleek; denkt Eva.

Opstaande komt ze hem terzij; zoent hem op het voorhoofd, en zegt dan vleiend:

‘Moet men zich dat zóo vreeselijk aantrekken! Hou je dan waarlijk meer van dien zieke, dan van je Eva, mijn beste man?’

‘Nee mijn liefste, zekerlijk niet!’ zegt Helmond op kalmen toon. - O die zoete omhelzing deed hem zoo goed. Hij herinnert zich nu weder dat hij in hare tegenwoordigheid onder alle omstandigheden kalm moet blijven. Eva mag niet vermoeden wat er omgaat in zijn binnenste; welke spooksels hem vervolgen, en wat ze hem gedurig al grijnzend toeroepen.

‘Dan willen we ons maar altijd vaster aaneensluiten mijn August, en wat ons dan ook ontvalle niewaar, twee en éen en nog eentje blijven éen, en voor elkander genoeg. - Maar nu, op mijn beurt ga ik nu eens voor dokter spelen. Je bent zenuwachtig en erg vermoeid, en daarom heb je weinig gegeten. Als je nu langer opblijft, dan zul je ziek worden, en dat wou ik om geen tien generaa.... ik meen voor geen geld van de wereld. Kom mijn beste; zie me nu eens even wat vroolijker aan. - Zóo ja, - dat gaat nog al. Zwaarmutserij daar doen we niet meer aan; is 't wel mijn lieve August? - Hé, wat komt daar uit dien zak gluren?’

Het hoofd terzij houdend, en het papier uit den borstzak van zijn jas een weinig naar boven schuivend, leest ze luide het gedeelte van den wissel 'twelk nu te voorschijn is gekomen; en dan, dreigend met den vinger:

‘Ondeugd! Evertje Zwaarmuts!! Nu moet het er éen weer wagen om me met zotte babbelpraatjes aan boord te komen! Over jou,

[p. 179]

over mijn royalen man! - Kom, van avond geen vertoogjes meer! Gauw tot rust komen mijn lieve; en morgen dan hooren we dat die generaal weer voor zes jaren geteekend heeft. Want - onkruid vergaat niet;’ voegt ze er onhoorbaar bij. En weder luide: ‘En dan ben jij een heel ander, een uitgerust kereltje; en dan heb ik je een heeleboel te vertellen; van iets fataals dat me van avond letterlijk een oogenblik van streek bracht, maar dat we vinden zullen, ook in 't belang van ons schatje, al moet het wezen à force d'argent. Nee nee geen muizenesten meer! We bepalen dan, bij een helder zonneschijntje, den dag waarop we onze equipage gaan halen - met den trein er naar toe, welzeker - en spreken te Briesborg meteen over de plaatsen in de komedie; - natuurlijk als mijnheer Alexander V.B. weer inhuurt, natuurlijk!’

't Was Helmond bij den woordenstroom van Eva alsof er op zijn gloeiend voorhoofd heete droppelen vielen. Hij weet niet wat hij gehoord heeft.... - O ja: ons schatje, heeft ze gezegd. Ha! ons schatje! Groote God, is hij toch niet zalig in dezen stond! Zijn gansche wereld van liefde en heil rust aan zijn hart. Eva streelt hem de wang; zij zoent hem op dat moede hoofd; zij dringt hem om nu te gaan slapen; over niets zal ze meer spreken; geen muisje zal zich bewegen in huis; en, zacht den eersten regel van een wiegelied zingend, dwingt ze hem op te staan terwijl ze alvast met haar fijne vingers hem den halsboord losknoopt, want, ze meent te hebben bespeurd dat de drukking ervan hem zooeven benauwde.