|
| |
Derde hoofdstuk.
Zoo buiig als de morgen was, zoo stil en kalm is de Novemberavond. 't Mag een beetje koel zijn op de vlakke hei, in het pijnbosch waardoor de zandweg slingert, wordt geen windje gevoeld. 't Is er stil, heel stil en beschut. Recht gezellig is 't er nú echter niet in het schemerdonker. Anna Rooze die in een soort van koetskar wordt geschommeld, begrijpt zelfs niet hoe de voerman, die met de beenen erbuiten op het linker-voorstuk is gezeten, nog kan zien zijn paard te besturen.
‘Bestig zien juffer!’ is het bescheid: ‘moar aldat ik geen hand veur oogen zien kos, Bles zol z'n eigen weg wel vienden. Tju Bles! hört! vort! tju!’
En de koetskar hobbelt al verder door den mullen zandweg in het Veluwsche bosch. Nu en dan schokt het voertuig geweldig, wanneer een boomwortel dwars door het kar-spoor gaat of een kei er zich in bevindt; niet zelden ook schuren de wielen langs de verdorde braamranken die hier en daar tusschen de reeds ontbladerde struiken hangen. Joost de voerman zou alleen aan die teekenen op een prik kunnen zeggen waar men zich bevindt. Anna wil graag weten hoe lang de rit nog duren moet.
‘Noe nog 'en kleine drie menuten juffer;’ zegt Joost terwijl hij met de zweep klapt: ‘en dan hewwe de vlakke hei weer. - Vort Bles! Ze nuumen 't den heksendans, en, wát 't wêzen mag dat weet geen minse, moar ze zeggen dat 't doar niet pluus is. Alêvel 't zal lange duuren eer Joost d'r bang veur zal wêzen. Achter den heksendans, den olden eik veurbij, doar goan we met 'en hollen weg langs de harbarg De Luchte den barg af, en kommen we op
| |
| |
den stroatweg. Dan hewwe op 'en kertier afstand van Mulderspeet, oan de linkerhand, 't bosch van De Runt woar we wêzen motten. 't Is 'en oud gedoei juffer,’ vervolgt de spraakzame jonge boer: ‘en 't zeggen is, dat 't er spoekt. Alêvel - vort Bles! - 'k heb zoo'n komeliant in den tied da'k bij menheer oe oom dien, nog niet tegen 't lief 'eloopen, moar, loat ie oppassen, went, a'k 'em in 't vezier krieg, dan za'k 'em 'en vuust onder z'n spoekneus douwen dat ie genocht van z'n eigen handwerk zal kriegen.’
Al aanstonds bij de eerste ontmoeting aan het station te Arnhem, heeft de flinke Joost een gunstigen indruk op Anna gemaakt; nu plooit een goedkeurende glimlach hare lippen.
‘'t Is vreemd dat oom zulk een afgelegen woning heeft betrokken;’ zegt Anna in de donkere kar.
‘Da's te zeggen juffer,’ klinkt het nu uit de zwarte massa die, terzij op de kar gezeten, met de korte schokken op en neer danst: ‘da's te zeggen, De Runt en oe oom dat zin d'r twee! soort zuukt soort!’
Op hetzelfde oogenblik doet een grove mansstem, zoo niet den voerman, dan toch het meisje in de koetskar ontstellen.
‘Hé voerman, hei'j volk in de kar?’ heeft men gevraagd.
‘Bin ie de schoapenkoopman uut Oamersfoort?’ is de weervraag van Joost; en dan, na een bevestigend antwoord, herneemt hij: ‘Joa 'k heb volk d'r ien. Ge zult loopen motten. Atjuus!’
‘Op den anderen karboom?’ vraagt de stem nog eens.
‘Dan blief ie met de been' in de bremstruuken hangen,’ antwoordt Joost: ‘of kriegen oe de heksen op de hei bij de schoen'. G'n oavend, wel thuus!’
‘Kan de man niet meerijden voerman?’ zegt Anna.
‘Kan best loopen juffer! Vort bles! huu!’
Ofschoon Anna niet bang is, toch geeft het haar iets onaangenaams te hooren, dat de man die niet mee zal rijden en op de weigering slechts met eenig gebrom heeft geantwoord, reeds een geruimen tijd achter de kar loopt en gelijken gang met haar houdt. Buiten het bosch op de hei gekomen - waar het, ofschoon vrij donker, toch lichter is dan in het bosch - geeft de schapenkoopman van zijn tegenwoordigheid een duidelijk bewijs, door op luiden toon een lied aan te heffen dat het midden houdt tusschen een psalm en een wiegezang.
‘Den duuvel te leep, moar tegen de heksen niet opgewassen;’ fluistert Joost naar binnen; en Anna vraagt aan haar voerman, of die man niet zou willen ophouden met dat kloppen tegen het achterplat der kar of tegen haar koffer misschien, 't was zoo schrikkelijk onaangenaam.
- ‘Niet kloppen met dat stökske!’ schreeuwt Joost, zóo hard dat Bles ervan opschrikt.
| |
| |
Maar het kloppen wordt toch herhaald. Bles voelt den gevlochten zweepstok op zijn zwaar betuigd lichaam, en, als hij in den draf schiet, dan wiegt het halshaam met zijn beide opstaande punten sneller heen en weer, en danst Joost de voerman vlugger op den zijboom, en - uit de groote bouquet die Anna nog altijd vol zorg in de hand houdt, vallen eenige bloempjes af, maar - dát ziet ze eerst later.
De klopper heeft gevloekt, maar de kar is hem nu een goed eind vooruit. Anna hoort van verre een schel fluiten en maakt de opmerking dat die man al bijzonder muzikaal is.
‘Nou, hie speult den duuvelsdans juffer!’ luidt het boerenantwoord: ‘moar die speult kan verspeulen ook, begriep ie....?’
Anna was nooit in Gelderland geweest, en begreep dus van het antwoord zooveel als ze begrijpen kon.
Weldra had men den hollen weg en op het midden ervan de kleine herberg bereikt, waar men bij dag een lantaarn of ‘luchte’ op het uithangbord kon zien prijken. Joost liet het paard stilstaan. Juffer most niet kwoalik nemen, moar veur moeder Schoffels had ie uut Oarem 'en poar boodschappen meeëbrocht. - Van onder het lederen beenkleed der kar wil hij nu het pakje uit het duister te voorschijn halen, doch, of hij al tastte en Anna zich al terzijde trok, hij vond het niet. Eenige oogenblikken later is Anna, opdat Joost beter zou kunnen zoeken, even uit de kar gestapt.
Een jong meisje dat naar buiten was gekomen, en Joost als goêbekende vriendelijk had gegroet, noodde en drong de juffer binnen te gaan. En - slechts éen schrede behoefde Anna te doen, want zoodra men over den dorpel was, bevond men zich in de huis- en gelagkamer van de zeer kleine herberg, waarbinnen op dit oogenblik slechts een man bij het plaatvuur, en een vrouw met eenig stopwerk aan een klaptafel gezeten was.
Ternauwernood heeft Anna - eenigszins lichtschuw in den aanvang - een groet met de echtelieden binnen de kamer gewisseld, en bovendien bespeurd dat het meisje, 'twelk haar zachtjes tot binnengaan had genoodzaakt, een blozend kind met donkere oogen en zwarte haren van omstreeks achttien jaar is, toen een man, achter haar om, binnenkomt, en eenigszins hijgend het: ‘G'n oavend soam!’ wenscht.
Het is dezelfde stem die straks naast de koetskar geklonken en op de heide gezongen heeft. De man heeft geeloker-kleurige haren en een rooden baard. Zijn gelaat teekent niets bijzonders, en zou zelfs welgevormd kunnen heeten. Doch niettemin wendt Anna, met een gevoel van weerzin den blik van hem af, en daarna het meisje aanziende, bespeurt zij dat haar frissche blos voor een wijl is verdwenen en dat er een wolk over haar voorhoofd trekt.
‘Goat er zoo lang zitten juffer!’ zegt het meisje snel, en als
| |
| |
zij den stoel bij Anna heeft neergezet, gaat zij haastig naar buiten.
‘Hanneke! 'en borrel jenever!’ roept de nieuw aangekomene haar achterna. Maar Hanneke was al verdwenen. De man bij 't vuur staat op, en zegt:
‘Als 't oe blieft koopman; 'k heb oe in lange niet 'ezien;’ en herneemt terwijl hij den borrel schenkt: ‘Hanneke geet mergen de deur uut.... 't zal stil worden. Joost Burik het mutskes en spullen uut Oarem veur d'r meeëbrocht.’ En dan onhoorbaar voor den vreemde: ‘Noe weet ie 't in ens!’
‘Zoo, zal ze de deur uut, en zal ze goan dienen?’ vraagt de ander.
‘Joa bij den domenie die mergen 'en kommensoal kriegt; 't is 'en spul!’ zegt de vrouw die mede is opgestaan, en - nadat ze met den bonten boezelaar het klaptafeltje heeft afgeveegd, vraagt ze aan Anna, of ze de juffer ook met 'en glêske bier kan gerieven; 't speet heur um de juffer van 't oponthoud, 't wier toch al vroeg loat in deez' tied van 't joar.
Daar komen Hanneke en Joost met het bedoelde pak de kamer in.
‘Zoo Hanneke, zul je met den hemeldragonder aon 't exerceeren?’ grinnikt de vreemde. ‘Pas maor op; ze zeggen dat ie....’ - Hier trekt hij Hanneke bij den rok naar zich toe; richt zich op om haar iets toe te fluisteren, maar Hanneke, terwijl zij de zwarte wenkbrauwen fronst, rukt zich los en zegt: ‘Kom, loat me goan!’
Het ontgaat Anna's opmerkzaamheid niet dat Joost een donkeren blik op dien gast werpt. De laatste grinnikt en trekt Hanneke nog eens bij den rok naar zich toe. Doch het meisje, ofschoon ze bijna haar evenwicht verliest, rukt zich ook ditmaal met een wrevelig gebaar van hem los, en blijkbaar met eenige verwarring Anna aanziende, zegt ze schijnbaar luchtig:
‘Lastig goed dat mansvolk juffer!’ waarop de moeder, nadat ze Joost met dankzegging voor de genomen moeite haastig een glas bier heeft ingeschonken, erbij voegt: - ‘Zóo is 't jongvolk juffer, 't wil kallen en mallen.’
't Is inderdaad niet te verwonderen dat Anna zich in dit gezelschap al zeer weinig tehuis en op haar gemak gevoelt.
't Werd haar een oogenblik zoo vreemd alsof ze niet wist waar ze was; 't kwam van de vermoeienis misschien, maar nu - nu ziet zij naar den voerman die juist zijn glas ledigt, waarop zij zegt: ‘'t Wordt tijd dat wij vertrekken voerman!’ terwijl ze vervolgens na een groet, haastig de woning verlaat.
‘Met plezier juffer!’ klinkt het antwoord van Joost haar achterna.
‘Dat plezier zal zoo groot niet wezen!’ grinnikt de vreemde: ‘As't Hanneke in ploats van dat spichtige ding was hê?’ Spottend: ‘Of ik meerijen wil Joost Burik? Ik dank je.’
| |
| |
Joost bijt zich op de lippen; zegt luide: ‘G'n oavend!’ en fluistert zachtjes een woord tot Hanneke, die hem aanstonds naar buiten volgt.
't Is duister buiten. Het laatste wat er klinkt voor de deur van De Luchte, is een ‘atjuus’ van Hanneke; en Hanneke die de kar als een donkere vlak in den tamelijk steilen afweg naar beneden ziet schokken, heeft haar in luttele oogenblikken geheel uit het oog verloren, - in den zwarten avond is het voertuig verdwenen.
Maar Joost en zijn Bles hebben aan de weinige starren die het pad verlichten genoeg; weldra krijgt de kar een sterkeren schok bij den overgang van den zand- op den straatweg. In een schuine richting ontwaart Anna ter linkerzij een paar boomen met witgeverfde plekken. Links, den straatweg verlatend, gaat het tusschen die beide boomen door. Altijd stapvoets rijdt men nu door een pikdonkere eikenlaan. De reeds afgevallen blaren ritselen onder de pooten van Bles en de wielen der kar; een eind weegs verder verneemt Anna het suizen van een mastbosch; alweder verder klotst het over een kleine brug, 't wordt weer iets lichter op den weg. Een laag wit huisje gaat het voorbij; nog eens is het een ondoordringbaar duister waardoor men rijdt en waarin alleen het karspoor voor Bles de wegwijzer wezen moet. Anna kon paard noch voerman onderscheiden.
‘Zoo'n loariks-allee is helsch in den oavend!’ zegt Joost, die sinds De Luchte noch gesproken noch geneuried heeft: ‘De juffer zal ook blied wêzen dat we De Runt in 't front hebben. Nog 'en kleinen drêj, dan de grachtbrug en we hebben 't geleejen!’
Van onder de kap der koetskar kan Anna echter niets van het huis bemerken dat voortaan haar woning wezen zal.
Haar woning en haar toekomst! 't ligt alles in 't duister!
Na een dankbaren weergroet van Joost te hebben ontvangen, beklimt Anna, met behulp van een zeer magere hand, eenige steenen trappen, en komt binnen het ruime voorhuis van de zoogenaamde Ridderhofstad De Runt.
Verlicht door het weifelend schijnsel van een olieblakertje dat in het voorhuis op den grond stond te flikkeren, bespeurt Anna als met eenen blik, dat de bouworde van het huis een zeer antieke, en de behulpzame hand, de hand van een zeer lange en skelet-achtige vrouwelijke dienstbode is.
Nochtans er is iets zeer bevredigends in de stem die het meisje verzoekt, om zoo goed te willen zijn maar even te volgen. Joost zou wel voor den koffer zorgen. Anna volgt nu de magere vrouw die, zooals zij haar voorgaat op de zeer breede trap, volkomen een halven hoepel gelijkt, van boven in een bruinachtig jak, en van onderen in een sluik zwarten rok.
‘Nu rechts juffrouw;’ zegt de vrouw, en verlicht met haar blakertje een breed en donker portaal en wijst een oogenblik later op een deur die terzelfder tijd van binnen geopend wordt.
| |
| |
‘Ha is u daar nichtje!’ zegt een dame van middelbaren leeftijd terwijl zij een kleine maar toch eenigszins ouderwetsche menuetachtige dienaresse maakt: ‘ik meende al het rijtuig te hebben gehoord. Kom binnen, ik ben zoo blij u te zien.’
Tante Lijning die Anna, na dezen hartelijken en op een allerinnemendsten toon geuiten welkomstgroet, de hand heeft toegereikt, voelt zich die hand met warmte drukken, een warmte, die onmiddellijk door den waarlijk lieven toon harer stem bij Anna is opgewekt.
En nochtans, in het groote vertrek waarbinnen Anna is welkom geheeten, heerscht een zoo onaangename kilheid, dat het vermoeide en door den langen rit bijna verkleumde meisje, onwillekeurig een blik naar den hoogen breeden schoorsteen werpt, waarboven wel het vuur van Abel's offerande in verven, doch waaronder niets dan een nachtelijk zwart te ontdekken is.
Is het kil in dat groote vertrek, 't is er niet minder somber bovendien. In gindschen hoek op ongeveer een tiental schreden afstands van de deur, brandt een kleine spaarlamp met een groenachtig kapje erover, zoodat Anna vooral in den aanvang moeite heeft om tante's gelaatstrekken duidelijk te onderscheiden. 't Komt haar echter voor dat tante in haar jeugd een schoone blondine moet geweest zijn, want nóg, ofschoon zij de vijftig nabij is, maakt haar gelaat - voor zooverre dan zichtbaar - een aangenamen indruk. Wat haar toilet betreft, in andere oogenblikken, inzonderheid in 't gezelschap harer vriendinnen, zou het Anna voor het allerminst een glimlach hebben afgedwongen. Een zeer oude japon van dunne gebakken-appelkleurige zijde met wijde dofjes aan de ellebogen en lubberige slaphangende plooisels aan de handen, bedekte haar bescheiden, of zooals de meisjes op school dat noemden ‘haar weinig pretensieuze bovengestalte’, terwijl de rok tamelijk kokerachtig en kort langs de heupen neerstreek, zoodat Anna bijkans geneigd was te gelooven dat men in Gelderland met de modes zeer ten achteren, en geheel onbekend was met het kleedingstuk dat reeds sedert een vier- of vijftal jaren de dameswereld met zijn ijzeren schepter regeerde.
De weinige brieven die Anna vroeger van tante Lijning ontving, en welke brieven namens oom ‘die het druk had of niet heel fiks was’ geschreven waren, hadden haar een gansch ander denkbeeld van tante gegeven. Tante was niet zoo flink en kloek - men zou haast zeggen niet zoo frisch als haar schrijven had doen vermoeden; en bovendien er was iets weifelends in hare manieren. Zij had iets opschrikkerigs, iets niet zich-zelve-achtigs; maar den hartelijken toon die er altijd in hare brieven geheerscht had, dien, ja dien vond Anna geheel in haar spreken terug. Bovendien hoe meer zij haar aanziet, hoe meer zij aan een dierbare vroeg gestorven moeder wordt herinnerd, en de toon waarop tante nóg eens verzekert, dat nichtje's komst haar zoo bijzonder verheugt, doet Anna
| |
| |
voor een oogenblik het wonderlijke ‘ongekende ledig’ vergeten dat haar sedert eenige minuten heeft aangetast.
Was het die holle donkervervige kamer met haar weinige ouderwetsche meubels, waarin zij zich nu bij een droevig licht tegenover een bijna vreemde bevond, in tegenstelling met het prettige, des avonds zoo goed verlichte schoollokaal waar men met allen zoo gezellig te zamen was; zou het die sterke tegenstelling zijn die dat ‘ledig’ veroorzaakte? een heimwee misschien; een zich niet tehuis gevoelen, niet tehuis, zooals Adam's schoone herfst-ruiker daarginder in die grauw aarden kan op het breede buffet - en in de schemering bijna onzichtbaar - er gansch en al misplaatst en niet tehuis was? Of, deed een ledig van binnen zijn rechten gelden, dewijl de zorgen van den goeden heer Romslikker verijdeld en de mondbehoeften door de lieve Marnix meegegeven, zoo niet vergeten toch onaangeroerd gebleven waren? Anna gaf er zich zelve geen rekenschap van. Tante schonk haar een kopje thee en presenteerde er een beschuitje bij, 'twelk zeker, zooals zij meende, na den tocht wel smaken zou.
Anna schrikte. Juist achter haar, in den hoek van het vertrek, had wel iets gekraakt, maar, zonder nu verder een voetstap te hebben vernomen zag zij eensklaps een mageren man aan haar zijde staan, die met een ‘Welkom nichtje!’ haar een hand toestak, en op een eenigszins slependen toon vroeg, of zij ‘altijd’ wel was geweest, en of de reis haar niet vermoeid had?
Terwijl Anna van den schrik - ja inderdaad van den schrik - bekomen, is opgestaan, en een glibberige klamme hand in de hare heeft gevoeld, waarna zij de laatste onmiddellijk in de plooien van een batisten zakdoekje deed verdwijnen, zegt zij met haar beminnelijke oprechtheid, dat het haar mede zeer aangenaam is eindelijk haar oom en tante persoonlijk te leeren kennen, ofschoon zij het niet ontveinzen mag, dat het haar een zwaren strijd heeft gekost aan oom's bevel te voldoen en voorgoed De Riethof te verlaten.
Tante pookt onrustig in het kleine kooltje onder den zwijgenden theeketel. De magere figuur die bijna den kapstok van een erg glimmende roggebrood-kleurige jas gelijkt, welke jas van de zwarte vezelige stropdas tot aan het benedenlijf is dichtgeknoopt, de magere figuur plooit zich rechtstandig in drieën op een stoel, en zegt zeer slepend:
‘Lieve nichtje, wat tot je bestwil geschiedt en door de noodzakelijkheid bevolen werd, dat moet je geen bevel noemen. Anna verlangt immers niet dat oom en tante zich ontberingen zullen getroosten om harentwille; zij zal immers niet....’
‘Ontberingen om mijnentwil? Hoe moet ik dat begrijpen.... hoe?’ zegt Anna zeer zacht, en het ledig dat zij gevoelde wordt hoe langer hoe sterker.
| |
| |
‘Maar foei, mijn lieve nichtje,’ valt oom Lijning hier in: ‘is dat nu een gesprek bij je intrede in onze woning - bij je intrede in onze harten zou ik willen zeggen.... Wel mijn lieve, ben je niet als het eenige liefdepand van onze onvergetelijke te vroeg gestorven zuster Doortje - als onze eigene dochter zou ik meenen - tot ons gekomen? Zouden we ons niet rijk gevoelen in je bezit, en niet gelukkig zijn bovendien wanneer je hier in onzen kleinen kring recht tevreden en.... Maar beste Co-Mie,’ valt oom Lijning nu zich zelven in de rede: ‘hoe is het kind.... heb je niet 't een of ander.... iets bewaard? Nietwaar nichtje, iets warms zou wel aangenaam wezen na zulk een langen rit?’
Tante Lijning had, bij oom's laatste woorden, iets zóo verbazend opschrikkerigs, dat Anna meende dat tante niet wel werd. Maar tante was wel, heel wel.
‘Iets warms;’ zegt tante angstig: ‘Ja maar.... iets warms!’
Oom stond - zonder dat Anna het bespeurd had - eensklaps in het midden der groote kamer, en hernam:
‘Een eenvoudig gebakken aardappeltje bijvoorbeeld. Maar beste.... je hadt er voor moeten zorgen! Of.... als nichtje soms onderweg heeft gegeten?’
‘Nee oom, nee!’ antwoordt Anna haastig, en het is alsof het ‘ledig’ zich altijd sterker gevoelen doet.
Er is iets wonderlijk tegenstrijdigs in de hartelijkheid waarmee tante Co-Mie betuigt, dat zij met het meeste genoegen zoo spoedig mogelijk iets gereed zal doen maken, en als zij de kamer heeft verlaten, en het roggebrood zich nu op tante's plaats tegenover het meisje heeft neergezet, klinkt het weer slepend:
‘Men moet het maar niet te nauw met haar nemen nichtjelief! 't Is anders een beste vrouw, heel best! maar ieder mensch heeft zoo zijn zwakke zijde. Wat mij betreft,’ vervolgt de spreker wiens oogen achter blauwachtige brilleglazen zijn verscholen: ‘ik voeg mij gaarne naar tante's wil, en heb dan ook niet geaarzeld om op haar verlangen het stadsleven met het stille landleven te verruilen.’
‘Het moet zeker een groote verandering voor u geweest zijn;’ zegt Anna dewijl oom Lijning zwijgt en zij toch iets antwoorden moest.
‘Éen verzoek! niet van spreken lieve nichtje!’ sist de oom langs den vinger dien hij tegen de dunne lippen heeft gedrukt: ‘Men is niet altijd voor zijn eigen genoegen in de wereld, dat weet je ook wel. Maar anders, ja!! voor een man op mijn jaren, die er zijn vrienden, zijn sociëteiten, zijn artistique en littéraire kringen had.... ja!!! Maar nichtje spreek er tante niet van; de goede vrouw is hier gelukkig; althans zij zou nu niet anders willen zeggen, en, dát is mij genoeg. Éen ding bid ik je: heb haar lief, inderdaad zij verdient het ten volle, al is zij ook niet.... ach!!’ Oom drukte de lippen pijnlijk opéen; dan schielijk: ‘Als tante je maar gekend, maar
| |
| |
éens gezien had, hoe hartelijk gaarne zou ze je dan op mijn verlangen al eens vroeger te logeeren gevraagd hebben; of.... Enfin, enfin, de menschen zijn niet van éenerlei deeg.... Nee, nee!’
Een groot kwartier nadat tante vertrokken was, kwam zij terug, en zag Anna weldra een maaltijd voor zich opgedischt, die, hoe eenvoudig dan ook, haar toch het water op de lippen bracht. Wat haalden in deze oogenblikken al de double Rimmels odeuren bij den welriekenden geur die van dien schotel met gebakken aardappels uitging; welke lijnen ter wereld konden zooveel bekoorlijks hebben als de zachte ovalen der beide blanke eieren op dat schaaltje! Ja, 't was een zeer eenvoudig maal; tante maakte er schichtig haar excuus over; maar, nadat Anna haar dankbaarheid betuigd had, werd die schichtigheid bijna angstverwekkend toen oom Lijning - juist uit den tegenovergestelden hoek der kamer dan dien waar hij zooeven gestaan had - de woorden naar de zijde der dames als door een sleutelgat schoof: ‘Er had toch een slaadje bij kunnen wezen lieve, of een stukje vleesch; niet om iets aan te merken, maar omdat nichtje immers twee eiers niet eten zal tegen den nacht.’
Anna had medelijden met tante. Ja! waarom 't vleesch er niet bijgezet, en nog 't een of ander; maar 't goeje mensch had immers haar best gedaan; in elk geval behoefde oom geen zorg te hebben dat die eitjes haar bezwaren zouden. 't Was allerbest! heel best! en het smaakte uitmuntend! ‘Thee? Nee dank u tante, dan liefst nog later een kopje.’
Juist achter zich verneemt Anna eensklaps een vreeselijk sissende herhaling van het woordje ‘thee!’ vergezeld van een langen nasalenzucht, die scheen te boren tot in de diepste kelders van De Runt, en scheen te vragen of daar dan geen wijn of tenminste geen bier meer was! Anna wilde iets zeggen en zag om, maar ze gevoelde alleen een kleine luchtdrukking, waarschijnlijk door het toedoen eener deur veroorzaakt. Oom was verdwenen. |
|
Auteursrechtvrij