Hanna de freule

Achttiende hoofdstuk.
Pakt haar!

Gedurende de weinige seconden dat Bronsberg den lijder aan Hanna's zorg moest achterlaten, is het meisje schier onbeweeglijk in dezelfde houding aan Degens zijde gebleven.

Zij kon de oogen niet van hem afhouden.

't Was een akelig gezicht dat vaalpaarse en verwrongen gelaat, waarop geen spoor van leven te ontdekken was.

Straks, toen ze door het deurraampje naar binnen zag, toen had ze met Glover wel mee willen schreeuwen dat hij loog. En haar hand heeft zich krampachtig bewogen, toen hij Klaartje en allen, die evenals zij het Onze Vader bidden, en de fabrieksbengels in het aangezicht slaan, zoo schandelijk durfde lasteren.

Maar hoe langer zij nu tuurt op dat verwrongen gelaat, hoe weeker zij wordt.

- Zal ze hem roepen? Zal ze hem vragen....?

Snel ziet ze naar de deur en fluistert dan dicht bij zijn oor:

‘Kun je nog hooren, mijnheer?’

[p. 99]

Hij antwoordt niet. Er komt zelfs geen verandering op het gelaat.

- Ze durft haar vraag niet luider herhalen. - Wordt ze bang? Het wit van die halfgesloten oogen ziet haar zoo akelig aan, zoo glurend, zoo ijzig koud. - Maar ze zal hem toch niet loslaten. Als ze het deed dan zou hij van den stoel glijden: en, vallen mag hij niet....

- Wie heeft de mooie Esther doen vallen? Wie heeft de arme moeder laten verhongeren en doodvriezen? Wie heeft ‘zijn eigen bloed doen arbeiden en gevoed met zwijnendraf?’

- Wáárom mag dat lichaam niet vallen? - Als het hoofd op de punt van dien brandenden haard sloeg, dan zou hij toch even koud worden als haar moeder was, toen zij stierf in den killen nacht.

Hanna beeft. - Ziet ze goed? Hebben die blauwe lippen zich bewogen? - Ja, de grijze oogwimpers trillen. Het wit der oogen verdwijnt, het hoofd glijdt ter zij; zie, 't gelaat van haar afgekeerd. - Zou het een doodskou wezen die haar nu rillen doet? Zóó fel bonsde haar hart tot heden nooit. - Ja, ze heeft het geweten; ze had het gedroomd dat hij haar den nek zeu toekeeren en uitjouwen met een schaterlach.

- Maar lachen? Neen, lachen doe[t] hij niet. - Hoort ze lachen? - Ja, Ja.... O God! als ze hem loslaat en hij smakt op den vloer, dan.... Hoor, hij lacht. - Ah....!

‘Laat maar los goede Hanna,’ zegt Bronsberg, die ijlings met eenige hulp is teruggekomen: ‘Je huivert. Geen wonder. De seconden waren uren. - Geef haar te drinken.’

In andere oogenblikken zou Bronsberg voor Hanna's blik zijn teruggedeinsd.

‘Hij lacht. - Hoor je 't niet?’ zegt ze schril fluisterend.

‘De overspanning maakt je angstig, Hanna. - Laat hem nu los. - Ja wel, je moet hem nu loslaten.’

‘Neen! Ik doe het niet. Als ik het doe dan smakt hij neer op die ijzeren punt. - Vraag het niet weer: Leid ons niet in verzoeking. Verlos ons van den booze!’

‘Maar deze mannen zullen hem in mijn kamer brengen, Hanna. Kom nu, laat je gezeggen. - Vrouw Klein, neem haar mee.’

‘Maar als hij ziek is, laat me dan bij hem blijven totdat hij beter wordt? Als ik hem oppas dan zal hij niet lachen; en als hij toch lacht, toch, tóch.... dan zal ik hem loslaten; ja, dán!.... - O Heere Jezus!’

Hanna's laatste uitroep drong Bronsberg door merg en been; maar wat de oorzaak er van geweest is, het trof hem sterker dan

[p. 100]

Hanna's kreet, en zelfs dan haar woest opvliegen en wegsnellen, terwijl zij haar gelaat met haar handen bedekte.

Doodsbleek en zich vastklemmende aan den deurpost staat Nelly op den drempel der aangrenzende kamer.

‘Zij hier! In dit oogenblik!’ zegt Bronsberg.

En Nelly? - zal haar ook nu weer de kracht ontzinken? Neen! straks, toen de ‘krankzinnige’ haar het hart beroerde, toen heeft de zwakheid haar verrast; doch nu het haar vader geldt is zij sterk:

‘Pakt haar! Zij heeft hem vermoord!’ roept Nelly met bevende stem, terwijl ze wijst naar de gangdeur.

Bronsberg ijlings op Nelly toegetreden, doet haar met zacht geweld ter zij gaan, terwijl vier mannen hun ongelukkigen patroon langs haar heen naar zijn kamer dragen.

‘Nelly, om Godswil, hoe kwam je hier?’ zegt Bronsberg: ‘Maar 't is goed dat je er bent; wie is hem nader! - Denk er niet aan,’ vervolgt hij met vuur, nadat Nelly nog eens met klappertanden haar beschuldiging heeft herhaald: ‘de arme Hanna doet niemand leed. Een woedende drift was er oorzaak van. De spinner, die zich vergat, zal zijn loon ontvangen; maar zeg niet dat het haar schuld is. Wees kalm Nelly. Herstel is mogelijk.... ten minste....’

Nelly onttrekt zich aan den arm die haar steunt; nu van ter zij hem aanziende zegt ze snel:

‘Maar dat wensch jij niet Bronsberg, neen!’

Bronsberg ziet haar aan. - Zou hij veinzen. Nelly weet, welk een druk hem voortdurend heeft bezwaard. Ook zij had die druk gevoeld. En nochtans, nu die hand daar machteloos ligt, en de kracht van dien ijzeren wil voorgoed zal gebroken zijn, nu kan hij toch in oprechtheid antwoorden:

‘Ja Nelly, ik wensch dat hij zal leven om te zien dat wij het waarachtig goed meenden, met hem en met dat arme volk.’