|
| |
| |
| |
Bijlage 2
Gedichten
Lyrische gedichten
Brief aan Dafne
Engelagtig, liefste meysje,
Waar mee ik zoo meenig reysje
Heb een uurtjen doorgebragt
in het midden van de nagt;
Waar van ik zoo veele kusjes,
Trekkebekkende als musjes,
Heb gekreegen als myn lust
Hiet door kussen wierd geblust;
Denkt, dat dit gekrabbeld briefje
komt van een verlaaten liefje
Die door't denken aan geluk
Word vervuld met ramp en druk.
Ach! hoe plagten wy te strenglen
Arm door arm 't gekus te menglen
Met een lieftelijk gestreel,
Van des liefdes nectar dronken
My betuygde door u lonken,
| |
| |
Heelen wou myn minne=smert;
Als ik u sneeu=witte borsjes,
Eerst gedrongen uyt haar schorsjes,
Voedsels van myn heete brand,
Drukte met een zagte hand;
Als ik dan u poesle leden,
Tronietje zoo net besneeden,
Zag met vier'ge oogen aan,
En de stryd regt aan zou gaan.
Maar wat mag ik meer verhaalen?
Het verhaal verzwaard myn kwaalen.
Denk aan 't blusschen van myn brand,
Moet natuur zig zelf ontlasten
Van dat geen, daar wy van brasten,
't Allerleckerste banket,
Dat 'er ooit wierd voorgezet.
Schryft dog, bid ik, schryft my weder,
Dat ghy my nog mint zoo teder
Als ghy m'eertyds hebt bemind;
Dit verwagt u waardste vrind.
Op een roosen=tuyltje, gehegt op de
Groene spruytjes, teedre lootjes,
Die gestrikt met blaeuw en goud
Elk verheugd, die u aanschouwt
Als een werk der minner goodjes,
Of die Floraas nyvre hand
Tot een tuyltje tsaamen band;
Minnaars bloemtjes, geur'ge roosjes,
Die door Venus kriel gekus,
Haar geleerd door haare mus,
Wisselden u wit voor bloosjes,
Nog haar witheyd derven doet;
Maar 't geen ik eer zou gelooven,
| |
| |
Dat ghy steeds moet schaam=rood staan
Om dat Fillis hals u blaân
Door zyn blankheyd ging te boven;
Dat ghy op haar boezem staat.
Daar door kreegt ghy 't purper kleurtje,
Daar door d' agting, die ghy hebt,
Wyl ghy laagt vertreên, verlept,
Zoo zy u niet gaf haar geurtje,
Geurtje, 't geen zy by geval
Uyt vrouw Venus doosje stal.
P.V.
Op een brandende pyp
Gy brand, tot dat de rook versmolten in de lugt
Uw ingewand tot stof en asch doet keeren:
Dus moet ik ook door minnebrand verteeren,
Tot dat de blyde dood zal enden myn gezugt.
P.V.
Uyt Sappho aan Phijllis
Hy was geluckig, die alleen u maar aanschouwden;
Die u mogt hooren, nog geluckiger van lot:
Hem, die u kussen mogt, agt ik een halven god;
Maar dien, die u geniet, 'k voor een der goôn zal houden.
P.V.
Aan Fillis
Fillis, klaagd ghy, als ik kus,
En daar door myn hitte blus,
Dat ik byt, en op uw koonen
Zig de tekens nog vertoonen,
Dat ik u zoo heb geplaagd,
Dat de smert u slaap verjaagd?
| |
| |
'k Weet goed raad, 't zal alle nagten
Uwe smert wel wat verzagten:
'k Zal door kussen uwe pyn
Steeds verandren in de myn.
En zoo dat nog niet wil baaten,
Zal ik ook het kussen laaten.
'k Zou met u myn vlammen voên,
(Dat ik nu, helaas! moet doen
Met een peuluw in myn armen)
Ghy zoud my, ik u verwarmen,
'k Zou' u leeren, hoe men plant
Als in bogaards, maar 't verscheelen
Zou u nog de zinnen streelen.
Als ik 't werk all had gedaan,
't geen ons nimmer zou verzaan,
Dan zoud g'eens, o puyk der englen,
U geluk met 't myne menglen.
Ach! hoe lief, hoe zoet, hoe teer,
kust' ik dan u lipjes weer:
'k speelde, maar op geen schalmeyen
Dan de veld=slag van Paryen,
Daar zelfs d'overwonne wint,
En steeds nieuwe stryd begint.
'k zou u leeren, wat al lusjes
Steeken in 't verschill van kusjes,
Zo ghy 't toestond: 'k zou de goôn
Niet beny den hunne throon,
Zo maar Fillis de benaaming
Van haar lief gaf aan haar V.
P.V.
U.B. Amsterdam hss.
van Pieter Vlaming.
| |
Dichtlievende Uitspanningen
Hogerwoert
Nu keer ik weer, en laat de Staatzucht vaaren,
| |
| |
Hoe aangenaam doet ieder bloem zich voor!
Die door haar reuk, en die door schoone blaaren.
De Crokus derft door koude geen sieraad.
Zy beurt het hoofd met d'eer ste lente booven,
Terwyl z'in 't sneeuw dies te aangenaamer staat,
Door dien geen bloem noch opluikt in de hoven.
d'Anemon, zo men zegt uit bloet geteeld,
Verscheiden in gedaante, verw, en naamen,
Verblint het oog, wanneer zyn blad verbeeld
Een purper, dat het Tirisch zouw beschaamen.
Met eene verw is geen Viool vernoegt,
Z'is bleek, als of haar minnesmart deed kwynen,
Daar 't purpre blos zig by die bleekheid voegt,
Om t' evens vol van min en schroom te schynen.
De Manek op hangt met zyn slaaprig hoofd,
Narcissen, die gestaâg zich zelf beschouwen,
Zyn noch gewoon, ten minsten 't werd geloofd,
Hun eigen liefd' en ouden kwaal t' onthouwen.
Eer telde ik al de schelpen aan het strand,
De druppelen der morgendauw, de blaaden
Van boom en kruid, de menigte van 't zand,
En zouw 't getal der korenaaren raaden
Des zomers, eer ik noemde 't net getal
Der bloemen, die my elk om 't zeerst bekooren.
D.U., blz. 47, r. 34e. vv.
Myn oog vermoeid van zoo een verre reis,
Went zich naar huis langs Schoten, in wiens boomen
De wildzang zingt den hemel lof en prys;
De Nachtegaal, van blydschapingenomen,
Vermaakt zich hier in 't vrolyk Lenteweêr
Vermaakt den mensch, en voert de ziel naar booven,
Het kropje zwelt van zang, 't gaat op en neer,
En schept een klank die andren doet verdooven.
Kleen vogeltjen, of eer gevlerk te stem,
Dat, draaiende de klanken door uw gorgel,
Nu ryst, dan daalt, en geeft uw toonen klem;
Gy schynt my geen gediert, maar levend orgel.
| |
| |
Daar dryft de wind al ruissende over 't veld,
Dat overdekt met geele korenaaren,
Waar halm by halm door zwaarte neder helt,
My schynt een zee vol zacht bewoge baaren.
Hier groent en lacht een frisse wey u toe,
Daar d'ossen tot den buik in klaver treeden;
Daar glimt in 't veld en loeit de logge koe,
En gaat door 't gras met waggelende schreeden.
O! zoet gezicht dat my naar huis geleit,
Daar kan ik nu in stilte, alleen, bedenken,
Wat zielrust en vernoeging d'eenzaamheid,
En wat vermaakt 't landleeven ons kan schenken.
D.U., blz. 62, r. 29e. vv.
Zyn [van de Zomer] linkerhand bevat een scherpe sein,
Met d'andere schynt hy zyn zweet te droogen,
Hy snakt naar 't nat der heldere fontein,
En ziet rondom met roode en vlammende oogen.
Hy derft nochtans geen vreugd, wanneer men spant
De paarden voor de lichte zomerwagen,
Des avonds, als de zon niet meerder brant:
Dan eens de weg naar Velzen ingeslagen,
En by het duin, met boomgaarden gezoomt,
Door Bloemendaal, het hooge langs gereden,
Voorby het bosch, daar tusschen het geboomt
In 't jeugdig gras de snelle harten treden:
Dit bosch, die beek heeft hier de jachtgodin
Tot lust en rust, tot vryplaats hen geschonken,
Gelukkiger, dan dat zy elders in
Het woeste woud, uit schaarsse plassen dronken.
Hier dicht omtrent placht ook de loop te zyn,
't Geen meir aan meir noch kan aan 't oog vertoonen,
Van eenen tak gesproten uit den Ryn,
Daar knynen nu in diepe holen woonen,
Die, voort gejaagd door het geringde fret,
Verbaast alom uit haare mynen loopen,
Die stortende in duinmajers warrend net,
Hun ydle vrees met zeekren dood bekoopen.
D.U., blz. 68, r. 1e. vv.
| |
| |
| |
Jaarliederen
Lof der Trouwe, Aen de oude Haerlemsche Kamer....
O Trouw, gy Hemelsch goedt!
Gy siersel van een onbevlekt gemoedt
Dat, onverwrikt, en pal in 's waerelts wisselingen,
De deugden schoner schat, dan d'allerschoonste dingen.
Volgt u de Vrede en Vreugt op elke tret:
Gy kunt het woeste woudt, en dorre en droge stranden,
Herscheppen in een beemdt, en vrolyke waeranden.
Uw kleedt blinkt hagelwit,
De witte Raef, de Zwaen, zo zwart als git,
Die uwe zeldzaemheit door hunne kleur ontdekken,
Zyn 't die, elk paer aen paer, Uw' gouden wagen trekken.
Uw lief de ontziet geen bloet,
De Pelikaen, die hier haer kroost meê voedt,
Is uw blazoen, de Doot en treurige Armoê wyken,
Waer gy in doodt en noodt uw wondre kracht doet blijken.
Waer gy ontbreekt, o Trouw,
Daer neigt terstont het hoge staet gebouw
Ten val, bezwykt allengs, en stort in 't endt daer henen,
En wordt een ruwe hoop van omgeworpe stenen.
Die Neêrlandt hebt bestraelt met uwe min,
Wanneer 't noch ruw, maer ook noch onbevlekt van zeden
Van vreemde prael niet wist noch 't breken van zyn eden.
Maar die, toen hier de Weeld'
En Zucht tot staet Trouwloosheidt had geteelt
Schoorvoetende ons verliet, ten hemel opgevlogen,
Van waer g'ons noch beschouwt met toegenege ogen.
| |
| |
Verzelt van Vreê, van Vriendschap, en van Eer,
Vernieuw den gulden tydt in deze boze tyden,
Op dat zich 't aertryk mag door uwe komst verblyden.
Noch zyn 'er hier en daer,
Die in hun hart U weiden een altaer,
Waer op de Dankbaerheidt haer wierookgeur doet roken,
Terwyl het offervuur door Liefde wordt ontstoken.
Gy keert tot ons van 't onverganklyk licht;
Uw zuster d'Eendracht vlecht de pylen aen elkander,
De Vryheit luikt weêr op, haer Leeuw verheft zyn' stander.
't Is uit met Dwinglandy,
Met Baetzucht, die, na d'eerste slaverny,
Ons voor een twede, en die veel schandlyker, deed vrezen;
Geen dienaar zal voortaen zyn meestren meester wezen.
Nooit zal de helsche leer
Des Florentyns, die met de trouw en eer
De tong verguldt, in 't hart verraedt en wrok doet voeren
Vermomt met Godsdiensts schyn het vrye lant beroeren.
Zyt welkom schone maegdt,
Het Heil zon, die aen onze kimmen daegt,
Volgt u, haer morgenstar, met onvermoeide schreden,
En zegent Hollandt met ontelbre zaligheden.
Nooit werde uw dienst versmaedt,
Blyf lang, o Trouw, de grontslag van den Staet,
Dan bloeit de Welvaert lang, dan weten alle streken,
Gelyk als eertyts, van Bataefsche trouw te spreken.
P. Vlaming.
den eersten van
Louwmaendt,
MDCCXIV
| |
| |
Alcides
Alcides, Slang- en Monsterdwinger,
Wy Grieken zingen uwen lof;
Maer worden overkropt van stof
O Sterretemmer, Reusbespringer,
Waer vangen wy uw' Lofzang aen,
Waer bly ven wy in 't einde staen?
Gy waert een kindt, wanneer gy noch
In enen kopren schildt gelegen,
U voelde als in een wieg bewegen,
En zoogt het voedselryke zog,
Wanneer gy worgde met uw handen
De slangen, die van gramschap branden.
Uw Stiefmoêr hadt die aengeschonnen,
En tot uw eerste proef bereidt;
Uw ingang ter onsterflykheidt
Werdt van dit heldenstuk begonnen.
Dit spelde al, in die tedre jeugt, [origineel ‘speelde’]
Uw manlyk hart en oorlogsdeugdt.
Gy hebt de Hydra neêrgevelt,
Den Leeuw de huidt van 't lyf getogen,
Geen kracht was uwe kracht gewogen,
Gy strafte 't onrecht en geweldt;
Gy tradt de Nydt het hart te bartste,
Hoe zeer zy op haer tanden knarste.
't Is recht dan dat w' uw Godheidt eren,
En richten u een marmer beeldt,
Waer kracht in alle leden speelt.
Komt, laet ons vrolyk quinkeleren
| |
| |
Komt, breiden wij uw' lofzang uit,
Uw roem wordt door geen' tydt gestuit.
Maar wat is 't nodig uwen roem
In top te halen, op te zetten;
Wie zal bazuinen of trompetten
Die elk verbaest wanneer m'hem noem'?
Komt, laten we den lofzang staken,
Wie, wie zal ooit Alcides laken?
Rey van Gallen, Tegenzang.
O Griekenlandt, wat stoft gy al
Op uw' Alcides heldendaden;
Wat vlecht gy hem al popelbladen,
Wat eert gy hem met blyd geschal?
Uw Hercules wordt aengebeden
Alleen door kracht van zyne leden.
Gy zingt zyn' lof, maer gy vergeet,
Hoe hy zich zelven heeft vergeten,
Wanneer hy, aen het spil gezeten,
Zich tooide met een vrouwekleedt,
Of Iöle [Omphale] de knots hanteerde
En hem in 't aengezicht braveerde.
Of toen hy Limes, Febus zoon,
Die hem in zang heeft onderwezen,
Die hem de deugdt heeft aengeprezen,
De doodt schonk, voor verdienste en loon.
Waer is hier dank baerheidt gebleken,
Waer is van deugdt hier enig teken?
Maer de onze, wiens bespraekte tong
De grotevaders onzer vaderen
Tot burger yen deedt vergaderen,
Toen hy elk een by d'oren vong,
| |
| |
En boeide aen enen gouden keten,
En hunne ruwheidt deedt vergeten;
Verdient den hoogsten lof metrecht,
Hy temde monsters van gebreken,
Hy leerde deugdt door lieflyk spreken,
Hy won, maer 't was in geen gevecht
De harten, die hy kon betoveren,
En met een enkel woordt veroveren.
Rey van Nederlanders. Toezang.
Van hem was 't dat onze oude wyzen,
De Barden, leerden hunnen toon,
Zy waren in hun dicht gewoon
Zyn' lof te zingen, hem te pryzen
Zy wekten, op dien edlen voet,
De zucht tot deugdt en oorlogsmoedt.
Den Nazaet bleef die zede by
Schoon dat de tydt, die 'tal ontluistert,
Ons ook die zangen heeft verduistert.
Ons volk, zo zoet op Poëzy,
Liet in vernuftig Rederyken
Zyn zucht tot zededichten blyken.
En schoon dit Landt werdt overschenen
Door taelgeleerdtheidts helder licht,
Wat blyven wy hem niet verplicht?
Hun oefenscholen zyn verdwenen
Doch nooit verdwynt de erkentenis
Die hun de dichtkunst schuldig is.
Men neem't ons dan niet qualyk af,
Dat onze Rey aen hun, wier teken
Van zuivre Trouwe placht te spreken
Een handt vol letterlovers gaf;
| |
| |
De plicht eischt, dat men d'Oudheidt ere:
De Trouwe dat men dienst waerdere.
P. Vlaming.
Archief ‘Trouw moet blyken’, Haarlem.
| |
Gelegenheidspoëzie
Lof der Vriendschap
De Vriendschap eischt een' zang; een ongewooner zwier
Verspreidt zich in myn Liedt; ik vindt my opgeheven,
Geen aer de kleeft aen my;
Ik voel my, los van 't lyf, op dunne wolken zweeven;
Een Goddelyker gloet bezielt myn Poëzy.
De Hemelklooten draeit, en torst den Starreboog,
Begunstig myn gezang, en laet my met myne ooren
Uw' Lof, en in uw' Lof dien van uw Dochter hooren,
In schoonheidt en in kracht haer Moeder zoo gelyk.
Die uwen oirspronk hadt voor 's waerelts eerste jeugt.
O gift des Hemels! Goedt, onmooglijk te waerdeeren,
Van marmer noch arduin, maar harten, die u eeren,
Zoo zuiver als kristal, en duurzaemer dan gout.
Daer staet uw Godlyk beeldt,
Waer teêre minlykheidt in 't manlyk weezen speelt,
Men ziet de Dankbaerheidt u 't hoofdt met rozen kroonen,
Door welker lieflykheidt zy u haer hart wil toonen,
Wiens schaemroot zich ontdekt in 't blozen van haer kleur.
| |
| |
Gy waert, toen 't Groote Rondt
Zich in zyn' Mengelklomp en duistren Baiert vondt,
Alleen in 't weezen van de Godheidt opgesloten,
Doch 't wonderbarent woordt
Heeft u, door zyne kracht, in ieder deel gegoten,
Het sprak, terstont bracht gy de Heemmellichten voort.
Bezielde, door uw handt, d'eerstlevende Natuur,
Gy schonkt de Maen haer' glans, en 't heir der andre vieren
Zyn orde, loop, en plaats;
Men zag, op uw bevel, door 't blaeuw gespansel zwieren,
Die tintelende Star, Bodin des Dageraets.
De ziel zich vleien naer het wonderlyk gestel
Van 't lichaam, dat gy schiept, waer aen zy vast verbonden,
Zich in haar werking uit,
En laet aen 't brosch vernuft onmooglyk het doorgronden,
Hoe dus het Stervelijk 't Onsterflyk in zich sluit.
Die, daer men Min u heet, vereeuwigt het geslacht
Van allerlei gedierte, en doet de woestste zinnen
Wanneer gy, loonende de min door wederminnen,
De Doot doet Sterven, en de waereldt houdt in standt.
Die macht is wonder groot,
Oneindig grooter noch, wanneer gy u ontbloot
Van vleeschelyken lust, en, steunende op de Reden,
Twee harten maekt tot een,
Die, door geen drift, of bloet, in uw verbondt getreden,
Geen Baet- of Eerzucht noopt, maer zucht tot u alleen.
Dat heil gebeurt geen ziel
Aen wie het wuft Gemeen, of Eigenbaet beviel,
| |
| |
Alt'eedel is die gunst, om aen het graeuw te kleeven,
Dat gy het, ô Godin, ondankbaren zoudt geeven,
Wier dwaesheidt u niet kent, en met uw gaven spot.
Die Leeuw en Beer in 't bosch, den Reus in 't vlakke veldt
Ter neer wierp en versloeg, Hy, tot den troon geboren,
Betuigde dat geen vrouw zyn hart zoo kon bekoren,
Als trouwe Vriendschap van zyn' halsvriendt Jonathan.
Kom herwaert, vlugge Tydt,
Die alles hebt gezien, en noch gedachtig zyt,
Kom herwaert, op myn bede, en slaet uw Jaerboek oopen,
Daer staet der Vrienden naem;
In d' inkt der Eeuwigheidt wil ik myn veder doopen
en hun beveelen aen de tongen van de Faem.
Maer, ach! g'ontzegt het my,
Gy wilt dat geene zaek op d' aerd bestendig zy.
Nochtans zal, tot uw spyt, de Naneef nooit vergeeten
Die aen den Dwingelandt, hoe op zyn' vriendt gebeeten,
Deedt zien dat hy veel min dan Vriendschap machtig was.
Of, weigert gy die gunst,
Om dat ik mogelijk u schyne ontbloot van kunst?
De Vriendschap stuurt myn handt om haeren Lof te schryven,
Een' naem, ô Gryzaert, die zoo lang als gy zal blyven,
En door zyn zuivre deugdt vreest doodt noch ondergang.
Waer op myn Gerard 't licht eerst groette met een lach,
Hem gaf zy d'eerste melk uit haere borst te zuigen,
| |
| |
Op dit gezegent uur doet zy my hem betuigen,
Hoe ik haer gunst waerdeere, en niet ondankbaer zy.
Godinne, die myn Lier bezielt hebt met een' klank,
Die, helderer dan oit, al 't andre doet verdoven
Indien ik uwen Lof mag d' Eeuwigheidt beloven,
Zweeft Muisers waerde naem met dien op ieders tong.
Mag danken, dat zyn naem met my ryze uit het stof,
Daer geen Vergetelbeek dien immer uit kan wissen,
Dan vlecht ik my een kroon
Van Lauren om het hoofdt, die nooit hun verwen missen,
Of duurzaeme Amarant, zoo gloeient, en zoo schoon.
Myn Lier en blyf ontsnaert, nooit moet een andre handt,
U reppen t' onbezuist, met ongewyde vingeren,
Nooit mooge een andre stof,
My al te ondank baer op haer schynschoon doen verslingeren,
Dat ik iet schooner zinge als Vriendschap en haer' Lof.
P. Vlaming.
Hertspieghel, (blz. 357) uitg. P. Vlaming (1723).
Ter Bruilofte van den Heere Jan van Meekeren, en Jongkvrouw Margareta Rutgers
De Zwaan verkiest een vrolyk nest,
Daar hem het waterlisch bedekt voor wreede buijen,
Een oort, waar 't windetje blaast zoeltjes uit den zuijen,
En daar de stille vreê haar woonplaats heeft gevest,
Waar hy zich haast vernoegd met zachte water kruijen,
Eischt een gerust gemoed van alle zorgen vry;
Een hart dat meêr begeerd te weeten,
| |
| |
Als 't slechte volk, gedrukt door geldzuchts slaverny.
Dus zong een Herder aan den Amstelstroom gezeten;
Terwyl de Morgenzon met heldre glans
Beschilderde des Hemels trans,
En, uit de golven van de zee eerst opgerezen,
Gaf aard en zee een ander wezen,
Terwyl de blaauwe dauw, gelyk een kleed, gespreid
Een Meer verbeelde, daar zich 't vee in scheen te baden.
Dus hief hy verder aan; ik eerst door min geleid,
Om helder uit de borst tot lof van jeugd en minnen,
Te zingen, en het schoon der Amstelherderinnen,
Kan ik dan weigeren, nu Dafne is toegezeid
Aan braave Damon, van haar lot en min te kweelen?
Die Dafne, d'eer van Amstels jeugd,
Het proefstuk van de waare deugd,
Die zo veel schooner is, dan alle haar gespeelen,
Als 't rozeroot, of blos der purpere granaat,
Het geel der borterbloem in schoon te boven gaat.
Een dauw van schoonheid dekt het blank der frissche wangen,
Haar oogen, zwarter als het git,
Zyn pylen voor hun minnewit,
Het hart van Damon, dat vol vreugd en van verlangen
Reeds reikhalst na die bly de nacht,
Die hem, veel schooner, als de schoonste dag, toeiacht,
Als hy zyn lieve Bruid in de armen zal ontfangen;
Die Damon, die door zyn verstand,
Zyn aangenaame taal en zeden,
Haar eindelyk wist te overreden,
En, door haar oogen, in haar hart dezelve brand
Ontstak, die zy hem eerst door de oogen deed gevoelen.
Ik zag haar onlangs hand aan hand,
Daar zachte golfjes langs de grazige oevers spoelen,
Die dicht met bomen zyn beplant,
Zich in dit vrolyk weêr aan de Amstelstroom vermeijen,
In 't eerste groen der frissche weijen.
Zy lonkt hem aan, hy lacht zyn Bruidje minlyk toe,
En beide staan zy opgetoogen,
| |
| |
Haar hartstocht flikkerd uit haar oogen,
En roerd haar hart met vreugd, ik zag 't, en weet niet hoe.
Wat geeft een rechte min al duizend zoetigheden,
Als twee, die eens gezind,
In 't bloeijenst van haar jeugd, tot de Echtebanden treden,
Steeds twisten met elkaâr, wie meest elkaâr bemind!
Zo ooit de Goden zyn te buigen door gebeden,
Of ons de Poëzy iets stort ten boezem in,
Dat ons verwittigt van 't geen namaals zal gebeuren,
Voorspel ik, dat haar liefde en onderlinge min
Altyd bevryd zal zyn voor kommer, zorg, en treuren;
Dewyl de min met deugd gepaard,
Den sterveling een hemel schenkt op aard;
Een hemel door geen twist te steuren,
En rust en lust en stille vrede geeft,
Een voorsmaak van het zoet het geen de Hemel heeft;
My dunkt ik zie hen, na 't verloopen van veel Jaren,
Vol vreugd, hun disch bekroonen,
En op hun zilver feest ten twedenmaal weêr paren;
'k Zie hen gezond, naar lichaam, en naar ziel,
En spreeken van 't vermaak, van zo een zalig trouwen,
Daar elk om 't meest aan d'andere beviel,
En nooit hun eer ste keur aan beide kon berouwen.
Ga dan heen, gelukkig paar,
Daar uw lusjes u verwachten,
Schaakelt uw blyde nachten,
Zyn nodig op het Bruiloftsbed gespreid,
Dewyl zy met meêr glans op Dafnes kaken bloozen,
Die Damon met een tederheid,
Die 'k eer bepeinzen kan, als op myn ruispyp zingen,
Zal plukken, als hem met een zucht,
Zyn vlugge ziel ontvlucht,
Die tot in 't hartje van zyn Engel in zal dringen;
Hoe woelen dan vol vreugd die zieltjes onder een!
| |
| |
Twee zielen aan twee lichamen gemeen,
't Geen ons belooft een reeks van allerliefste vruchten.
Is op die plaats te duchten;
Neen, lachjes, kusjes en het zoetste van de min,
Doen zorg en kommer vluchten,
En storten uw gemoed een nieuwe blydschap in.
P.V.
| |
| |
| |
Overzicht van de vorm van de gedichten van Pieter Vlaming.
|
rijmschema |
| 1703 |
Amarillis |
abbacc |
| 1704 |
Tafereelen, 1 t/m 5 |
aabbcc |
| 1705 |
Lofd. Breukman |
abab |
| 1706 |
Brl. Jan Muyser |
abba |
| 1706 |
Brl. Gerard Muyser |
abab |
| 1707 |
Brl. Van Meekeren |
vrij |
| 1708 |
Hogerwoert |
abab |
| 1708 |
Opdr. G. Muyser |
aabbcc |
| 1709 |
Titelpr. Juvenalis |
aabccb |
| 1709? |
opdr. Agnes Block |
aabccb |
| 1709? |
brief aan Dafne |
aabbcc |
| 1709 |
Roosen=tuyltje |
abbacc |
| 1709 |
Brief aan Fillis |
aabbcc |
| 1709 |
Embleem I |
abba |
| 1709 |
Embleem II |
abba |
| 1710 |
Lykz. Angerianus |
vrij |
| 1710 |
Angeriaan's Zang (v) |
ababcdcd |
| 1711 |
Lijkz. Broekhuizen |
aabbcc |
| 1711 |
Lijkz. Schermer |
aabbcc |
| 1712 |
Opdr. Schermer |
aabccb |
| 1714 |
Lof der Trouwe |
aabbcc |
| 1715 |
Alcides |
abbacc |
| 1719 |
Lofd. Kath. de With |
abbacddcee |
| 1720 |
Brl. Van de Wall |
ababcc |
| 1720 |
Bijschrift Cebes' Taf. |
aabccb |
| 1723 |
Platoos Hol(v.) |
aabbcc |
| 1723? |
Lof der Vriendschap |
aabcbc |
| 1723 |
Op Hertspieghel |
aabccbdd |
| 1723 |
Opdr. P.P. van Beeck |
aabbcc |
| 1725 |
Opdr. Van de Poll |
aabbcc |
| 1730 |
Opdr. Val. Röver |
aabbcc |
| 1732 |
Herwijding Doorl. Schoole |
aabbcc |
| 1732 |
Eeuwgety der Doorl. Schoole |
aabbcc |
| |
| vóór 1710 Aan de oproerige |
aabbcc |
|
regels p. strofe |
|
4r. |
6r. |
10r. |
| 1703 |
Amarillis |
|
26 |
|
| 1704 |
Tafereelen, 1 t/m 5 |
|
| 1705 |
Lofd. Breukman |
|
| 1706 |
Brl. Jan Muyser |
14 |
|
| 1706 |
Brl. Gerard Muyser |
|
| 1707 |
Brl. Van Meekeren |
|
| 1708 |
Hogerwoert |
|
| 1708 |
Opdr. G. Muyser |
|
| 1709 |
Titelpr. Juvenalis |
|
15 |
|
| 1709? |
opdr. Agnes Block |
|
6 |
|
| 1709? |
brief aan Dafne |
|
| 1709 |
Roosen=tuyltje |
|
| 1709 |
Brief aan Fillis |
|
| 1709 |
Embleem I |
|
| 1709 |
Embleem II |
|
| 1710 |
Lykz. Angerianus |
|
| 1710 |
Angeriaan's Zang (v) |
|
| 1711 |
Lijkz. Broekhuizen |
|
| 1711 |
Lijkz. Schermer |
|
| 1712 |
Opdr. Schermer |
|
| 1714 |
Lof der Trouwe |
14 |
|
| 1715 |
Alcides |
|
15 |
|
| 1719 |
Lofd. Kath. de With |
|
8 |
| 1720 |
Brl. Van de Wall |
|
13 |
|
| 1720 |
Bijschrift Cebes' Taf. |
|
| 1723 |
Platoos Hol(v.) |
|
| 1723? |
Lof der Vriendschap |
|
18 |
|
| 1723 |
Op Hertspieghel |
|
| 1723 |
Opdr. P.P. van Beeck |
|
| 1725 |
Opdr. Van de Poll |
|
| 1730 |
Opdr. Val. Röver |
|
| 1732 |
Herwijding Doorl. Schoole |
|
| 1732 |
Eeuwgety der Doorl. Schoole |
|
| |
| vóór 1710 Aan de oproerige |
|
|
accenten p. regel |
|
4a. |
5a. |
6a. |
wiss. |
| 1703 |
Amarillis |
|
156 |
|
| 1704 |
Tafereelen, 1 t/m 5 |
|
528 |
|
| 1705 |
Lofd. Breukman |
|
36 |
|
| 1706 |
Brl. Jan Muyser |
|
56 |
|
| 1706 |
Brl. Gerard Muyser |
|
72 |
|
| 1707 |
Brl. Van Meekeren |
|
92 |
| 1708 |
Hogerwoert |
|
1084 |
|
| 1708 |
Opdr. G. Muyser |
|
16 |
|
| 1709 |
Titelpr. Juvenalis |
90 |
|
| 1709? |
opdr. Agnes Block |
36 |
|
| 1709? |
brief aan Dafne |
40 |
|
| 1709 |
Roosen=tuyltje |
24 |
|
| 1709 |
Brief aan Fillis |
36 |
|
| 1709 |
Embleem I |
|
4 |
| 1709 |
Embleem II |
|
4 |
|
| 1710 |
Lykz. Angerianus |
|
410 |
| 1710 |
Angeriaan's Zang (v) |
|
16 |
|
| 1711 |
Lijkz. Broekhuizen |
|
194 |
|
| 1711 |
Lijkz. Schermer |
|
68 |
|
| 1712 |
Opdr. Schermer |
|
42 |
| 1714 |
Lof der Trouwe |
|
56: |
| 1715 |
Alcides |
90 |
|
| 1719 |
Lofd. Kath. de With |
80 |
|
| 1720 |
Brl. Van de Wall |
78 |
|
| 1720 |
Bijschrift Cebes' Taf. |
|
6 |
|
| 1723 |
Platoos Hol(v.) |
|
18 |
|
| 1723? |
Lof der Vriendschap |
|
108: |
| 1723 |
Op Hertspieghel |
|
8 |
|
| 1723 |
Opdr. P.P. van Beeck |
|
72 |
|
| 1725 |
Opdr. Van de Poll |
|
62: |
| 1730 |
Opdr. Val. Röver |
|
76 |
|
| 1732 |
Herwijding Doorl. Schoole |
|
282 |
|
| 1732 |
Eeuwgety der Doorl. Schoole |
|
132 |
|
| |
| vóór 1710 Aan de oproerige |
|
20 |
|
|
p. str. |
|
p. str. |
| 1703 |
Amarillis |
|
| 1704 |
Tafereelen, 1 t/m 5 |
|
| 1705 |
Lofd. Breukman |
|
| 1706 |
Brl. Jan Muyser |
|
| 1706 |
Brl. Gerard Muyser |
|
| 1707 |
Brl. Van Meekeren |
|
| 1708 |
Hogerwoert |
|
| 1708 |
Opdr. G. Muyser |
|
| 1709 |
Titelpr. Juvenalis |
|
| 1709? |
opdr. Agnes Block |
|
| 1709? |
brief aan Dafne |
|
| 1709 |
Roosen=tuyltje |
|
| 1709 |
Brief aan Fillis |
|
| 1709 |
Embleem I |
|
| 1709 |
Embleem II |
|
| 1710 |
Lykz. Angerianus |
|
| 1710 |
Angeriaan's Zang (v) |
|
| 1711 |
Lijkz. Broekhuizen |
|
| 1711 |
Lijkz. Schermer |
|
| 1712 |
Opdr. Schermer |
|
| 1714 |
Lof der Trouwe |
3,5,6,6 |
| 1715 |
Alcides |
|
| 1719 |
Lofd. Kath. de With |
|
| 1720 |
Brl. Van de Wall |
|
| 1720 |
Bijschrift Cebes' Taf. |
|
| 1723 |
Platoos Hol(v.) |
|
| 1723? |
Lof der Vriendschap |
3,6,6,3,6,6 |
| 1723 |
Op Hertspieghel |
|
| 1723 |
Opdr. P.P. van Beeck |
|
| 1725 |
Opdr. Van de Poll |
6,3 |
| 1730 |
Opdr. Val. Röver |
|
| 1732 |
Herwijding Doorl. Schoole |
|
| 1732 |
Eeuwgety der Doorl. Schoole |
|
| |
| vóór 1710 Aan de oproerige |
|
|
geen strofen |
| 1703 |
Amarillis |
0 |
| 1704 |
Tafereelen, 1 t/m 5 |
0 |
| 1705 |
Lofd. Breukman |
0 |
| 1706 |
Brl. Jan Muyser |
|
| 1706 |
Brl. Gerard Muyser |
0 |
| 1707 |
Brl. Van Meekeren |
|
| 1708 |
Hogerwoert |
0 |
| 1708 |
Opdr. G. Muyser |
0 |
| 1709 |
Titelpr. Juvenalis |
|
| 1709? |
opdr. Agnes Block |
|
| 1709? |
brief aan Dafne |
0 |
| 1709 |
Roosen=tuyltje |
0 |
| 1709 |
Brief aan Fillis |
0 |
| 1709 |
Embleem I |
|
| 1709 |
Embleem II |
|
| 1710 |
Lykz. Angerianus |
0 |
| 1710 |
Angeriaan's Zang (v) |
0 |
| 1711 |
Lijkz. Broekhuizen |
0 |
| 1711 |
Lijkz. Schermer |
0 |
| 1712 |
Opdr. Schermer |
0 |
| 1714 |
Lof der Trouwe |
|
| 1715 |
Alcides |
|
| 1719 |
Lofd. Kath. de With |
|
| 1720 |
Brl. Van de Wall |
|
| 1720 |
Bijschrift Cebes' Taf. |
0 |
| 1723 |
Platoos Hol(v.) |
0 |
| 1723? |
Lof der Vriendschap |
|
| 1723 |
Op Hertspieghel |
0 |
| 1723 |
Opdr. P.P. van Beeck |
0 |
| 1725 |
Opdr. Van de Poll |
0 |
| 1730 |
Opdr. Val. Röver |
0 |
| 1732 |
Herwijding Doorl. Schoole |
0 |
| 1732 |
Eeuwgety der Doorl. Schoole |
0 |
| |
| vóór 1710 Aan de oproerige |
0 |
| |
| |
| Lofd. |
- Lofdicht |
| Brl. |
- Bruiloftsdicht |
| Opdr. |
- Opdrachtgedicht |
| Lijkz. |
- Lijkzang |
| V. |
- Vertaling |
| Degetallen geven het aantal versregels aan resp. per strofe en per gedicht |
|
|
Auteursrechtelijk beschermd