|
| |
| |
| |
Aen den heer Frans Rens, by zyne benoeming tot ridder der Leopolds-orde.
Lang was Belgies gouden spraek
Als in vreemden dwang gekluisterd
CH. LEDEGANCK 1836.
Daer hing zy magtloos en verbroken
In 't woud, de vaderlandsche luit;
Want langzaem blies de laetste zanger
In Vlaenderen den adem uit.
Doch als de zuiderwind haer roerde,
Toen was 't, of elk gebroken snaer
Een somber-treurgen lykzang bruiste
Voor de afgestorven Bardenschaer.
En als de wind uit 't noorden loeide,
Toen klonk ze als uit der Vaedren graf;
Toen was 't, of 't voorgeslacht den Belgen
De maet voor hooger zangen gaf.
| |
| |
Maer Belgie sluimerde; zyn geestkracht
Was met een doodskleed overspreid,
En Maerlants tael klonk als de stemme
Der wees, die om haer moeder schreit.
Wie is zy, die beeltnis van goud en azuer,
Die plots door de nevelen dringt?
Haer golvende mantel heeft 't speeltuig geraekt,
't Is Belgenlands maget. Zy daelt van heur troon,
En raekt, met haer vinger van goud,
Het voorhoofd van Vlaenderens zonen weêr aen,
Aleer zy hun 't speeltuig vertrouwt;
Zy drukt er het zegel van 't kunstenryk op,
Omstraelt ze met 't licht van heur kroon,
En voert ze, wen 't speeltuig voor 't vaderland klinkt,
Van de aerde op der dichteren troon.
En gy waert haer liefling, o Bard dezer eeuw!
U ook heeft zy 't voorhoofd geraekt.
De stemme van RENS klonk met geestdrift door 't woud:
‘Op, Vlaendersche broeders! ontwaekt!
De zon der verlichting daegt op in 't verschiet,
Haest spreidt zy haer luister op Belgies gebied,
Op, broeders! te wapen! ten letteren-stryd!
Te wapen! te wapen! komt broeders, 't is tyd!’
Te wapen! klonk de echo door heide en door woud,
Door beemd en valleijen en veld;
De Lei ruischte zachtjes de tale van 't bosch;
Te wapen! herbruiste de Scheld'.
| |
| |
Die stemmen verzwonden in klinkend akkoord;
De Bard was bezield en de schepping bekoord;
En de echo klonk nogmaels door heide en door veld,
Aen de oever der Leije en aen de oever der Scheld':
De tael is gansch het volk!
Ja, RENS! het was uw stem, die de eerste my ontwekte,
Myn hart voor Vlaendren kloppen deed;
Terwyl gy naest myn egâ streedt
Op 't letterveld, en de armen rekte
Tot aen de goddelyke luit,
Die gy een zegezang ontrukte,
En als een bruid aen 't harte drukte,
Stortte ik myne eerste zangen uit.
Ik zag het vuer uw oog doorstralen,
Dat Vlaendrens helden heeft ontgloeid;
'k Bleef aen uw stemme vastgeboeid,
Tot op het uer van zegepralen.
En nu gy, held der tael, de borst met 't ridderkruis
Getooid, door broederen omgeven,
In 't feestgezang uw boezem lucht moogt geven,
Bezing ik uw triumf in de eenzaem letterkluis.
Neen, 't is uw zusters niet gegeven
Te deelen in het feestgenot;
En doodsch en treurig is het lot
Op aerd' der vrouwe voorgeschreven;
Doch als de kunst haer ziel ontbrandt,
De krachten van haer geest ontteugelt,
Verbreekt zy boei en slavenband,
En, als door hooger magt gevleugeld,
Volgt ze als de tortel, in een toomelooze vlugt,
Het spoor van de aedlaer door de lucht.
| |
| |
Dat dan, langs 't spoor der adelaren
Van 't Vlaemsche vaderland, myn heilwensch u geword',
De wensch, dien myne ziel voor u heeft uitgestort,
O RENS! by 't ruischen van de snaren;
De wensch, dat gy nog lang, de vlaemsche ziel ontvonkt,
Als lichtbaek voor de kunst blyft gloren,
En door uw vreedzaemheid de Belgen blyft bekoren,
Ten glans van 't ridderkruis, dat op uw boezem pronkt.
O kon myn zwakke stem u naken,
O vorst! die op der Belgen troon
Gezeten, ook den vlaemschen zoon
Met vaderliefde wilt bewaken,
Dan stortte ik, in een dankgeluid,
Voor 't regt dat gy myn broeder liet weêrvaren,
Geheel myn zielskracht op de snaren
Doch gy, gy hoort de vlaemsche toonen,
Gy, Vlaenderens zone, die den vorst hebt voorgelicht;
Gy, die geen huichelaren zwicht,
En die naer regt den Vlaming weet te loonen;
Gy, door geen zuidergloed verschroeid;
Gy mint de tale van het noorden,
De toonen, die u in de wieg bekoorden,
De bloem der poëzy, die in ons Vlaendren bloeit.
't Is feest! myn danklied klinkt voor allen,
Die wrochten aen het taelgebouw,
En, 'k zweer hun, op myn zustertrouw,
Dat Vlaendrens spraek niet meer zal vallen;
Zoo lang de zon in 't oosten gloort,
Zal Maerlants luit in Vlaenderen ruischen,
De Noordzee, vlaemsche zangen bruisen,
Die Schelde en Leij' herhaelt, voor 't zuiden en voor 't noord.
|
|
Auteursrechtvrij