Vlaemsche poëzy

[p. 92]

By het afsterven van den dichter Ledeganck.

Daer ligt de schoonste bloem uit Belgies dichterkrans;
Daer ligt zy, kleureloos, gesneden van den stengel;
Heur blos is weggevaegd door haer bewakend engel;
Haer schoon versmolt in 't goud van 's hemels eeuwgen glans.

Helaes! wat rest er van heur aerdsche stofkleedy?
Wat blyft er van de plant, die slechts een wyl haer schoonheid,
Haer liefelyke kleur voor 't stoflyk oog ten toon spreidt,
En sterft by 't stormen van het winterjaergety?

Maer onwaerdeerbaer is de schat dien gy ons boodt,
O nagedachtenis van Vlaendrens letterbraven!
Zyn leven was een bron, om 't nakroost aen te laven,
Schoon hy zoo schielyk uit deze aerdsche kringen vlood.

[p. 93]

 

Hoe blinkt de paerlenry van zyne dichterkroon;

 

't Zyn starren in het kleed van Belgies letterhemel;

 

Zy glimmen vlekloos in 't bezoedeld stofgewemel,

 

Gelyk de diadeem van Vlaendrens grootsten zoon.

 

 

 

Ziet gy den dichtrenstoet daer plegtig neêrgebukt?

 

Hun tranen zyn de tolk van hun geschokte zielen;

 

De zode, waer zy thans in rouwgebed voor knielen,

 

Besluit het dierbaer pand, hun door den dood ontrukt.

 

 

 

En langs den Vlaemschen boôm, langs dat bekoorlyk oord,

 

Door zyn geliefden mond zoo heerlyk eens bezongen,

 

Dreunt thans een rouwgezang, aen broedersmart ontwrongen,

 

Dreunt thans het dof gebom van aeklig klokakkoord.

 

 

 

En daer, o hemel! waer zyn hoogste zaligheid

 

Bestond in 't zoet gestreel van kinders en van vrouwe,

 

Bleef niets van vroeger heil, dan bittre weduwrouwe,

 

Niets, dan de tranen die de reinste liefde schreit.

 

 

 

Maer 't scheppende genie, op aerd zyn eigendom,

 

Dat schitterende merk der uitverkoren zielen,

 

Dat kan de hand der dood noch teistren, noch vernielen:

 

Het klom ten hemel op, en ademt nog alom.

 

 

 

Zoo lang de Vlaemsche zoon, op 't ondermaendsch gebied,

 

In dichterlyken gloed, naer hooger inspraek luistert,

 

Gevoelt hy dat die geest hem zachtjes tegenfluistert;

 

Hy zingt, en Ledeganck herademt in zyn lied.