|
| |
| |
| |
Aen den heer G.C.L. Bergmann, by zyne benoeming tot burgemeester der stad Lier, den 4 april 1853.
Volzalig oogenblik! onze angsten zyn verdwenen;
Een nieuwe dageraed is aen de kim verschenen,
En spreidt zyn luister om ons heen.
Thans is ons vaderstad met feestgewaed omhangen,
Om haren Burgerheer aen 't minnend hart te ontvangen,
Haer bange stryd is doorgestreên.
| |
| |
Ja, slechts een luttel tyds moest zy als weduw treuren,
Om thans, gelyk een bruid, het hoofd weêr op te beuren,
Met stralen van geluk omgloord;
Want BERGMANN was haer hoop, haer wellust en haer leven;
Als vader is hy thans haer kinderen gegeven;
De Algoede heeft haer beê verhoord.
Ja, diep ging zy gebukt in folterend verwachten.
Zou thans haer boezemvriend, haer zoon, haer leed verzachten,
Haer steun en haer beschermer zyn?
Haer liefling streed gewis met liefde en zelfbelangen?
De liefde zegepraelt: hy zal het ambt ontvangen,
Haer steun en haer beschermer zyn.
Volschoone waerborg voor uw toekomst, Lierenaren!
De zone zal gewis den vader evenaren,
Wiens deugd tot spreekwoord overging;
Gy hebt hem als een kind aen uwe zy' zien groeijen,
En hem als jongeling, als een sieraed zien bloeijen,
In 't oord waer hy den dag ontving.
En zyn geboortegrond, volzaelge Lierenaren!
Plukt thans den bloesem van zyn mannelyke jaren,
Zyn leven is aen u gewyd;
Hy zal 't bedrukte hart met raed en daed genezen,
Een troostend engel zyn voor weduwen en weezen,
Voor elk die met de ellende strydt.
Geliefde Burgerheer! zy treurt niet meer, de stede
Waer gy het daglicht kreegt; zy juicht, en, als een bede,
Stygt haer gejuich ten hemel op;
Wie dierf er gisteren nog die stad zoo zalig wanen,
Waer 't lydend hart zich thans verligt in vreugdetranen,
Die nedervallen als een hemeldrop.
| |
| |
Volzalig zyt gy ook, o Burgemeester! vader!
Want met verrukte ziel treedt gy de kindren nader,
Die de Almagt aen uw liefde gaf;
Ja, 't is zoo zoet aen 't hart, te minnen en te helpen,
De tranen van de smart door vaderzorg te stelpen,
Van aen de wiege tot aen 't graf.
Sla de oogen om u heen, zie hoe de knapen juichen,
De grysaerds in genot voor u ter nederbuigen
Met vreugd en eerbied op 't gezigt;
Zie hoe een vuerkolom van gloeijende fusyen
De wellust van het volk om haer weet uit te spreijen,
En 't feest vervrolykt en verlicht.
Gy hoort het klokgebrom, in jubelende toonen
Zich mengen aen 't geschut, aen 't juichen van de zonen
Van uw geliefde vaderstad;
Gy ziet, in 't avonduer, hoe elke burgerwooning
Verlicht is en versierd, als of voor 't eerst een koning
Een overwonnen ryk betrad.
Gy ziet het, Burgerheer! u treft zoo'n liefdeteeken;
Die uiterlyke vreugd mag tot uw ziele spreken,
Maer 't hart uws broeders ziet gy niet;
Gy ziet de boezems niet, die thans van wellust jagen,
Gy hoort de bede niet, den hemel opgedragen,
By 't ruischen van het zegelied.
Ja, in het stil vertrek der burgerlyke kringen,
Daer vloeit voor u een stroom van heil en zegeningen,
Ontsproten uit de dankbaerheid;
Daer wordt voor u gewenscht, daer wordt voor u gebeden,
Opdat de Almogende, in zyn goedheid, voor uw schreden
Steeds bloemen van den vrede spreid'!
| |
| |
U past de burgerkroon, o BERGMANN! want uw daden
Staen reeds in 't goud gegrift op ons regeringsbladen,
En in de ziel van 't dankbaer hart;
U voegt de burgerkroon; want zy past slechts die mannen,
Die de eigenbaet voor 't heil van 't dierbaer volk verbannen:
Aen hem, die de afgunst haet en tart.
Lang zal die burgerkroon uw schedel blyven tooijen,
En 's hemels zegening op al uw daden vloeijen,
Want de Almagt nam uw offer aen;
De feestkrans die de stad omluistert en omloovert,
De vreugde die het volk veredelt en verovert,
Zal noch door tyd noch ramp vergaen.
Ja, als ge, als sterveling, deze aerde zult begeven,
Dan blyft de dankbaerheid in aller harten leven,
En voert u naer de onsterflykheid;
Dan spreidt zich eerst de glans van zoo veel deugd ten toone,
En, tranen stortend, wordt uw ryke burgerkroone,
Op 't dierbaer graf ter neêr geleid.
|
|
Auteursrechtvrij