|
| |
| |
| |
Treurzang
by den dood van Belgies eerste koningin.
Dichtstuk
door de Maetschappy van Rhetorika met gouden eermetael
bekroond op 13 july 1851.
't Was dan uw wil, o God. 't Verblyf der uitverkoren
Ontsloot zich voor uw stem, Oneindig, Ongeboren;
Een talloos englenschaer daelde uit den hemel neêr,
En Belgies koningin was van dees aerd niet meer.
De reine leliebloem, in 't tranendal ontloken,
Werd door een Seraf van den levensstam gebroken,
En voor den oppertroon der Almagt neêrgeleid,
Als offerande voor zyn eeuwge majesteit.
O ja, het was uw wil. Zy was te rein voor de aerde;
Te zuiver was hner glans, voor 's werelds rampengaerde;
?e grootsch, de stralenkrans die om haer schedel glom:
En daerom praelt zy nu in 't eeuwig heiligdom.
De vlekkelooze telg der eenge ware leering
Bloeit onverwelkbaer voort, haer Schepper ter vereering;
De vrome koningin kent ramp noch smarten meer;
Maer juicht met de englen voor het aenschyn van den Heer.
| |
| |
Helaes! terwyl zy juicht in jubelende zangen,
Is heel het vaderland met rouwfloers overhangen;
Een aeklig klokgebrom verkondt de droeve maer:
Door de eigen slag verplet, weent vorst en bedelaer!
Een engel vloog tot God, millioenen zielen treuren;
De Koning moest zyn gâ van 't minnend hart zien scheuren;
't Is of zyn leven brak, by 't scheuren van dien band,
Die al zyn vreugd besloot met 't heil van Belgenland.
Ja, ween, geliefde vorst; want bitter is uw smarte,
Onheelbaer is de wond van uw verpletterd harte,
Te kostbaer is de schat, u door de dood ontrukt,
En moordend is de rouw waer gy in nederbukt.
Als sterfling, moest de dood ook van haer lot beslissen;
Door haer moest gy uw gade in vreugd en leed vermissen:
Gy mist haer op den troon, gy mist haer aen uw hart,
En 't zaligst huwlyksheil verzwond in weduwsmart.
Ja, ween, geliefde vorst, ween met uw huwlyks spruiten
Die zy op aerd niet meer aen 't moederhart zal sluiten,
Met hen die zy, naest u, het meeste heeft bemind,
In wie gy eens haer deugd, haer beeltenis hervindt;
Ween met de Belgen, om den schat dien zy verloren:
Nooit zal haer liefdeblik hun smart meer tegengloren,
Gesloten is het hart, dat al hun heil besloot,
En yskoud is de hand, die de armen redding bood.
Zie, woelig Frankryk, zie op Belgies lyden neder;
Herkent gy in dat lyk die lenterooze weder,
Die reeds het gloriemerk op haren schedel droeg,
Toen ze op uw vadergrond nog uit de doornen loeg,
Waer ze, als een morgenster, een luttel heeft geblonken,
Eer ze, als een heilverbond, den Belgen werd geschonken?
Herkent gy in dat lyk, dat sieraed van uw troon,
Dien diamant van uw gebroken koningskroon?
| |
| |
Buigt, trotsche Gallen, buigt den fier geheven schedel,
Buigt neêr voor zoo veel smart; dat zich uw ziel veredel'
By tranen en gebed. Daer ryst de grootsche baer,
En heel het vaderland is als een rouwaltaer;
Een tempel is ons hart, by 't lyk van ons vorstinne.
Daer knielt, naest Belgies vorst, uw vrome koninginne;
Haer hoofd hangt op haer borst, vergrysd en zonder kroon;
Maer grootscher is zy thans dan op den koningstroon.
De Hemel is haer steun, de Hemel is haer hoeder;
De Hemel riep haer kind, verdubbeld werd zy moeder;
Met moederliefde omarmt zy Belgies vorstenkroost,
En zorgt, en waekt voor hen, als de engel van den troost.
Doch als zy de onschuld by haer moeders lyk hoort zuchten,
Dan is 't als wou haer ziel ook aen dees aerde ontvlugten,
Dan rigt zy weenend 't oog ten hemel tot heur gâ,
Of smeekt haer kind om heul, de Alvader om genâ.
Louiza, snikt zy toen, de smart heeft u verpletterd,
En ik, helaes! sta pal, terwyl de donder knettert,
Als de eeuwen-ouden eik die, dor, de kruin verheft,
Terwyl de bliksemschicht de jonge loten treft.
Moet ik myn laetste telg misschien in 't graf zien voeren,
O dood! vóór gy den band myns levens zult ontsnoeren,
Eer gy my weder in myn ega's armen legt,
En my voor eeuwiglyk aen gade en kinderen hecht?
Maer is de smarte groot der diep rampzaelge moeder,
Verdubbeld nog door 't wee van elk geliefden broeder
En zuster van de jong ontslapen hemelbruid,
Nog spreidt zich grooter smart op 's koning wezen uit.
Zyn aedming is gezucht, zyn borst is toegenepen;
Verschriklyk is de rouw die hem heeft aengegrepen;
En zoo een sterveling zyn droefenis beseft,
't Is 't bloedend kinderhart, dat 't eigen ramplot treft.
| |
| |
Zoo treurt het gansche volk, en stort een vloed van tranen,
En 't vaderland omfloerst, bedrukt, zyn zegevanen;
En wyl en vorst en volk zyn zuchten saem vereent,
Is 't of de schepping met de droeve zielen weent.
De laetste najaerszon doet bloem en blad verwelken,
En paerlend hangt de douw als tranen in de kelken,
En huilend schudt de wind de laetste blaedren af,
En heel natuer is doodsch, en treurig als het graf.
Zie opwaerts, zalig volk, getuige van haer leven,
't Is geen verbeelding, neen, ik zie haer schimme zweven
In 's hemels ryk, naest 't beeld van Frankryks gryzen vorst.
Zy is 't! Der vaedren schild praelt schittrend op haer borst;
Zy strekt haer armen uit naer haer geliefde telgen;
En reikt een zegepalm aen de bedrukte Belgen;
Zy is 't! Volzaelge stond! wy zien Louiza weêr!
Maer ach! de schim, verdwynt en 'k zink in droefheid neêr.
Geliefde Koningin, die we eeuwiglyk betreuren,
Geen sterveling vermag 't, uw volk weêr op te beuren.
De grond is nat geschreid waer ik op nederkniel,
En nergens vind ik troost voor myn bedrukte ziel.
O mogt uw deugd in 't hart van al uw kindren dalen!
Helaes! 't is 't eenig heil dat Belgie blyft omstralen!
Verwezentlyk, o God, verhoor myn smeekgebed,
En voor al eeuwen is myn vaderland gered.
|
|
Auteursrechtvrij