Vlaemsche poëzy

[p. 75]

Moedertroost.

Vergeefs wou 't jammerlot meêdoogloos op my wrokken:
Zyn woede is uitgeput.... 't kan my voortaen niet schokken.

't Heeft my een vriend ontrukt,

Die my een broeder scheen in wederwaerdigheden.
God! 'k heb by dit verlies zoo 'n bittre smart geleden,

Maer 't voorhoofd niet gebukt.

Verschriklyk was de stond, die me uit myn droom ontwaekte,
Ik zag den vriendschapsband, die my zoo zalig maekte,

Balddadig losgescheurd.

'k Sloeg de oogen om my heen, en mogt hem niet ontmoeten!
'k Sloeg de oogen nog eens rond; myn kroost speelde aen zyn voeten,

En 'k riep: 'k heb uitgetreurd!

Verrukkend, ja, is 't heil, by gade en kroost genoten.
Als my het wichtje koost, dat aen myn borst gesloten,

In moederarmen rust;

Als gansch myn liefde baedt in 't hopevol genieten,
Dat ras een geurge bloem weêr de echtkorts zal ontschieten,

Waerop myn blik belust;

[p. 76]

 

Als myn drietallig kroost gelyk een roozenketen

 

Rondhuppelt, hand aen hand, en ik, naest hen gezeten,

 

Hun stap en schreên bewaek;

 

Dan bloeit voor my een heil, dat al myn jeugd niet proefde,

 

'k Vergeet de ontrouwe dan, die my zoo zeer bedroefde;

 

't Is wellust dat ik smaek!

 

 

 

Wel beefde ik onlangs nog, met saemgevouwen handen,

 

Als ik by 't ziekebed van een dier liefdepanden

 

Bad, slaeploos uitgestrekt;

 

Maer thans geen vreeze meer. Wat heil is my beschoren!

 

Het wichtje knielt met my, in dankgebed verloren,

 

Als 't morgenlicht my wekt.

 

 

 

En roept nu 't vooglenkoor den landman tot den akker,

 

My maekt de teedere stem der dierbre kleinen wakker,

 

Die moeder lief my heet;

 

Gy zyt het, kindren, ja, wier ongeveinsde kussen,

 

Wier schuldeloos gesnap het smartgevoel kan sussen,

 

Dat door myn aedren reet.

 

 

 

Myn denkkracht snelt den tyd voorby die, op zyn vleuglen,

 

Zoo vlugtig grafwaerls voert. Niets kan myn vreugd beteuglen:

 

?? 't wiegjen van een' zoon,

 

Plaetst myn verbeelding my; zoet blikt hy op zyn moeder,

 

En lacht. Die lach belooft aen myn gevoel een hoeder,

 

Myn liefdewaek ten loon.

 

 

 

Den leiband in de hand, zie 'k reeds de eerste schreden

 

Des lietlings. Dood, gy wenkt!... laet volgt hy in gebeden

 

Zyn moeders kil gebeent!

 

't Viooltje dat in 't gras daerboven welig groeide,

 

Wast onder tranen op, waermeê 't myn zoon besproeide,

 

Tot ge eenmael ons vereent.

 

 

[p. 77]

 

't Zal treuren; 'k voel 't: ik treurde op de assche van myn vader;

 

Nog treed ik 't dierbaer plekje bang en treurig nader;

 

Maer 'k hef weêr 't hart omhoog,

 

By 't denken dat ik leef voor de aengebeden kindren;

 

Dat zy bewaekt zyn, waer de ramp hen heen moog' slingren,

 

Door 't al bewakend oog.

 

 

 

Neen, langer treur ik niet by 't zwart verlies van vrinden,

 

'k Mag alles in myn kroost verdubbeld wedervinden.

 

Wanneer ik aen den voet

 

Des kruis met hen voor u, Alvader, nederkniele,

 

Een vloed van laefnis stroomt me in de afgematte ziele,

 

En 't leven is my zoet.

 

 

 

Vergeefs wou 't jammerlot meêdoogloos op my wrokken:

 

Zyn woede is uitgeput... 't kan my voortaen niet schokken.

 

't Heeft my een vriend ontrukt,

 

Die my een broeder scheen in wederwaerdigheden.

 

God! 'k heb by dit verlies zoo 'n bittre smart geleden,

 

Maer 't voorhoofd niet gebukt.