|
| |
| |
| |
Hopen.
Kindeken, dat op dees aerde
Nog zoo weinig uren leeft,
Zeg my wie het lachje wekte,
Dat uw englenmond omzweeft.
Is 't de vreugde van uw moeder
Die, herspieglend in uw ziel,
Reeds als glimlach is verschenen,
Na u de eerste traen ontviel?
Is 't een engel uit den hemel
Die, in 't schuldloos hartje, u sloop,
En u immer voor blyft lichten,
Als de starre van de hoop!
Sieraed van uwe ouders wooning,
Moeders wellust, vaders roem.
Meisje, die, op 's levens paden,
Steeds bestrooid met frissche bladen,
Optreedt als een koningin;
Op wier engelachtig wezen
Heil en vrede staet te lezen:
Waerom blikt gy zonder vreezen,
Denkt gy dat der jongheid bloemen
Niet verwelken, niet vergaen
Als de bloesem van de lente,
By het stormen van de orkaen?
| |
| |
Denkt gy dat de zoete geuren,
En der lieve roozen kleuren
Van uw ryken maegdenkrans
Eeuwig duren, eeuwig pralen? -
Bloemen leven by de stralen
Van de zon: by 't avonddalen
Port en sterft heur levensglans.
En toch smacht gy, dierbre schoone,
En toch zucht gy, vol vertrouwen,
Naer een zaelger levenslot.
Gy, gebiedster van uw harte
Wars van snoodheid en van drift;
Ach! wie heeft er in uw ziele
Lust tot grooter heil gegrift?
O 't is de engel, uw geleider,
Die in 't schuldloos hart u sloop,
En u altoos voor blyft lichten,
Als de starre van uw hoop.
Zalig zyt gy, lieve moeder,
Steeds omgeven van uw kroost;
En uw liefde is voor hen allen,
Als een bron van heil en troost.
Zalig zyt gy, in hun midden;
Vrolyk vliegen al de dagen
| |
| |
Maer wat zoekt gy in de toekomst?
Ach, uw krullend gitzwart hair
Vormt zich haest in schrale lokken,
Grys als 't zilver van de baer.
En uw voorhoofd, nog zoo edel,
Nog zoo rein en blank en glad,
Zal zich haest in rimpels plooijen,
Dor als 't stervend najaersblad.
Buigt welhaest gekromd ter neêr,
En vergaen is al heur schoonheid,
Want zy rigt zich nimmer weêr.
Toef een wyl nog, zaelge moeder,
Toef, en adem, en geniet;
Dring, in zulk een blyden stonde,
Door het floers der toekomst niet.
Maer gy lacht, bedaerd, my tegen;
Spreek, waer wil die glimlach heen?
Zeg my, dierbre, wacht ge op aerde
Nieuwe lust en zaligheên?
O 't is de engel, uw geleider,
Die, in 't vreedzaem hart, u sloop;
En u immer voor blyft lichten,
Als de starre van uw hoop.
Ja, die zendling van den hemel
Wykt by 't doodsbed zelf niet af,
En de lach der hoop verzelt u
Tot aen gene zy' van 't graf.
|
|
Auteursrechtvrij