Vlaemsche poëzy

[p. 70]

Aen Lier.

Verdwyn! o schim van leed en lyden,
Verdwyn voor 't beeld van heil en rust;
Myn ziel is afgemat van stryden,
En hygt naer nieuwen levenslust;
'k Heb 't oord, waer de Almagt my ontwekte,
De vriendschap my ten steun verstrekte,
In luid geween, vaerwel gekust.

Haest is myn treurge reis voltrokken:
Ginds ryst myn woon in 't blauw verschiet;
'k Hoor reeds 't geluid der tempelklokken
Ten hemel stygen als een lied;
By dier gewesten vrolyk naedren,
Snelt 't bloed my bruisender door de aedren;
'k Verstom voor 't geen myn hart geniet.

Ik groet u juichend in de verte,
Myn reeds zoo overdierbre stad!
Uw aenblik stuit myn zielesmerte,
Schoon ik nog nooit uw grond betrad;
De Heer heeft my tot u gezonden;
Myn vreugd is reeds aen de uw' verbonden;
Uw heil is thans myn grootste schat.

[p. 71]

 

'k Verkreeg 't geen ik my dorst beloven,

 

Waer ik, in martelend geduld,

 

Om bad; het vloers is weggeschoven,

 

Waermeê de toekomst scheen omhuld;

 

De hoop schynt me alles weêrtegeven;

 

'k Voel me in een nieuwen kring herleven;

 

Weêr is myn ziel met hoop vervuld.

 

 

 

O toekomst, wil my niet misleiden,

 

Uw schoone schyn bedrieg' my niet;

 

Van 't dierbaer Vlaendren afgescheiden,

 

Bezweek ik haest door zielsverdriet;

 

Heb meêly met die jonge schapen,

 

Die ge op myn moederborst ziet slapen,

 

Of om myn heup geslingerd ziet.

 

 

 

Neen, 'k wil my langer niet bedroeven,

 

De Algoede ziet ze van omhoog;

 

Hy zal hen langer niet beproeven;

 

Hun wang, nog nauw van tranen droog,

 

Zal 't merk van heilgen vrede dragen;

 

Hun onschuld zal den Heer behagen,

 

Die 't hart doorblikt met liefdryk oog.

 

 

 

O God! gy die my schiept tot moeder,

 

Wiens liefde my die kindren gaf,

 

Blyf door die liefde my ten hoeder,

 

En wend ze nimmer van hen af;

 

Laet ze ook hun moeder niet begeven.

 

In Vlaendren glom haer 't licht van 't leven;

 

In Braband vind' zy 't stille graf.