Vlaemsche poëzy

[p. 68]

Myn vaerwel aen Vlaenderen. 1844.

't Valt droef u van vaerwel te spreken,
O onvergeetbaer liefdepand!
Verruklykst oord van Belgies streken,
Myn overdierbaer Vlaendrenland!
Ik moet, ik moet uw schoot begeven,
Ver van myn eerste schuilplaets leven;
'k Ga heen, doch blyft myn liefde u by;
Nog eens u aen de borst gesloten,
Vriendinnen, teedre lotgenooten!
En vaert dan wel, en denkt aen my.

Vaert wel, o Schelde en Denderboorden!
Met bloem en blad zoo ryk begroeid,
O beemden die my zoo bekoorden,
'k Blyf eeuwig aen uw schoon geboeid.
Vaert wel, o welige landouwen,
Niet langer mogt ik u aenschouwen,
Oord, waer myn kindsheid henen vlood
Op vleugelen der ouderliefde;
Waer de eerste ramp myn ziel doorgriefde,
Waer de eerste traen rolde uit myn oog;

Waer ik voor 't eerst u leerde kennen,
O Schepper, Vader van 't heelal!
En me aen uw heildienst mogt gewennen,
Ten troost in ramp en ongeval;
En waer, met de eerste kinderbeden,
Een vloed van aerdsche zaligheden
Gestroomd is uit myn schuldloos hart;
En waer het floers van 't denkvermogen

[p. 69]

 

Zich ligtte voor myn zieleoogen,

 

By zoet gevoel van liefde en smart.

 

 

 

Vaer wel, o grafsteê van myn' vader!

 

Waer ik zoo bitter heb geweend;

 

Voor 't laetst, misschien, treed ik u nader,

 

En kus er zyn vergruisd gebeent;

 

Doch, waer de zonne my verlichte,

 

Of waer ik ooit myn schreden rigte,

 

Blyft steeds u beeltenis my by;

 

En waer ik ook op 't kerkhof kniele,

 

Is 't in gebed voor uwe ziele:

 

Myn vader bidt ook God voor my.

 

 

 

Vaert wel, gy allen Vlaendrens telgen!

 

Gy, die myn harte hebt miskend;

 

'k Wil 't leed, door u gebaerd, verzwelgen;

 

Myn blik is van uw schuld gewend:

 

Gy, die my immer hebt misdreven,

 

Ik heb zoo gaerne 't u vergeven,

 

Ofschoon ik by 't herdenken ween;

 

Ofschoon om u, nog bange zuchten

 

Myne opgekropte borst ontvlugten,

 

Als scheurde 't lot myn heil vaneen.

 

 

 

Geliefd gewest! 'k ben u onttogen;

 

Myn blik dwaelt in een vreemd verschiet;

 

Maer het vaerwel u toegevlogen,

 

Is dat van eeuwig afscheid niet:

 

Myn hart reist nogmaels naer uw streken,

 

Om u van vorig heil te spreken,

 

Van liefde die nooit zal vergaen;

 

Ja, waer ik eenmael aen zal stranden,

 

Roep ik den Heer van al de landen,

 

O Vlaendren! voor uw welvaert aen.