Vlaemsche poëzy
(1856)–Johanna Desideria Courtmans-Berchmans–
Auteursrechtvrij
[pagina 67]
| |
En hem, die de hoop van myn leven verbrak,
Hem slechts weet ik redding te vragen;
Door hem ben ik reeds zonder brood, zonder dak;
En zie eens myn handjes: hoe teer, en hoe zwak!
Hoe rek ik myn treurige dagen?
Wel wenkt my myn moeder met engelen-blik,
Daer boven, om eeuwig te leven;
Doch, yskoude dood, ik omhelze u met schrik:
Geen kind is op aerd zoo rampzalig als ik,
En 'k yz' toch om de aerd' te begeven.
O Hemel, het leven was altoos my zoet;
Ik juichte by avond en morgen;
Ik leefde als een vischje in den zilveren vloed,
En zoudt gy, o God! die de vogeltjes voedt,
Voor my in myn kindsheid niet zorgen?
De Algoede verhoorde myn droevige klagt.
Een vrouw.... neen, een engel op aerde
Verscheen aen myn zyde, en zy sprak my zoo zacht:
‘'k Heb steeds van den hemel een zoontje betracht;
Voor my is 't dat de Almagt u spaerde.
Kom hier aen myn harte,’ zoo zucht ze in getraen,
En kon schier door 't snikken niet spreken,
‘Uw moeder die ziet uit den hemel ons aen,
En eer wy voor eeuwig tot haer zullen gaen,
Zal niets u ter wereld ontbreken.’
Zy bragt my tot u, die de weezen bemint,
En voedsel der ziele komt schenken;
Zy mint my als moeder, ik min haer als kind;
En waer ik my eenmael op aerde bevind',
Zal ik in myn beê haer gedenken.
|
|