Vlaemsche poëzy

De struikroover.

‘Waerom nog steeds gedacht aen deugd en maetschappy?
Van waer nog dit gevoel van angst en medely'?
Heeft de inspraek van myn hart my niet genoeg bedrogen,
En is de wereld iets, dan haet, en wraek en logen?
Zy heeft my van de wieg vernederd en vervloekt;
Myn vaders daden my ten schandvlek opgeboekt,
My zelf wreedaerdig als een moordenaer verwezen
En zou ik 't aerdsch gebroed nog minnen en noch vreezen?
Neen, myn verbryzeld hart heeft lang genoeg geboet:
De hoon moet uitgebluscht in 't vyandlyke bloed.’

Zoo spreekt de roover, zwymeldronken

Van woede, en zwaeit den moorddolk rond,

Waer zooveel braven neêr voor zonken;

Een helsche lach speelt om zyn mond;

Zyn blik ontvlamt, zyn tanden knettren,

Als wou zyn vuist 't heelal verplettren,

In dien ontzaggelyken stond.

[p. 65]

 

Myn God! wat heeft op eens dit woedend hart veroverd!

 

Van waer die stille traen, die van zyn wangen rolt?

 

Heeft 't licht der toekomst hem een nieuwe hoop getooverd,

 

Of is zyn ziele reeds met naberouw vervold?

 

 

 

Ziedaer aen Zyn zyde, op het jeugdige gras,

 

Ligt, zachtjes in sluimer gezonken,

 

Een vrouw nog zoo jeugdig als 't lentegewas,

 

Een telg aen haer boezem geklonken;

 

Die vrouw is zyn gade, het wichtje zyn zoon,

 

En beî zyn zoo schuldloos, zoo lief en zoo schoon

 

Als englen, aen de aerde geschonken.

 

 

 

En op die twee wezens zoo schoon en zoo goed,

 

Zyn 's moordenaers blikken getogen;

 

De vadermin sloop weêr in 't wreede gemoed;

 

Zyn ziel werd ontroerd en bewogen.

 

‘Olinde, myn dierbre, zoo roept hy nu uit,

 

Gy eens aen myn zyde zoo zalig als bruid,

 

Hoe toch is uw heilstand vervlogen!

 

 

 

En gy, zoo rampzalig als liefelyk kroost,

 

Wat wordt eens uw lot hier op aerde?

 

In tranen geboren, gevoed en gekoosd,

 

Gevlekt eer uw moeder u baerde;

 

Wat wordt eens uw erfdeel, myn dierbare pand?

 

Een naem, reeds de vloek van uw vaderlyk land,

 

Is al wal uw vader u gaêrde.’

 

 

 

En weêr is een straeltje van heil, als voorheen,

 

In 't hart van den wreedaerd geslopen;

 

Hy dacht aen zyn goud, en zyn smarte verdween:

 

‘Voor goud zal men namen verkoopen;

[p. 66]

 

Myn zoon wordt nog 't hoofd van een roemryk geslacht.

 

Myn goud nu ten offer der liefde gebragt,

 

En weêr zal ik leven en hopen.’

 

 

 

En nu zinkt hy weêr naest de dierbare twee,

 

En klemt hen verrukt in zyne armen;

 

Hy spreekt van geluk, en van einde aen hun wee,

 

Van God, en van rust, en erbarmen.

 

Nu knielt hy, ontroerd, naest zyn dierbare gâ;

 

En beî zuchten, snikkend: o God van genâ,

 

Wil eenmael u onzer ontfermen.

 

 

 

Maer de Almagt bleef doof voor des roovers gebed;

 

Slechts de onschuld heeft redding gevonden:

 

Het woud werd door duizende krygers omzet,

 

De moorders in kluisters gebonden.

 

En moeder en kind vloden ver van de streek,

 

Waer 't rooveren-rot voor zyn euvlen bezweek;

 

Waer niemand hun smart zal doorgronden.