Vlaemsche poëzy



[pagina 63]
De treurwilg. Wat is zy schoon, die oude treurwilg, Met haer bekoorlyk lentekleed, Met heur heldergroene rankjes, En met heur golven ligt en breed! Hoe schoon, wanneer haer groene pluimen, Zich slingren door de blauwe lucht! Hoe teêr, als zy by 't zuiderwindje, Gelyk een droeve weduw zucht! En, eenzaem in een groene weide, Is ze als een maegd, die, droef en bleek, Haer boezemzuchten voort laet vlieten Met 't helder water van de beek. En als zy, op het somber kerkhof, Haer schaduw langs de zerken spreidt, Is ze als een maegd met losse hairen, Die op haer bruigoms grafsteê schreit. En als ze, in 't somber ryk der dooden, Den grond met hemeldrop bestrooit, Is 't of die maget met heur tranen, Haer bruigoms laetste kleed besproeit. Ja, als zy 's winters, by de graven, De naekte takken opwaerts steekt, Is 't als een rif dat, aen den hemel, Van zyn rampzalig leven spreekt.
[pagina 64]
Mint gy haer zoo niet, droeve sterfling, Noch om haer sierlyk lentekleed, Met hare heldre blauwe rankjes, En hare golven ligt en breed. Toch mint gy haer, die oude treurwilg, Wanneer gy stil en eenzaem schreit, En zelf der vriendschap troost ontvlugtend, U in haer schaduw nedervlyt.