Vlaemsche poëzy

Arme wever.

Helaes! geen kruimel broods meer in myn schaemle stulp;
Wat morsig strooi alleen, als slaepsteê my gebleven;
Geen vuer meer aen den haerd, myn lichaem schier versteven
Van koude en van gebrek, o hemel, schenk my hulp!

'k Was wever, en de bloem der spinsters werd myn bruid;
Wy werkten saêm aen 't vlas, hoe fel de zonne brandde;
En toch verkwynde ons heil, met 't heil van gansch den lande.
Ik sterf: toch reikt myn hand zich voor geen aelmoes uit.

[p. 62]

 

Ik die zoo yverig, op 't eigen weefgetouw,

 

Uit eigen garen, 't puik van Vlaendrens linnen weefde,

 

Die, zalig als een vorst, in 't zweet myns aenschyns leefde,

 

Omdat ik eerlyk 't brood won voor myn kroost en vrouw,

 

 

 

Heb thans geen leuning meer dan op den bedelstaf;

 

De ellende deed myn gà, myn kinderen verkwynen;

 

Die geesel Gods kwam ook myn krachten ondermynen;

 

'k Zie niets meer in 't verschiet dan honger, dood en graf.

 

 

 

Neen! beedlen doe ik nooit, hoe bitter zy myn nood;

 

De Heer heeft myne hand alleen voor 't werk geschapen;

 

'k Wil liever in het graf naest myn geliefde slapen,

 

Dan schaemrood bidden om een kruimel brood.

 

 

 

Almagtige! ik verdwael. Gy die het menschdom schiept,

 

Hebt ieder sterveling zyn heil en druk berekend,

 

Gy hebt den beedlaer ook zyn loopbaen afgeteekend,

 

En 't was voor beedlaer dat gy my in 't leven riept.

 

 

 

En, met den bedelstaf in zyn versteven hand,

 

Trok de arme wever voort, door wit besneeuwde velden;

 

Wyl de englen voor Gods troon zyn laetsle schreden telden.

 

Bewustloos zeeg hy neêr; en leefde in zaelger land.