Vlaemsche poëzy

[p. 60]

De bedelares.

Zie, daer gaet Jacoba met lompen omhangen;
Haer beurs is niet ledig, haer harte niet droef;
Van daeg heeft ze in stad menig aelmoes ontvangen,
En nu stapt zy veldwaerts van hoeve tot hoef.

Zie, daer in dien winkel, die glaesjes eens vonken,
Die flesschen gevuld slaen met bitter en zoet:
Daer heeft zy van daeg eens volop uit gedronken.
Jenever, wat smaekt gy Jacoba tot goed!

Maer, hoor eens! wat praet zy zoo druk met zichzelven?
Wat praet zy van vleesch, en van bier, en van wyn?
Wat spreekt zy van schatten uit de aerde te delven?
Zou de arme Jacoba dan zinneloos zyn?...

Och, Heere! waer zal zy van daeg weêr vernachten?
Het vriest dat het knettert, de straten zyn glad;
Kon zy tot den dooi op haer zolder niet wachten?
Jacoba, er is toch nog brood in de stad!

Kom, zie maer eens rond in uw morsig schapraetje,
Er is toch nog vleesch, en van al wat u lust;
Kom, drink nog een slokjen, en eet nog een vlaeitje,
En leg u dan stil op uw strooibed ter rust.

Maer Koba stapt voort; en als de avond zal vallen,
Dan zoekt zy een schuilplaets van hoeve tot hoef,
Dan zoekt zy een schuilplaets in schuer of in stallen,
En toch is Jacoba, de schooister, niet droef.

[p. 61]

 

En als weêr de week is ten einde geloopen,

 

Dan lacht ze in zich zelv' met het boerengespuis;

 

Dan gaet zy haer brood aen de werkliên verkoopen,

 

En trekt met haer geld dan in vreugde naer huis.

 

 

 

Jacoba wordt oud, en haer krachten versterven;

 

Jacoba wordt oud, en haer dood is naby;

 

Maer 'k wenschte dat ik van de schooister mogt erven,

 

Dan ware er voorzeker geen omzien naer my.

 

 

 

Want als men haer zolderken wel zal doorzoeken,

 

En ieder papiertje nauwkeurig beziet,

 

Dan legt men haer leven nog uit in de boeken;

 

Want rykere schooister en kende men niet!