Vlaemsche poëzy

De spinster.

Daer strompelt Maria bedrukt door het veld;
Haer lidmaten beven, haer ziel is ontsteld;
Haer kleed is gescheurd, en haer schoenen versleten;
Zy heeft sinds den morgen geen beet meer gegeten;
Wel sleet zy haer dagen in smart en verdriet
Maer de arme Maria en bedelde niet.

[p. 59]

 

Daer ginds in dat hutje, met loover omkroond,

 

Daer is zy geboren, daer heeft zy gewoond;

 

Daer heeft zy by dagen en nachten gesponnen,

 

Den kost voor zich zelve en haer ouders gewonnen;

 

Maer nu is 't met hasplen en spinnen gedaen,

 

En de arme Maria moet bedelen gaen.

 

 

 

Die hut, door haer ouders eens samengegaêrd;

 

Die hut, thans haer eenige schat op dees aerd';

 

Die hut, waer des winters een torfvuer in vonkte,

 

Zoo lang als er 't spinwiel in draeide en in ronkte,

 

Verlaet zy des nachts als geen buervrouw haer ziet;

 

Want daer, waer zy spon, daer en bedelt zy niet.

 

 

 

Zy toog naer de stad, door de grooten bewoond,

 

Waer rykdom en adel te samen in troont,

 

Waer eedlen en ryken, by ballen en spelen,

 

Zich steeds in hun pracht en hun weelde vervelen,

 

Ja, daer zocht ze een einde aen haer prangend verdriet;

 

Maer beedlen, helaes! zy en durfde nog niet.

 

 

 

Dry dagen verkropen in angst en in rouw;

 

Maria had honger, Maria had koû;

 

Maria, door schrik en door schaemte overrompeld,

 

Had 's nachts in den sneeuw door de straten gedompeld;

 

En schoon haer de kracht en de leeflust ontschiet,

 

De schamele spinster en bedelde niet.

 

 

 

't Is morgen. De spinster zygt neêr op de straet....

 

Terug met uw redding!... Terug 't is te laet!...

 

Een schoonere dag is voor de arme begonnen,

 

De draed van haer leven is t'einde gesponnen;

 

Maria, 't is uit met uw schaemte en verdriet;

 

Want daer, in den hemel, daer bedelt men niet!