Vlaemsche poëzy

De maend april.

Daer treedt de glorieryke maget
Te voorschyn uit der tyden nacht;
Haer kleed is opgesierd met bloemen,
Gekozen in de lentepracht.

De schepping juicht by haer verschynen;
Natuer schenkt haer een roozentroon;
De zon ontplooit haer gouden stralen;
Het licht des hemels wordt haer kroon.

[p. 57]

 

En wyl, uit 't nieuw begroend geboomte,

 

Het vooglenkoor haer welkom zingt,

 

Gebiedt de schoone koninginne

 

Aen al wat haren troon omringt.

 

 

 

Zy lacht, en nu treedt jeugd en grysheid

 

Tot haer met opgeruimd gemoed;

 

De dichter werpt zich in verrukking,

 

In wellust badend, aen haer voet.

 

 

 

Maer ach! van waer die sombre wolken,

 

Die droefheid op dat zoet gelaet?

 

't Is of in eens het heil der schoone

 

Voor eeuwig als een droom vergaet.

 

 

 

Van waer dan toch die diepe smarte,

 

O aengebeden lentebruid?

 

Waerom giet gy dien stroom van tranen

 

Op uw bekoorlyk bruidskleed uit?

 

 

 

Waerom dat weenen dag en nachten?

 

Waerom dat diepgeloosd gezucht?

 

Is dan 't gevoel der zaligheden

 

Voor eeuwig van u heengevlucht?

 

 

 

Waerom geeft ge u ten prooi der stormen,

 

Wen zephir u de lokken kust?

 

Is ook het heilgevoel der liefde

 

In u voor eeuwig uitgebluscht?

 

 

[p. 58]

 

Of is 't de vreeze der vernieling?

 

Hebt gy 't verganklyk reeds doorgrond?

 

Kent gy der grysheid folteringen

 

Reeds in uw levensmorgenstond?

 

 

 

Neen, 't is geen afschrik van de grysheid

 

Gy treurt niet om 't verganklyk schoon,

 

Noch om 't verlies van al uw gaven,

 

Noch om den luister van uw kroon;

 

 

 

Gy treurt omdat ge uw dierbren bruigom

 

Meêdoogloos voor uw smart, verliest;

 

Gy treurt omdat hy, u verstootend,

 

De meimaend voor zyn ega kiest.