Vlaemsche poëzy

[p. 54]

Dry roosjes.

Dry jonge lenteroosjes groeiden,
En geurden op denzelfden stam;
Zy werden meer en meer bewonderd,
Door elk die in den bloemtuin kwam.

Met afgunst sloegen al de bloemen
De pas ontloken zustren gà,
Zoo wel het nedrig madeliefje
Als hooggestamde dahlia.

En de oudste van de lenteroozen,
De meestgeliefde van de dry,
Stond fier als bloemenkoninginne,
Met de andere zustren aen haer zy'.

De zwier waermêe haer bloemkroon zwaeide,
Verried de heerschzucht, pronk en waen;
Der vleijers tael had haer begoocheld,
En, trotsch, sprak zy haer zustren aen.

Behaegt u, dierbren, onz' bestemming?
Wilt ge eeuwig hier, in de open lucht,
En tusschen blaên en doornen zeetlen,
By doodsvervelend boomgezucht?

[p. 55]

 

Hier, waer de wind ons in zyn woede

 

De lucht doorslingert, en onz' blaên

 

Ter prooi geeft aen de morsige aerde,

 

Of meê doet tuimlen in de orkaen?

 

 

 

Myn zustren! 'k wil dit oord ontvlugten.

 

'k Wil heden nog, by fakkelglans,

 

Op 't bal een maegdenkruin versieren;

 

'k Wil mede slingren door den dans. -

 

 

 

Het jongste zusje zweeg en zuchtte;

 

Het tweede sprak: myn zusterkyn,

 

'k Wil ook dees dorre streek ontvlieden:

 

Myn graf zal op het altaer zyn;

 

 

 

'k Wil needrig voor de Algoede geuren. -

 

Nu sprak de jongste en teèrste spruit:

 

- Hier, waer my 't daglicht werd geschonken,

 

Hier, zustren, blaes ik 't leven uit.

 

 

 

'k Blyf op de grafsteè myner moeder.

 

Trots storm en woede van den wind,

 

Trots boomgezucht en zonnebranden,

 

Sterft hier uw moeders jongste kind. -

 

 

 

't Werd avond. - In de zael der weelde,

 

Verscheen een maegd, en de oudste roos

 

Geurde in heur opgesierden hairvlecht,

 

En juichte in 't lot, dat zy verkoos.

 

 

[p. 56]

 

't Werd morgen. - En, op 't heilig altaer,

 

Als offerande voor den Heer,

 

Stond 't tweede roosje nog te geuren;

 

En de oudste zuster was niet meer.

 

 

 

En weder daelde de avond neder,

 

En weder rees de morgenglans,

 

En, stervend, hing het tweede roosje

 

In de uitgebloeiden bloemenkrans;

 

 

 

Het schudde zyn verslenste blaedjes,

 

Nog onbevlekt op 't altaer af;

 

En nog stond 't jongste roosje, blozend

 

En geurend, op zyn moeders graf.