Vlaemsche poëzy

[p. 52]

Het vriendenkransje.

De zael was prachtig opgetooid,
Met keurgewas en bloemenkransen;
De luchters gloorden aen 't gewelf,
Alsof de lentezonne zelf
De gulle vriendschap wou beglansen.

De wyn stroomt geurend uit de kruik,
En tintelt in de feestbokalen;
De bekers klinken er in 't rond;
Uit ieders oog, om ieders mond,
Ziet men de vreugde stralen.

Die maegden, o wat zyn zy schoon,
Met bloemen in de golvend hairen!
En dan die vrouwen, trotsch en kuisch
Die, tusschen al dat feestgeruisch,
Haer lonkjes voor haer ega's sparen!

Ja, schoon zyn ze allen, wonder schoon.
En toch, de schoonste van de schoonen
Is, Lidia, de zangeres,
Die, op het laetste kunstkongres,
Getooid werd met de lauwerkroonen.

[p. 53]

 

Haer aenblik dwingt bewondring af;

 

Haer stem schept wondre tooverklanken;

 

En als haer hand de snaren roert,

 

Wordt elke ziel aen 't stof ontvoerd

 

Door haer verrukkelyke akkoorden.

 

 

 

Ach, waerom zucht die schoone ginds,

 

Die hooggeborene Zelinde?

 

Zy hoort die stem vol liefdegloed;

 

Die stem schynt Edmond dubbel zoet:

 

Ach, zoo hy Lidia eens minde!

 

 

 

Hy staert de schoone zangster aen;

 

O God! zyn oog vlamt van verlangen....

 

En ylings klinkt het in het rond:

 

Zelinde, och, uit uw schoonen mond,

 

Slechts één, een van uw schoone zangen!

 

 

 

Zelinde staert haer ega aen,

 

Als vroeg zy: Edmond, moet ik zingen?

 

Zyn blik dringt yskoud in haer ziel;

 

En, schoon heur oog een traen ontviel,

 

Zucht zy in weemoed: ik zal zingen.

 

 

 

En de arme gà poogt eenmael nog

 

't Gedoofde kunstvuer aentestoken,

 

En bevend grypt zy naer de luit;

 

Maer lokt er slechts een klaegtoon uit:

 

Haer was de snaer der ziel gebroken.