Vlaemsche poëzy

[p. 50]

De verlatene.

Daer zat ze op een zode in het looverpriëel,

Wen 't maentjen in 't hemelkleed wiegelt,

Daer, waer zy in 't oog van haer Edgard weleer

Haer maegdlyk gelaet had gespiegeld.

Waer ze eens, wen weêr 't maentjen in 't hemelkleed blonk,
Den bloesem heurs harten aen Edegard schonk.

Nog stond de syringe met bloemen getooid,

Als toen zy, aen Edegards zyde,

Zyn smeeken, zyn zuchten, zyn eed had gehoord,

Dien eed die haer ziel zoo verblydde.

Als toen, zong de nachtegael plegtig in 't bosch,
En bloeide de woudroos met maegdlyken blos.

Nog kronkelde 't beekjen met zilveren stroom

Door 't mollige gras aen haer voeten;

Nog boog zich de wilg over 't looverpriëel,

Alsof hy hun min nog wou groeten;

Weêr kuste de zephir het jeugdige riet;
't Heelal scheen te minnen, maer Edegard niet.

Ach, Edgard waer toeft gy? sprak de arme bedrukt,

Ach, Edgard waerom my ontvlugten?

Gy spot met myn liefde; gy spot met myn trouw

Gy spot met myn tranen en zuchten.

'k Verbeidde u drie dagen in smart en geween;
O Edgard, myn bruigom, verlaet my niet, neen!

Ach, waerom, o Heer, jaegt myn boezem zoo bang?

O Hemel! wat angstig verbeijen!

Waer schuilt hy, dien 'k meer dan myn leven bemin?

Hy hoort noch myn klagt, noch myn schreijen.

En 't is of de beek, die zoo zoet had geruischt,
In eens aen haer voeten een rouwgezang suist.

[p. 51]

 

Een tortel zwierf klagend door 't zuchtende woud,

 

Als wou zy het lyden vertolken

 

Der bruid die zoo droef op haer bruidegom toeft.

 

De maen borg haer glans in de wolken;

 

Doch lief bloeit de woudroos met maegdlyken blos,

 

En pronkt de syringe met purperen tros.

 

 

 

‘Waerom my verlaten? vroeg de arme zich zelv',

 

Ach, kon ik nog meer hem beminnen?

 

Ik heb hem te veel en te vurig bemind;

 

De liefde verdwaelde myn zinnen.

 

Kom, Edgard, vergeef my, en, heb ik misdaen,

 

O, teeken myn min voor geen wanbedryf aen!’

 

 

 

Nu woedde de rukwind verdelgend door 't woud,

 

En velde de boomen ter neder;

 

Hy zweepte zoo menig een twyg aen den voet

 

Des woudeiks, en rigt ze niet weder;

 

Hy rooft de syringe haer purperen tros,

 

En speelt met de woudroos, ontdaen van haer blos.

 

 

 

En bleek, als de woudroos ontdaen van haer blos,

 

Bleef de arme in het loover verborgen;

 

Zy stortte geen tranen, zy loosde geen zucht,

 

En wachtte in vertwyfling den morgen.

 

En Edgard bleef weg over golven en stroom:

 

Zyn liefde, helaes! was vergaen als een droom.

 

 

 

Verbeid hem niet langer, verlatene, neen;

 

Al mint gy hem meer dan uw leven,

 

Hy vlugt u. Het edelste sieraed der vrouw

 

Hebt gy aen een snoodaerd gegeven.

 

Nu hebt gy slechts tranen tot laefnis, myn kind;

 

Gy hebt hem te veel en te vurig bemind;

 

Uwe eer voor zyn meineed gegeven.