Vlaemsche poëzy

[p. 47]

De dichter en zyne kroon.

Daer zweeft zy voor zyn oog, die kroone,
Uit roozentakken saêmgesnoerd;
De balsemgeur der bloemenknoppen
Heeft hem van de aerde als weggevoerd.

De roemzucht schenkt hem kracht en vleuglen;
Hy ylt de dichterkroone na:
Hy zingt: de Hoogmoed hoort zyn trotschheid
En schatert, honend: ha, ha, ha!

Die kroon is al zyn zielsverlangen:
Zyn harte dorst naer eere en roem;
Zyn harp schept wondre tooverklanken;
By elken toon ontluikt een bloem.

En weder zingt hy; jubelgalmen
Doordreunen 't luchtruim, hem ter eer;
O zegeprael! de dichterkroone
Daelt, schittrend, op zyn schedel neêr.

Weder ruischt zyn wonderharpe
Als een godspraek, grootsch en stout;
Aen de bloemen schenkt zy leven,
Stem en adem aen het woud.

[p. 48]

 

't Huilen van de noorderwinden,

 

't Bruisen van den Oceaen,

 

Moet by 't ruischen van zyn speeltuig

 

In een hemelzang vergaen.

 

 

 

Hy bezielt de gansche schepping;

 

Hy is heer van 't kunstgebied.

 

God alleen eert hy als meester;

 

Al 't geschapen', acht hy niet.

 

 

 

Kunstenaer, waerom die trotschheid?

 

Ach, uw bloemendiadeem

 

Zal door hoogmoed ras verwelken,

 

En uw scepter is van leem!

 

 

 

Hoogmoed zal zyn magt verbreken,

 

En de nyd slaet hem tot gruis,

 

En dan slaekt uw wonderharpe

 

Slechts een aeklig klagtgesuis.

 

 

 

Roozen in der dichtren kroone

 

Geuren door de zedigheid;

 

Trots verwelkt het eereloover,

 

Vóór de kunst uw roem verspreidt.

 

 

 

Dichter, ach, ziet gy dien afgrond

 

Niet die aen uw voeten gaept,

 

Wen gy op een bed van bloemen,

 

Op uw gouden speeltuig slaept?

 

 

[p. 49]

 

Voelt gy niet hoe 't vuer des hoogmoeds

 

De opgeblazen geest vernielt,

 

En, de scheppingskracht verschoeijend,

 

't Speeltuig in uw hand ontzielt?

 

 

 

Ach, ontwaek, o lieve zanger:

 

Hoor, uw godlyk speeltuig slaekt

 

Reeds verbroken jammertoonen,

 

Lieve dichter, ach, ontwaekt.

 

 

 

Gansch de schepping wekt haer liefling.

 

Dryf den hoogmoed van uw spond:

 

Ach, de doornen van uw roozen

 

Hebben reeds uw ziel gewond!...

 

 

 

Zwyg! geen lied meer; arme zanger,

 

Overheerschend klonk uw toon,

 

En de hoogmoed schenkt den dichter....

 

Wat? een dorre doornekroon.