|
| |
| |
| |
Het regtsgeding van Salomo.
Dichtstuk
voorgelezen in de algeheene vergadering van het
Nederduitsch tael- en letterkundig genootschap van Brussel
den 23 april 1843.
| |
| |
Het regtsgeding van Salomo.
O sieraed van de morgenlanden!
O mild begroende heuveltop!
Bedekt met duizendkleurge bloemen,
Besproeid met zilvren hemeldrop.
Waer thans de dageraed op flikkert
Met goud gekleurden schemerglans;
Waer de olmen, die uw schoot omgeven,
Zich heffen tot aen 's hemels trans;
Waer niets dan 't danklied van de vooglen
De stilte van den morgen breekt,
En waer de pracht van 't onbezielde
De grootheid van den Schepper spreekt!
O schuilplaets der geheimenissen!
Gebergte, waer des hemels vlam
Verteerende om het offer glinstert,
Den adem zweigt van 't weerloos lam!
Gy, door des Heeren uitverkoren
Gekozen voor zyn dankgebied,
Ontzeg aen 't juichen van den volkstroom
Den weêrklank van zyn toonen niet!
| |
| |
't Gezang behaegt den God van Isrel,
't Is aen zyne eeuwge magt gewyd;
Het lied is dankend als de bede,
Die van des vromen lippen glydt.
Vermengt uw geur, o balsemstruiken,
Met d'adem van het bloemgewas!
O morgenzonne! drink de paerlen
Van 't neêrgebogen lentegras. -
Vorst Salomo betreedt uw zoden,
Naest hem zyn vorstelyke bruid;
Juich, Oosterland! roep van uw koning
De grootheid en de wysheid uit!
't Gejuich sterft uit; ter schaûw van de olmen
Blyft 't zalig koor ter neêr gebukt,
Wen 's hemels vuer aen de offerande
Het zieleloos bestaen ontrukt,
En godlyk plegtig is de stilte. -
Het zacht geruisch van 't vooglenlied,
Of 't windjen in de vygenblaêren
Verstoort de zaelge bidders niet.
Hoe zacht is de stemme die 't woud doet weêrgalmen?
De koning ryst op by dien zuiveren toon.
Hoe droef zyn de woorden der nakende zangster!
Maer nooit zag de sterfling een schepsel zoo schoon.
| |
| |
Een zuigeling slaept aen haer hygenden boczem,
Zy houdt hem zoo vast in haer armen geklemd.
Wie wenkt haer zoo vroeg tot het heilig gebergte?
Zy schynt noch voor juichen, noch bidden gestemd.
Zy knielt op het zicht van het schitterend outer,
En zucht: ‘O verhoor my, regtvaerdige God!
Gy slechts kent myn lyden, almogende Vader!
Gy weet het, geen sterfling ligt 't floers van myn lot.’
En weêr stapt een vrouw uit het koesterend lommer,
Van 't woud met een klagend, maer wreeder geluid;
Zy roept: ‘Magtig Heere, grootmoedige Koning!
O, spreek voor ons beiden uw vonnis toch uit!’
Het kleed, dat de helft slechts haer leden bedekte,
Hing los, door haer handen in flarden gescheurd;
Heur arrem, zoo blank als het kelkje der sneeuwbloem,
Was yslyk met bloed en met tranen besmeurd;
Heur hairvlecht hing los om de rillende schouders,
Heur aenschyn verried niets dan kommer en wee.
Haer stemme was woest en haer leliënboezem
Bewoog zich als 't schuim van de woelige zee.
Daer treden zy samen vorst Salomo nader,
En de eerste spreekt zacht en gelaten van toon:
Genade, o myn regter! Geloof toch die vrouw niet:
Zoo waer als ik leef, is dit kindje myn zoon.
| |
| |
Wy woonden te saêm in een hut, en wy hadden
Voor bei slechts één bed in onze armoê bewaerd,
Haer schoot heeft een kind, als myn teêrgeliefd zoontje,
Drie dagen na my, aen myn zyde, gebaerd.
't Was nacht, en myn oog was zoo moede gekreten,
Myn hart schier gesloten door kroppend gezucht,
En bang voor de smart die myn ziele doorvlymde,
Was sluimring en rust aen myn leger ontvlugt;
Plots sloot hy zoo zacht en verkwikkend myn oogleên;
De ellende als ontvoerd en myn lot onbewust,
Droomde ik my aen 't hart myner teedere moeder,
En waende my weêr door haer lippen gekust.
Doch eer nog de zonne de planten verguldde,
Ontwaekte ik, nam 't kindje met vreugd op myn schoot;
Een smartgil ontvloog my, 'k zeeg magteloos neder,
Het weerlooze schaepje was koud en was dood.
En als ik het nader voor 't daglicht aenschouwde,
Was 't haer kind, zy had het in 't slapen gesmacht,
En dan heeft ze in stilte het ziellooze lykje
Ter plaets van myn levende zoontje gebragt.
O God! myn getuige, verlicht toch myn Regter!
Ach, stel toch een einde aen myn schuldloozen rouw,
O, geef my myn kind! want myn kind is myn leven;
Verlos my van 't zicht dezer trouwlooze vrouw!’
| |
| |
En de andre roept uit: ‘O, geloof haer niet, Regter!
Terwyl zy den koning verwilderd beziet,
Geloof aen die woorden, geloof aen die tranen,
Geloof aen de zuchten dier trouwlooze niet.
Dit kind is myn zoon, 't heeft myn boezem gezogen,
Ik heb net in liefde en in smarte gebaerd;
Haer kind rust in 't graf; zy ontrukte my 't myne,
Zoo nauw aen myn mocderlyk harte bewaerd.’
Een strael van den hemel omglansde den schedel
Van Israëls koning; zyn hart klimt omhoog.
Hy zucht: ‘Groote God! dat uw geest my verlichte,
En toon' wie van beide zyn regter bedroog!’
Zyn aenschyn draegt 't merk zyner edele ziele;
Zyn blik is zoo zacht en zyn stemme zoo teêr;
Hy wendt zich zoo grootsch tot de klagende vrouwen,
En spreekt: ‘legt hot kind op het outer hier neêr!’
Toen hief hy, bedreigend, het zwaerd over 't wichlje,
En scheen niet bewogen, door 't schuklloos geschrei;
‘Voor ieder de helft: 'k kan niet anders het scheiden;
Gy zelf hebt gevonnist; 't hoort geene van bei!’
En nu werpt zich de cerste bedrukt voor zyn voeten
En snikt: ‘O myn Koning! ach, geef haer het kind!
Genade, o myn Vorst! 'k kan myn zoon niet zien dooden,
Myn hart heeft hem altoos te teeder bemind.’
| |
| |
En de andre bleef stom; in haer woedenden oogslag
Spreekt helsch vergenoegen, geen traen siert haer koon.
Toen reikte de koning der droeve geknielde,
Met tranen in 't oog, haren schreijenden zoon.
Omhels weêr uw kind, o teêrhertige moeder!
Ik zag het: uw ziel was aen de aerde als ontvoerd;
Dank God, en zyn hand zal uw schreden geleiden,
Blyf eeuwig aen 't heil van uw zoontje gesnoerd!’
En juichend stroomt 't volk om de zalige moeder;
't Ontplooide zyn vreugde in het zegenend lied;
De wysheid en magt van den Koning weêrgalmde
Van Euphrates boord tot 't Egyptisch gebied.
|
|
Auteursrechtvrij