Vlaemsche poëzy
(1856)–Johanna Desideria Courtmans-Berchmans–
Auteursrechtvrij
[pagina 35]
| |
De oude Vlaming.Wanneer ik, rustend op uw zoomen,
Westvlaendren! wen de Noordzee bruist
En bromt, en uit de beukenboomen,
De noorderwind my tegendruischt,
Dan is 't my, of er uit die puinen,
Een bardenkoorzang stygt, die weêrklinkt langs de duinen,
En davert over d'Oceaen;
Dan hoor ik 't lied der Nevelingen
Aen de oevers van den Neêr-Ryn zingen,
En davren tot aen d'Oceaen.
Dan durf ik fier den schedel heffen,
By d'ouden zang van 't vaderland,
By toonen die de zielen treffen,
Van 't Zuiden tot aen 't Noorderstrand,
En trotsch, o Neêrland! op uw zonen,
Trotsch op Germanen en Teutonen,
Stygt myn begeestering ten top;
En, als de gryze harpenaren
Aen Wodans voet, roer ik de snaren
Met bevend hand by jeugdig harteklop.
| |
[pagina 36]
| |
En als ik, droomend, langs de zoomen
Der kronkelende Leije dwael,
Dan hoor ik in haer zilvren stroomen,
GoudroenGa naar voetnoot(1) uw liefelyke tael,
En aen de beeldtnis van uw zangen
Blyf ik met zielsverrukking hangen;
Dan zie ik Herwig's bruid verryzen op net strand:
En in haer reine wezenstrekken,
Die thans geen nevelen bedekken,
Herken ik 't lydzaem beeld der tael van 't Vlaenderland.
O dochter van de vroegste tyden!
Bekorelyke moedertael,
Heldin, die opwiest in het stryden,
En grootsch bleeft by de ramp als by de zegeprael;
Die, nu eens tot den troon verheven,
Dan weèr als balling om moest zweven,
Maer steeds u grootheid waerdig bleeft;
En, mogt ge een koningshart bekoren,
Of moest ge in duisternisse gloren,
Steeds als een ryksvorstin voor Neêrland hebt gezweefd;
Die kalm bleeft in het henen staren,
Toen men u kluisterde in uw schans,
Geen ander wreker zocht dan 's lands historieblaêren,
Geen ander diadeem dan d'eigen lauwerkrans.
En zou een jong geslacht door morren
Uw vredelauweren doen dorren?
Neen, 't klagen past geen vlaemschen zoon;
Zyn tael, die nooit de kruin wou bukken,
Schoon eeuw op eeuw haer dierf verdrukken,
Zwierf steeds eerbiedig om den troon.
| |
[pagina 37]
| |
En zou de Vlaming als de Gallen
De veder scherpen met net oproerstael,
De bloem der lydzaemheid van haren stam doen vallen,
By 't nadren van de zegeprael?
Zou men uw kroon, o tael! ontstrenglen en verstrooijen,
Nu 't ordeteeken ook de vlaemsche borst mag tooijen,
Verleend door vreemd en eigen landsbestier?
Zou eigen kroost uw roem verpletten,
Die, trots het oorlogsvuer en de inquisitiewetten,
Nog luider klonk dan 't vreemde krygsgetier?
O zanger! troetelkind der vryheid,
Hoop dat men langer niet uw dierbre regten schend';
Eene ydle vrees verbande uw blyheid;
Eens werd uw moedertael nog grievender miskend.
Gy hebt ze niet beleefd, de tyden,
Toen Vlaenderland schier zonder stryden,
De prooi werd van een vreemde magt;
En 't moordend stael der Jacobynen,
In folterende martelpynen,
Den leeuw van Vlaendren heeft ontkracht
Lang mogt de Belg geen Vlaming heeten,
Zyn volkstael was geen landtael meer,
Des landaerds eenheid was gespleten,
En moedloos boog zyn schedel neêr;
De barden met ontkranste kruinen,
Die zongen treurig op de puinen,
Van 't vaderland; de weedom blonk
In 't heldenoog.... zy waren slaven;
En aeklig klonk hun stem, als of zy uit de graven
Op een verlalen kerkhof klonk.
| |
[pagina 38]
| |
En gy durft morren in uw zangen
Op 't einde van den letterstryd;
O bard! waer voert u uw verlangen,
Nu gy met Holland weêr in lettereendragt zyt?
Nu by den ouden roem een nieuwe roem mag gloren,
Nu 't vlaemsch, als 't bloeisel van het koren,
Den lang verbeiden oogst beloofd?
Zoudt gy dien ryken oogst vernielen tot uw schande,
Uw tael, de toekomst van den lande,
De bruidskroon rooven van het hoofd?
Neen, voor de dochter der Germanen,
Uw tael, de bruid van 't vaderland,
Zult gy den weg naer 't altaer banen.
En de aerd zal juichen by dien band,
De Noordzee zal een bruidzang bruisen,
En aen den Ryn zal 't woud de tael der liefde ruischen,
't Gebloemt van Zuid en Noord omkranst die huwlykspond;
En met den bruidegom zal ook de bruid regeren,
En Vlaendrens spraek zal men vereeren
Gelyk de ziel van Belgies liefdebond.
|
|