|
| |
| |
| |
Pieter de Coninck.
Dichtstuk
bekroond met het gouden eermetael door de Maetschappy van
Rethorica te Eecloo.
1842.
| |
| |
Pieter de Coninck.
‘Op! vlaemsche braven, op! het land is moê gekreten,
Zyn borst is droog gezucht; zoo waer wy Belgen heeten,
Bukt Vlaenderen langer niet voor vreemde dwinglandy.
O neen, wy wyken niet; zoo lang er zwaerden blinken,
Zal Belgies forsche stem voor land en vryheid klinken,
Zyn wy, als 't voorgeslacht, zoo dapper en zoo vry!
't Is uit met poorters te verdrukken.
Filips, 't is uit met tol op tol
Op 't hoofd der vlamingen te drukken.
Het belgisch volk, dat, liefdevol,
Het regt der vorsten wil erkennen,
Kan zich aen zweep noch band gewennen.
Het vergt den bloei des handels weêr;
Het vergt zyn Graef, zyne oude regten.
't Is uit met poort- en vestingslechten:
De Brugling eischt zyn vryheid weêr.’
De Coninck sprak: hy sprak, uit zuivre vryheidsliefde,
Tot Vlaendrens volk, dat Flips zoo onverdraeglyk griefde,
En dat naer d'ouden bloei en de oude blyheid smacht.
Dit hoorde 't fransch gebroed; die diep gezonken Gallen
Vereenen wacht op wacht, die Coninck overvallen.
Zy sleuren hem naer 't Steen waer 't moordschavot hem wacht.
| |
| |
Zyn stem had wederklank gevonden
By 't wevers- en by 't slagterskoor.
Het breekt, als tygers pas ontbonden,
Schuimbekkend, muer en poorten door.
De heldenbend' werd sterk en sterker;
Grootsch stapt De Coninck uit den kerker
En schatert: Vlaenderen den leeuw!
Een godspraek tintelt in zyn blikken,
Geen franschman zal meer 't land verschrikken,
Hem dreigt 't verbreidend wraekgeschreeuw.
Daer nadert 't fransche rot, verzeld van ton by tonne
Met koord en strop gevuld: ‘stil, zegt men, eer de zonne
In 't Westen daelt, hangt men de vlaemsche muiters op.
Zal een vermeetle hand den troon van Flips beschamen?’
Zy fluisterden, maer 't volk las in hun blik 't beramen
Der moord, en stak zyn vlag op Brugges torentop.
Drie dagen zyn in angst verdwenen,
En straet en markt ligt opgepropt,
Van fransche lyken, en by 't weenen
Der vrouwen, schynt het hart verkropt
Der uitgewoede Bruggelingen.
Ofschoon zy 't bloedig lemmer wringen
In saêmgekrompen heldenhand,
De wraek was groot, hun hart was edel,
En 't oog, gerigt op Coninck's schedel,
Erkent het beeld van 't vaderland.
‘Vlieg, Robert van Artois, riep Flips, by tandenknetter,
Verwoest dien vruchtbren grond! dat men dit ras verpletter'!
Met vyftig duizend man moet gy naer Kortryk voort!’
De Franschen stroomden toe voor 't krieken van den morgen;
| |
| |
Maer, in den sluijer van den nacht nog stil verborgen,
Had reeds De Coninck 't volk tot weêrstand aengespoord!
Zy streden dapper, 't kroost der dappren,
Met meer dan ongelyk getal.
De leeuwvaen scheen hun te overwappren
Gelyk een godschild. Overal
Verryzen uit hun graf de reuzen;
Hun hamers plettren, knodsen, kneuzen
De koppen van den trotschen stoet.
De ridders storten uit den zadel;
De frissche bloem van Frankryks adel
Ligt neèrgeveld in plassen bloed.
Een nieuwe schaer rukt toe. De Coninck springt in 't midden
En hoe zyn gade weent, en hoe zyn kindren bidden
Voor zyn verbeelding, neen! hy hoort hun klagten niet.
En Breydel volgt zyn vaert. Het zyn twee adelaren
Voor wie het roofgediert, beducht, by heele scharen
Alom in lager lucht, met bangen boezem vliedt.
Triomf! acht honderd-duizend sporen,
Paryschen edelen ontrukt,
Zien wy op Groenings slagveld gloren,
Terwyl de Belg voor God er bukt.
Het zwaerd had heerlyk uitgeblonken;
De hemel hulp aen 't land geschonken,
Die aen den mensch de vryheid gaf.
Zy danken na zooveel gevaren,
Den Opperheer der legerscharen
Die Robert neêrstiet in het graf.
| |
| |
Thans mag weêr maegd en kind langs laen en vesting wandlen;
Thans zal het fransch gebroed geen gryzaerds meer mishandlen;
De blanke vredevaen zwaeit over Vlaenderens boôm.
Hoe zalig ademt weêr het volk na bittre rampen!
Lang moest het met den dood en met de schande kampen;
Het juicht, gevoelt zich vry, en als zyn vaedren vroom!
't Was uit met poorters te verdrukken;
Flips! 't was uit met tol op tol
Op 't hoofd der Vlamingen te drukken.
Het belgisch volk dat, liefdevol,
Het regt der vorsten wil erkennen,
Kon zich aen zweep noch band gewennen.
Het heeft den bloei des handels weêr,
Het heeft zyn Graef, zyne oude regten.
't Is uit met poort- en vestingslechten;
De Brugling heeft zyn vryheid weêr.
De Coninck, aen uw moed was dit geluk te danken.
Zoo lang er in den Belg nog vaderlandsche spranken
Van eerbied vonken voor wat groot is, klinkt langs de aerd'
Uw lof, en zal de held uw heldendaên verhalen;
In 't eeuwig boek, blyft haer ondoofbre glans omstralen:
Wie voor den lande strydt, is aen den hemel waerd.
|
|
Auteursrechtvrij