Vlaemsche poëzy
(1856)–Johanna Desideria Courtmans-Berchmans–
Auteursrechtvrij
[pagina 17]
| |
Vryheid.O schoonste beeld der idealen,
Geliefde bruid van Belgenland,
Gy, door wier kroon van zonnestralen,
De geestdrift van het volk ontbrandt;
O Vryheid, die de rampenwereld
Met kransen van geluk omperelt,
En, als een hemellicht, voor 't oog der volken gloort;
Die, met een enkel vingerteeken,
De sterkste troonen kunt verbreken,
En, door een enklen blik, het gansche land bekoort;
O zuster van den eerstgeschapen,
Wier adem nog in 't Eden zweeft;
Hy ook heeft op uw borst geslapen,
In wellust met u voortgeleefd.
En toen de Alvader hem tot sterven
Gedoemd had, en hy om moest zwerven
In de onbegrensde woesteny;
En toen de doodangst hem benauwde,
De schepping hem met schrik beschouwde,
Bleef hem alleen de Vryheid by.
Gy waert, by 's levens morgenkrieken,
Voor hem gelyk de lucht voor 't zwevend vooglenkoor;
Zyn vlekkelooze geest sleeg op uw gouden wieken
Het nevelwoud der schepping door;
En toen de menschheid in den kluister
Der ondeugd als verzonk; uw luister
| |
[pagina 18]
| |
Verdoofd werd door de dwinglandy;
Toen klonk uw stem luid over de aerde:
‘Op! sterveling, ten stryd: herwin uwe eigenwaerde;
Sta op! de Schepper schiep u vry.’
En nog ruischt de echo van die woorden,
Schoon eeuw op eeuw in 't niet verzwond;
Uw stem dreunt over wieg en over grafsteêboorden,
Zoet als een hemelzang in 't ondermaensche rond.
Gy blyft de wellust van de landen,
De knoop der volk- en vorstenbanden,
De leigeest van des volks geluk.
En wee, o wee den vorst die ooit u durft miskennen,
Een parel van uw kroon durft schennen;
Want in uw hand alleen baert kroon noch scepter druk.
Gy waert het, heilgodes der aerde,
Die, in uw blanken hoogtydsdosch
't Heelal doorzwevend, helden gaêrde
Voor Belgenland, in 't heilig bosch.
Toen klonk uw stem, als een orakel
Des Eeuwigen, in 't tabernakel
Van 't volksdom; Claudius ontvonkt
In heilge liefde voor den lande;
't Tweedrachtig Rome strydt, en wankelt tot zyn schande;
En Belgie zwaeit de vlag waerop uw beeldtnis pronkt.
Doch eenmael zwierft gy voor myne oogen,
Met rouwkrip overdekt, den stroom der tyden door:
'k Zag eeuwen, aen uw voet gebogen,
Bezwyken zonder geestlichtgloor;
'k Zag troonen ryzen, nederploffen,
Door dwinglandy in 't hart getroffen;
Het volk vergaen in slaverny,
En weêr den geest zyn boei verbreken,
| |
[pagina 19]
| |
Om 't zegevaendel op te steken,
Op 't rookend puin der maetschappy.
In 't Zuiden zag ik u herryzen,
Het kleed met heldenbloed bemorst;
Uw aenblik deed de wereld yzen,
En wee hem die u laken dorst.
Toen mogt geen kroon van zonnestralen
Om uw onschuldig voorhoofd pralen.
Ja, waer herreest gy, groote God!
Niet in die golvend hemelglansen
Die 't volk met zielsgeluk omkransen,
Neen, gy verreest op een schavot.
Hoe wreed, o engelreine schoone,
Werd toen uw ryk, uw magt miskend:
Uw rykskroon werd een doorne kroone;
Uw ryk, een poel van volksellend;
En, schoon er jaren sinds vervlogen,
Nog golft de bloedwolk voor onze oogen,
Die uit uw boezem is gestroomd.
Europa's zilvren waterplassen
En zullen nooit die vlekke wasschen,
Ofschoon 't gevallen volk zich vry en zalig droomt.
En wy, wy Belgen, fiere zonen
Van Vlaendrens helden, wy, wier geest
Door 't luchtzwerk zweeft, ver boven troonen,
Wy, nooit voor hooger magt bevreesd;
Wy, die de slavenboei gelyk een riet verbreken;
Doch nimmer ons op vorsten wreken,
Maer wellust scheppen in een grootsche monarehy;
Wy, Vryheid, blyven u vereeren;
Met Belgies vorst blyft gy regeren,
Zoo lang het Belgisch ryk een ryk van liefde zy.
| |
[pagina 20]
| |
Zou 't waer zyn 't geen de orakels spreken,Ga naar voetnoot(1)
Dat in Europa's kolk weêr moord en slagting broedt?
Dat gy geroepen wordt om troonen le verbreken,
En dat de volksvolkaen reeds in de zielen woedt?
Zou dan Europa's kroost zyn eigen volkseer rooven;
Uw licht, o Vryheid, uit doen dooven?
Is thans uw glans het licht niet van de monarchy?
En wordt uw beeldtenis herboren,
Om met een stalen kroon, 't symbool der moord, te gloren?
En vliegt Europa's roem met uw bestaen voorby?
O vryheid, door God zelf, den banneling gegeven,
Die 't slavend volk herleven doet,
Blyf Belgies troon en volk omzweven,
En pletter d'oproergeest met uw verheven voet.
Blyf over Vlaendrens akkers glimmen;
Verlos ons van die nare schimmen,
Die stygen uit des afgronds nacht;
En, moest eens Belgie.... Neen, ik dwale,
Ofschoon 't heelal dien tol betale,
Gy houdt voor Belgenland de wacht.
O schrikgedrogt der lydende aerde,
O nimmer rustend Zuidervolk,
U was het heil te groot, dat 't koningdom u baerde;
Gy zocht een reddingsark en vond een rampenkolk.
Welligt, maetschappelyke ontzinden,
Poogt ge in een staetsorkaen nog eens geluk te vinden.
Ach! luistert naer de klagt van uw gemarteld land,
En, moest ge eens vryheidschennis teuglen,
Stygt nimmer op der driften vleuglen,
Maer op de vlerken van 't verstand.
|
|