Nicolette. Lotgevallen eener vondeling

[p. 25]

Vierde hoofdstuk.

De vacantie was voorbij, en al Nicolette's vriendinnen waren met geschenken voor de vondeling teruggekomen. Gabrielle bracht eene schoone pop, die men kon aankleeden en uitkleeden als een kind; Bettemie eene werkdoos, waarin een volledige zilveren nécessaire lag, en Augusta een fijngevlochten korf, gevuld met appelsina's, gebakjes en fruit.

Aleide had ook de vriendin niet vergeten. Zij had voor haar beiden lappen, lintjes en kanten medegebracht, waarbij het poppegoed van het jaar te voren maar prullegoed was, en daarbij had ze nog een gesloten doosje, dat ze Nicolette later wilde geven, op een plechtig oogenblik, zeide zij; en dat oogenblik was niet ver meer verwijderd; maar waarom kwamen er tranen in de oogen der bleeke Aleide, wanneer zij van dat plechtig oogenblik sprak?

De vondeling scheen te begrijpen, waarop hare vriendin zinspeelde, en zij poogde het gesprek eene andere wending te geven. De rijke wees was gedurende den vacantietijd sterk vervallen. Zij hoestte, en naar de meening van mevrouw Zilverman, had zij op de terugreis naar de kostschool eene nieuwe verkoudheid opgedaan.

[p. 26]

‘Aleide,’ zeî Nicolette, en zij poogde vroolijk te schijnen, ‘Aleide, gij hebt mij nog niet gevraagd, hoe ik in uwe afwezigheid den tijd heb doorgebracht.’

‘Treurig zeker,’ was het antwoord. ‘Gij waart geheel alleen.’

‘Ik heb wel de dagen geteld die vóór uwe terugkomst nog moesten verloopen,’ sprak de vondeling, ‘maar ik heb mij toch niet verveeld. Terwijl men het huis schoonmaakte, de groote wasch deed, en mevrouw en de onderwijzeressen op reis waren, beschikte ik zelve over mijnen tijd; hoewel ik niet verder mocht gaan dan den vijver. De tuinen, de, boomgaard en het boschage hoorden mij dus toe; daarin kon ik mij afzonderen, om aan uwe vriendschap te denken, en aan de liefde van allen, die in mijn lot belang hebben gesteld. Des morgens stond ik vroeg op, om de zou te zien opdagen. In ochtendgewaad liep ik langs de bloemperken, dwaalde door den boomgaard, en ging dan verder in de schaduw der olmen naar de taal der vogelen zitten luisteren, en hoe langer ik luisterde, hoe meer het mij toescheen dat ik iets van hunne spraak verstond. Ik meen, Aleide, dat zij onder elkander praatten als jonge meisjes.’

‘Wat zijt gij gelukkig,’ merkte Aleide op. ‘Al die dingen kunnen uwen geest boeien, en uw hart verheugen, omdat gij levenslustig en gezond zijt. Dien wellust heb ik nooit gekend.’ En weêr rolden er tranen over haar bleek gelaat.

‘Waarom zijt gij zoo bedroefd?’ zeî Nicolette, die hare droefheid niet langer kon beteugelen.

Aleide zat met nedergeslagen oogen met het doosje te spelen, dat het geschenk voor hare vriendin bevatte.

‘Waarom ik zoo bedrukt ben,’ zeide zij: ‘Ik had

[p. 27]

toch zoo graag mijnen vader nog eens omhelsd, eer ik sterf. Hij zal bedroefd zijn, wanneer hij van de reis terug komt, omdat hij zijne Aleide niet meer vindt; want hij bemint mij, Nicolette, gelijk een vader alleen beminnen kan. Maar het is die booze vrouw, die ik mama moet noemen, die hem misleidt over mijnen toestand, en mij van hem verwijderd houdt. Beiden zijn voor hun pleizier naar Zwitserland.’

‘Gij sterven!’ antwoordde Nicolette, ‘gij begint eerst te leven; maar gij laat den moed zinken, als wake er geene genezing mogelijk.’

‘Ik zal hem niet wederzien,’ sprak de rijke wees, zonder op de bemerking der vondeling te letten; ‘hij komt eerst binnen eene maand terug. En waarom zou ik uitstellen u het geschenk te geven,’ ging Aleide voort: ‘het akelige oogenblik is misschien zoo verwijderd niet meer.’

Bij deze woorden had zij het doosje ontsloten; en nu lachte Nicolette eenen krans echte bloedkoralen toe.

‘Die zult gij dragen tot mijne gedachtenis,’ zeide zij, en daarop vielen de twee jonge meisjes in elkanders armen.

De komst van Bettemie met Gabrielle en Augusta brak de omhelzing af. De oudere kostscholieren hadden hare koffers uitgepakt; eri nu stonden zij daar met de geschenken, die voor de vondeling waren bestemd.

Die verrassing dwong der kranke eenen glimlach af. De vreugd van hare vriendin was haar geluk, en zij nam zelfs eenige lekkernij uit de fruitmand door Augusta geschonken.

Nicolette vond den volgenden nacht geenen gerusten slaap. Al haar eigen verdriet was vergeten; zij dacht

[p. 28]

alleen aan het lijden en de verlatenheid der rijke Aleide. Krank was het meisje met vacantie gegaan, in de hoop, van in het bijzijn van eenen geliefden vader, kracht te putten ter herstelling van hare gezondheid; en zij vond hem, naar wien zij reikhalsde, afwezig; niet voor één dag, maar voor achtereenvolgende maanden. Had hij zijn kind vergeten?.....

‘Neen, dat is onmogelijk,’ dacht ze verder, terwijl zij rusteloos omwoelde, zich nu eens op de linker- en dan weêr op de rechter zijde keerende, om den slaap te zoeken. ‘Neen, dat is onmogelijk. Hij is haar vader; hij heeft met haar onder één dak gewoond; dat is niet gelijk het met mijne pleegvaders het geval is. Het zal, gelijk zij zegt, de schuld der stiefmoeder zijn.’

Des anderen daags bleek het, dat Nicolette zich te vergeefs moeite had gegeven, om voor hare vriendin eene plaats in de tweede afdeeling der Fransche klasse te verkrijgen. Aleide kon hare kamer niet meer verlaten, en zij smeekte mevrouw Zilverman, haar juffer Zevenster tot gezelschap te geven.

‘Is de graaf van Eylar een uwer pleegvaders?’ zoo viel de zieke hare vriendin, die dikwijls over dit onderwerp een gesprek aanknoopte, in de rede. De graaf is een neef van mijne overleden' mama. Zijn jongere broeder heet Maurits, een knaap van mijne jaren; en die heeft dikwijls bij ons gelogeerd. Wellicht ontmoet ge dien nog eens op Hardestein, bij Dominé Bol. Denkt gij niet daar te gaan inwonen, nadat uwe opvoeding geëindigd is?’

‘Ik zou niet beter verlangen.’

‘Welnu, wanneer ge daar eenmaal jonker Maurits, mocht ontmoeten, breng hem dan de groete en het eeuwig vaarwel over der arme Aleide.’

[p. 29]

‘Wellicht doen wij nog eens te zamen eene pleizierreis naar Hardestein,’ zeî Nicolette.

‘Welk eene begoocheling,’ antwoorde de kranke, bitter glimlachend; en het was waarlijk begoocheling; weinige dagen later vlood Aleide's schoone ziel uit haar misvormd omhulsel naar beter oord. De moederlooze wees mocht haren vader op aarde niet wederzien.

Langen tijd betreurde de arme vondeling hare vriendin, die haar in zulken jeugdigen leeftijd zooveel levenslessen had geleerd; die haar getoond had, hoe veel lijden er soms achter eenen grootschen naam en eene onschatbare fortuin verborgen ligt. Maar het schoonste wat Nicolette van Aleide had geleerd, was zich te onderwerpen aan haar lot; en den Schepper dankbaar te zijn, die haar een helderen geest en een sterk lichaamsgestel geschonken had.