Robert de Vries. Historisch tafereel uit de XIe eeuw

III.

Een prachtig stellaedje was op een der voornaemste plaetsen van de daerna geworden hoofdstad van Vlaenderen opgerigt. - Een hardhouten trap met een groen tapyt in het midden overdekt, leidde naer de kruin, alwaer een troonvormige zetel, met franjes omhangen, opgemaekt stond. Onder aen den opgang versierden twee kunstig gesnedene leeuwen het voetstuk, en rondom waren

[p. 12]

de wapenbroeders met boog, pyl en schild beladen, geregeld geplaetst, om de wanorde der stooten van de blyde nieuwsgierigheid te beletten.

Hier vertoonde zich Robert, door de opperhoofden des volks en de zendelingen van andere plaetsen, vergezeld. ‘Vlamingen! sprak hy, de verdrukking, welke gy hebt onderstaen, de slaverny, onder welke gy gezucht hebt, is geëindigd! Uwe eigendommen zyn overmeesterd en de schatten, welke gy ten koste van arbeid en zweet had opgegaêrd, zyn u onwettiglyk afgeperst! - Men heeft zich even min gewacht myne landen aen te tasten en derzelver inwoners in slaverny te knellen! - Ik was niet ongevoelig voor de klagten, welke my over de bestuerster gedaen werden, en verhaeste my om met myn volk u te komen verlossen en de banden uwer slaverny te verbryzelen. Hier ben ik, gereed om uwe vyanden, met uwe hulp, te verdryven en de ontroofde eigendommen aen hunne bezitters over te leveren. Ik maek staet op uwe oude dapperheid, en durf hopen dat uwe aenstaeude heldendaden waerdig zullen zyn om in het geschiedboek der nakomelingschap bewaerd te blyven. Ik maek staet op myne soldaten en zweer u, dat myn arm slechts dan zal rusten, wanneer gy uwe vryheden zult weder bekomen en Vlaenderen zynen ouden luister zal herkregen hebben.’

Toen naderde een der oudste edellieden tot Robert, en sprak met eene zielroerende stem, door welke zich het gevoel des harten op den boord der lippen afschildert: ‘Ja, genadige heer! wy zyn, ondanks onze getrouwe diensten, op de wraekroependste wyze door de zich noemende gravin Richilde miskent; zy heeft ons den vreemdelingen

[p. 13]

willen tot slaven doen dienen; zy heeft vergeten welke onderdanigheid wy aen de regering der voorgaende graven steeds hebben getoond; de weldaden, Welke hare voorzaten van onze ouderen hebben genoten; de dapperheid, met welke zy de vyanden der graven van Vlaenderen onder de slagen hunner zwaerden hebben doen sneven; - zy heeft onze oude diensten vergeten, en hare vergeldingen voor fransche vleyers bespaerd. - Maer wy hebben ons door geene laffe onderwerping onzen vaderen willen onwaerdig toonen. - Vlaenderen heeft het gebukte hoofd opgebeurd; het heeft zyne regten onbevreesd willen doen gelden, met de moeder des graven haer verkeerd gedrag, ten onzen opzigte, onder het oog te brengen. Het vaderlandsche bloed heeft voor deze vrypostigheid moeten stroomen; maer de rook van wraek, die er uit opsteeg, drong in onze harten. Wy hebben ons tot U gewend; wy hebben U den titel van graef van Vlaenderen aengeboden, indien Gy u zoudet gewaerdigen, ons onder uwe grootmoedige bescherming te komen nemen, en hebben u beloofd u op den rang der voorgaende graven te plaetsen. - Wy Vernieuwen U thans deze trouwhartige belofte. - Wy willen U, in de gevaren, die het gevecht zou kunnen opleveren, tot het uiterste verdedigen, en geen onzer, zoo lang zyne armen de byl zullen kunnen torschen, zal de wapenen nederleggen, voordat het geheele graefschap aen ons en deszelfs bestiering in uwe handen zal overgeleverd zyn.’

Toen naderden de oversten des volks tot Robert. Zy zwoeren hem met hunne mannen en wapenen te zullen bystaen, en op hetzelfde oogenblik dat de woorden: ‘ik zweer!’ iemands lippen ontvloden, herhaelde

[p. 14]

de echo, uit de monden der omstaenders gesproten: ‘wy zweeren!’ tegen de ouderwetsche gebouwen.

‘Spoeden wy ons, myne vrienden,’ sprak Robert toen, ‘om uwe vyanden te achterhalen; - dryven wy hen ten lande uit, en dat allen die zich hiertegen durven verzetten, voor het scherp dezes zwaerds beven;’ - en hy sloeg, ten zelfden tyde, met zyne regter hand zoo geweldig tegen het gevest dat het gekletter door al het volk gehoord werd.

Alles wat de wapenen dragen kon voegde zich by zyne krygslieden, en de Vlamingen, vereenigd met de Saxers en Vriezen, vlogen de stad uit, om het leger van Arnoud op te zoeken en de overige steden onder hun bewind te krygen.