Xerxes

XXVII

In zijn kamp terug, ontbood Xerxes Demaretos, in zijn tent. Xerxes zat op zijn tenttroon, zijn broeder Achaimenes, dien hij benoemd had tot admiraal over geheel zijn vloot, zat rechts van hem; links wees Xerxes Demaretos zich te zetten op den leêgen schabel: de zonneschijn zeefde neêr door de roode, zijden zeilen

[p. 98]

van het wijde pavillioen. Er stond Xerxes' vergulde bedde van leeuwevellen; er stond zijn vergulde toilettafel met gouden toiletartikelen; er stond een verguld dressoor met gouden vaatwerk; er hingen Xerxes' goudene wapenen en de Koning en de prins zaten aan een vergulde tafel, waarop de landkaart lag van Hellas. Al het verguld en goud schitterde in den rood zevenden zonneschijn rondom Xerxes met dien rijken glans, dien hij beminde.

- Demaretos, zeide Xerxes welwillend. Je bent een eerlijk man: de waarheid van je woord is mij bewezen. Wat je mij voorspeld hebt, is bewaarheid. Zeg mij alleen nu nog: hoeveel Lakedaimoniërs zijn er nog over in Sparta? Zijn ze allemaal zoo dapper als die ons hebben bestreden?

Xerxes noemde niet gaarne Leonidas' naam: er was nog een litteeken aan zijn slaap van de hem in het gezicht geslingerden diadeem en de diadeem zelve was geheel vertrapt.

Maar de Koning der Koningen glimlachte Demaretos welwillend toe.

- O Koning, antwoordde Demaretos. De Lakedaimoniërs zijn velen en velen zijn hunne steden. Maar ik zal u doen weten wat weten gij wilt. Sparta, der Lakedaimoniërs hoofdstad, bevat achttienduizend mannen, gelijk aan de driehonderd, die gij verslagen hebt...

Ook Demaretos - eenmaal koning van Sparta - vermeed het Leonidas' naam te noemen, hoewel op de lippen hem welde: ‘rondom Leonidas...’

- De andere Lakedaimoniërs, meende Demaretos er vaag aan te moeten toe voegen; zijn dapper maar niet zoo weêrgaloos als die...

Op nieuw slikte Demaretos Leonidas' naam in.

- Dien gij verslagen hebt, herhaalde wie eenmaal was koning van Sparta geweest.

- Zeg mij, drong de Koning aan; hoe ik ze op de eenvoudigste manier overmeester. Want, werkelijk, het duurt mij te lang.

- Groote Koning, sprak Demaretos. Ik zal u geven mijn raad zoo goed ik het vermag. Zend driehonderd uwer schepen naar Lako-

[p. 99]

nië's kust, naar het eiland Kythera. Bedreig van daar Lakedaimonië, dat steeds een zeeleger vreest. Bedwing van daar Lakedaimonië: het overige Hellas valt u dan toe, want uw landleger overwint het gemakkelijk, zoo Sparta, de handen reeds vol, het niet bijstaat. Zoo gij niet volgt mijn raad, zult gij bij de landengte van Korinthe den zwaarsten strijd hebben te strijden.

Maar Achaimenes stond heftig op. Hij haatte Demaretos, dien banneling, wien zijn broeder Xerxes telkens raad vroeg.

En met hevigheid riep hij uit:

- Broeder en Koning! Zult gij leenen het oor aan wie nijdig is van uw voorspoed en uw voordeel niet dient? Zijn de Grieken niet allen zoo: nijdig op anderer voorspoed en haatdragend wie hun meerderen zijn. Vierhonderd schepen hebt gij reeds in den storm verloren: zoo gij driehonderd andere schepen te kruisen zendt langs den Peloponnesischen kust, is de vijand niet sterker dan wij! Blijft onze vloot onverdeeld, zoo zijn wij onverwinbaar. Als landleger en zeeleger te zamen blijven, helpen zij elkander onderling; scheidt ze, en zij zijn elkander waardeloos.

Xerxes was in een zachte, beminnelijke bui.

- Achaimenes, zeide hij, met grootzieligen glimlach om blauwzwarten baard. Je raad schijnt mij goed en ik zal hem vermoedelijk volgen. Maar Demaretos is een eerlijk man en mijn gast: zijn woord was steeds wel te overwegen en ik wil niet, dat men kwaad van hem zegge...

Maar toen Achaimenes en Demaretos de tent hadden verlaten, wikte en woog Xerxes... Driehonderd schepen... naar den Peloponnesischen kust... of niet...

Hij wikte tot laat in de nacht en kon niet slapen.