Xerxes

XXIII

Efialtes, in de nacht, geleidde de Perzen van den Asopos, over de bergen, door een geheimen weg. Zonder den verrader zouden de Perzen dien weg nooit hebben gevonden. Het was Hydarnes met de Onsterfelijken, die Efialtes volgde, op het uur, dat ontstoken werden de toortsen. Zij slopen langs het ritselend struikgewas, onder de bladerdichte steeneiken, in de zwoele, booze duisternis, de steeds stijgende heuvelen over. Zij marcheerden de heele nacht, stilzwijgende, wantrouwende den verrader, die misschien wel

[p. 91]

met schijnbaar verraad zich wilde opofferen voor zijn land... Toen zij boven op den berg waren, spleet in het Oosten de morgen open en schemerde het tusschen de stammen... En de duizend zwaar gewapende Fokidische hopliten, die den geheimen weg bewaakten, hoorden verrast en verwonderd der naderende Perzen voetstap bruischelen door de reeds tallooze, afgevallene bladeren... Verrassing voor beide zijden... Een wolk van Perzische pijlen verjaagde de Fokidiërs naar de hoogere toppen en zij bereidden zich voor te sterven, want de Onsterflijken waren duizenden... Maar dezen daalden van den berg af en sloegen geen acht meer op wie hooger waren gevlucht...

Toen begrepen de Fokidiërs...