Xerxes

XXI

Dien morgen zond Xerxes een ruiter de hooge rotsen op, om die geheimzinnige Poorten der Warme Baden te verkennen. De ruiter, acht gevende links en rechts op mogelijk dreigend gevaar in dezen baaierd, die hij tusschen struweel en steeneik zijn paard op deed gaan, steeg de steenmassa langzaam omhoog. De Perzen zijn prachtige ruiters. Deze Onsterflijke was een prachtig ruiter en zijn paard wist waar de hoeven te zetten. Xerxes, van omlaag, op den troon, die Xerxes steeds na was gedragen, tuurde naar den verkenner omhoog; die silhouetteerde duidelijk, als een schitterend

[p. 86]

bronzen en gouden ruiterbeeld tegen de zwoel-blauwe lucht. Eindelijk zag Xerxes den ruiter voorzichtiglijk rijden den bergkam langs, op gevaar af naar beneden te storten...

De ruiter, daar boven, schitterend in de lucht blauw - misschien wel in het bereik van een Lakedaimonische pijl - spiedde omlaag. Hij verwonderde zeer. Hij had niet gedacht, dat hij dit zoû zien. De lange doortocht - zeven mijlen toch - was leêg. Alleen daar ginds, waar de breedste ruimte was tusschen de rotsen, wemelden enkele witte tentepunten om een tent, nauwlijks ruimer en hooger dan de andere. Ongeveer duizend tentepunten om die punt van een hoogere tent. Voor die tent zat een man op een stuk rots, in de houding van Achilles, toen hij zat voor zijn tent. Het eene been over het andere, de kin in de palm der hand en nadenkende, het hoofd gebogen. Het onthelmde hoofd was blond; het haar, even gelokt, viel zonneblond om den breeden, blooten hals, die uit de wisselschitterende plakkaten van het kuras verzichtbaarde. Edel athletiesch verliepen langs de armen en beenen, half naakt, de heroïsche spieren van jeugdig koninklijke mannelijkheid.

Dat was Leonidas, meende de Perzische ruiter; Leonidas, koning van Sparta, afstammeling van Hellas' grootsten heros, Herakles; Leonidas, van wien zij reeds in het Perzische leger wisten.

De ruiter, van boven, spiedde met de grootste verwondering naar Leonidas. De koning van Sparta zat niet op een troon, als de Koning der Koningen; hij zat op een rotsblok. Er was geen lijfwacht van Onsterflijken om hem... En geen staf van veldheeren: zwagers, broeders, neven. Wel heel eenvoudig zat daar die koning van Sparta. En dacht na, kin in palm der hand en de eene knie, rustig forsch, over de andere. De Perzische ruiter, zóo, had zich nooit kunnen een koning denken, zelfs van Sparta niet.

Maar toen de Pers verder weidde zijn blik, verwonderde hij nog meer. Er waren niet meer dan ongeveer vier-duizend mannen, daar beneden, in die spleet: zij verloren zich in de lange kloof en schenen zeer blijmoedig te zijn. Er waren er die zich oefenden met speren te werpen; er waren er, die den diskos wierpen; er

[p. 87]

waren er die hard-liepen. De blijde lach van een overwinnaar in het athletische spel klonk luid op, als van een knaap. Maar wat den Pers het meeste verwonderde, was, dat de meeste dier mannen daar beneden, hunne haren, gelokt tot den hals, borstelden als tooiden zij zich voor een feest.

Hij wist niet, dat de Lakedaimoniërs hunne haren borstelden voor den strijd. Hij wist niet, dat Lykurgos reeds had gezegd, dat het lange haar de mannelijke schoonheid schooner maakte en wie leelijk was, verschrikkelijker. En hij was zeer verwonderd, de Perzische ruiter.

Toen blikte Leonidas, toevalliglijk, op. En zag den Pers, den glinsterenden ruiter, daar heel hoog, op den kartelenden bergkam. Misschien wel binnen het bereik van een pijlschot.

Leonidas, één oogenblik, tuurde scherp naar den Pers, die, hoe moedig ook, toch schrikte, al bedwong hij zijn paard. Toen sloeg Leonidas onverschillig den blik omlaag en turende naar den grond, bleef hij, in de houding van Achilles voor zijn tent, na denken, éen knie over de andere en de kin in de palm van zijn hand.

Ook de anderen hadden den Pers gezien. Zij blikten hier en daar even op, wezen, lachten... En gingen door hard te loopen, of te werpen met diskos en speer... Of borstelden, ernstig, de haren zich.

De Perzische ruiter keek zeer verwonderd. Behalve dit handjevol zonderlingen was er geen leger in de Thermopylai, bijna zeven-en-dertig stadiën lang...