Van en over alles en iedereen

[p. 273]

Op de toren

Giotto's Campanile is gelijk een fabeltoren, een feeëtoren. Zij is hoog en geheel van marmer en een hooge, marmeren toren is immers die van het sprookje en van de fee. En de opene Gothische ramen met de sierlijke, gedraaide marmeren colonetten, zijn als de ramen voor eene fee, om uit te kijken. Of voor een tooverprinses. Wij zijn de toren op geklommen en wij hebben uit de opene, Gothische ramen geblikt op de stad en op de heuvelen en het viel alles al dieper en dieper neêr voor onze blikken...

Het viel alles neêr in een afgrond. De menschen waren heel klein, en de daken warrelden in elkaâr, en de geheele stad lag als een klein beetje speelgoed onder onze blikken, terwijl wij steeds hooger en hooger de toovertoren op klommen. Het was of wij een lange, marmeren tooverlelie op klommen en toen wij haren kelk bereikten, zijn wij gaan zitten in de tinnen, die den kelk dier lelie schulpten.

En zoo hebben wij zitten droomen, boven Florence. Het was zoo warm als in het voorjaar, en het was twaalf uur 's middags. En over ons lag Fiesole op den heuvel en beneden ons lag Florence en de Arno was een blauw lintje en het Palazzo Vecchio was een speelgoedburchtje, vlàk bij, en over ons was de hemel heel goud en heel blauw en heel zoel. Om de blanke toren vlogen blanke duiven. Ter zijde van ons stapelde de machtige Dom, blank en zwart, en was een tooverburcht van marmer.

En omdat het twaalf ure was, begonnen onder ons de klokken te zingen van bing-bang...Dat klonk als brons, zoo diep en vol...En toen antwoordden hier en daar en overal, van Santa Croce,

[p. 274]

van San Lorenzo, van Sant'-Ambrogio, van Ognissanti, van San Michele alle Florence's klokken, en die klonken hier als met fijne zilveren klepeltjes, daar als met felle, goudene gongs, en al dat klokkegeklank zwol samen tot een vloedgolf van jubelende hymne...

Om ons rond, terwijl wij zaten in den leliekelk der tinnen.

Toen, van Belvedere af, van het fort, wolkte een zware, witte kruitwalm...

En donderde het schot over de diepte en de klokken klaterden, en ik was zoo hoog, dat het mij bijna duizelde en er was zoo een klaterende dreuning van weêr-echoend klokkegeluid, dat het mij werd of de marmeren toovertoren van Giotto, onder mij, bewoog, wiegde heen en weêr, als een bloemestengel...

Terwijl ik in de lucht zat te staren, die goud was en blauw en zóo hoog, dat de duiven er niet in op vlogen...

De duiven, die beneden, òm de toren, vlogen in zilverende kringen van klapperende wieken...