Van en over alles en iedereen

[p. 75]

Zoölogische tuin

Een der nieuwe publieke vermakelijkheden aan den zoom der Villa Borghese...Rome had nooit een dierentuin; Rome heeft hem nu! Rome hield altijd van wilde beesten; in Rome's arena's werden de wilde beesten binnen gevoerd uit de wildernissen van Azië, uit de woestijnen van Afrika. Rome heeft altijd, in de Oudheid, bemind tijgers en leeuwen te zien, strijdende met elkaâr of bestreden door gladiatoren: Rome dweepte met olifanten en met nijlpaarden: voor keizer Commodus' onfeilbare werpspies en speer voerden zijne belluarii duizende wilde beesten, om niet te spreken van de vermillioen geschilderde struisvogelen uit Mauretanië, die de keizer schoot in den vlucht, en die, door de vaart hunner opene wieken gedragen, stervende nòg voort ijlden!

Thans voerde hagenbeck naar Rome wel geen vermillioen geschilderde struizen, en geen enkele theosoof wordt meer in den dierentuin voor de beesten geworpen, maar de Germaansche dierentemmer voerde toch naar Rome zeer schoone ‘Hagenbecksche Tiergruppe’, bestaande uit ijsbeeren, koningstijgers, en koningen en koninginnen van de woestijn. En de meester over de wilde beesten zijnde, Barbaar, stelde deze dieren in Rome's nieuwen dierentuin op met de zelfde grootsche dekoratie-kunst, die hij reeds te pas bracht in zijn vaderland, ik meen, in Bremen of Hamburg. Zie, daar ijsbeeren de vijf, zes ijsbeeren rond, in hun landschap van witte rotsen, wel theaterrotsen, maar toch meer illuzie òns gevend en misschien zelfs aan de ijsbeeren zelve, van de Noordpoolblanktes dan het de vroegere ijzeren kooien deden...Ik stc mij ten minste voor, dat, zoo een jonge, maar toch aan den Pool geborene, ijsbeer minachtend grinnikt en bromt:

[p. 76]

- Moeten die gekalkte steenen hoopjes nu ijsschotsen verbeelden? hem waardeerender een oudere ijsbeer antwoordt:

- Je hadt maar eens in zoo een vroegere ijzeren kooi moeten zitten, jog, zoo als ik mij nog heug uit mijn jeugd!!

En de gestreepte heeren tijgers dan! Zij zijn om bang van te worden! Het schijnt mij toe, dat zij vlàk bij mij zijn, nauwlijks van mij gescheiden door een belachelijk ondiep greppeltje. Kijk, de sinjeur heeft mij in de gaten en hij kijkt mij aan met gloeiende kolen van oogen! Hij zoû mij dolgaarne willen oppeuzelen, en nu hij dat nièt kan, ook al dwaalt hij, schijnbaar vrij, door een landschap van rotsig gesteente rond, loopt hij op en neêr, op en neêr, op en neêr, tot mijn groote verbazing, als of hij nog steeds in een nauwe ijzeren kooi opgesloten was in plaats van zich vrij te kunnen bewegen over rotsen en stammen van boomen...De kracht der gewoonte? Verleerde hij nog niet op en neêr te schuinsmajoren of...atavisme? Omdat zijn ouders àltijd in kooien hebben geschuinsmajoord? En omdat hij niet geboren is in de woestijn, zelfs niet in een Hagenbecksch landschap, maar...in een kooi?

Wat al nuttelooze vragen! Laat ons liever hulde bewijzen aan Nobel, Koning der Dieren. Zie hem daar trotsch liggen, met zijn reuzig manenhoofd, hoog boven de rotsen, vóor een grot, waar hij straks, als in eene kemenade, voor zijne siësta de middagzon zal ontvluchten, terwijl drie gemalinnen, edele leeuwinnen, enkele rotsen lager zich loom en bevallig als op steenige divans gelegerd hebben. Hij is prachtig mooi, die sultan met zijn harem: de beesten geven namelijk even den indruk van vrij...daar even te rusten tusschen de agaven en aloë's van Nubië's verzengd rotsgesteente...

Hulde aan koning Nobel en...hulde aan Hagenbeck! Hij heeft ons een nieuwen indruk gegeven, met zijn in vrijheid en landschap ten toon gestelde dieren, en zelfs de moeilijke Nero zoû hem geprezen hebben, zoo de Barbaar in de fabeltuinen om het Gouden Huis op deze wijze leeuwen, tijgers en orsi bianchi hadde kunnen stellen ten toon!