Van en over alles en iedereen

(1990)–Louis Couperus– rechtenstatus



[pagina 31]
Thee in Excelsior Het regent. Onze vrienden zijn, in regen, vertrokken en er is, om ons, de weemoed van het afscheid en de grauwe verlatenheid, ook omdat het regent, omdat het zóo regent als of het nooit meer zal ophouden te regenen. Wij zitten samen in mijn kamer, die wel gezellig is, al is er geen houtvuur en het laatste cadeau van Orlando is geweest een kristallen vaas vol prachtige, witte, dikke rozen, rozen, die nu, eene voor eene, in de woordenlooze stilte, hare blaadjes laten vallen... En op eens wordt het mij te machtig en vraag ik: - Toe, zouden we niet uit gaan...? - Uit gaan met dien regen?? antwoordt mijn vrouw. - Ja, dwing ik. Trek een mooie japon aan, zet een mooien hoed op en laten we samen gaan thee drinken, in Excelsior. Zij glimlacht en schudt haar hoofd, zoo als een moeder doet tegen een bedorven kind, dat dwingt. Maar zij is heel lief en geeft toe en gaat zich kleeden. - Wat wil je hebben, dat ik aan doe, vraagt ze. - Je bois-de-rose fluweelen, zeg ik; en je hoed met al de pluimen, en je witte vossen; je moet je èrg mooi maken. - Dat met dien regen, zegt mijn vrouw. - Ik ga een dicht karretje zoeken, antwoord ik. Ik kleed mij zelve, vlug, en met ‘galoches’ wip ik naar de Piazza di Spagna, om zelve het dichte karretje te zoeken, want als ik dat overlaat aan den ragazzino, komt hij terug met een vreeslijke rammelkast. Op de Piazza - vlak bij ons pension - kijk ik in het rond. Eeni-
[pagina 32]
ge koetsiers, met coupé-tjes, wenken met de zweep. Ik kies de minst miserabele uit en vraag hem, voor ik in stap: - Zeg eens...weet jij niet waar Giulio Ardenti is? Dat is de vetturino, die mij vroeger altijd bediende, en dezen keer vind ik hem maar niet op de Piazza, en mijn vrienden hebben hem ook niet gevonden...Hij is toch niet dood...of ziek...of...? - Giulio Ardenti?? zegt de koetsier van den coupé. Wel zeker ken ik Giulio! Maar Giulio non fa più il vetturino! Giulio is een possidente geworden: Giulio heeft drie huizen! - Wat zèg je?? roep ik verbaasd uit. - Ja, ja, zegt de koetsier. Giulio is tegenwoordig un' signore. Giulio is un' possidente, Giulio Ardenti heeft drie huizen, die hij verhuurt!! - Santo Dio! zeg ik. Is het heusch waar? En kan je me zijn adres niet geven? - Jawel, zegt de vetturino en geeft mij Giulio's adres en terwijl ik instap, denk ik: - Dàt moet ik Orlando schrijven! Want Orlando heeft te vergeefs naar Giulio gezocht, die verdwenen was van de piazza. Ik rijd naar huis; thuis vind ik mijn vrouw gereed, in de bois-de-rose fluweelen en den hoed met al de pluimen, en de witte vossen. - Verbeeld je, zeg ik; Giulio is geen koetsier meer...maar bezit drie huizen... - Dat is meer dan wij ooit zullen bezitten! antwoordt mijn vrouw. Wij rijden naar Excelsior, de portiek binnen. Gegalonneerde portier opent rijtuig-portier. En ik zeg nog aan den koetsier: - Als je Giulio ziet, zeg hem; dat ik hem wèl zoû willen spreken, aan dit adres... Gegalonneerde portier een weinig verbaasd over die recommandatie aan zoo armzaligen taxi-koetsier. En terwijl wij gaan door automatiesch glazen tochtdeuren, als kristallen tourniquets, in beweging gebracht door allerdolst deftige roode groompjes, zeg ik:
[pagina 33]
- Ik kan mij begrijpen, dat Giulio non fa più il vetturino, want dat systeem van taximeter is te goedkoop: je kan er onmogelijk goede rijtuigen meê hebben. Ik neem ze voortaan in een remise... Wij zijn den wintertuin van Excelsior binnen gekomen. Het orkest speelt Lohengrin en heel goed. Ook de atmosfeer in dien mooien hall is gedempt weelderig weldadig. Door het immense, vierkanten glazen dak blauwt nog de laatste schemering. Langs den kroonlijst vloeit het elektrische licht als een gouden stroom, die verijlt tusschen de prachtige, hoogstammige palmen. Aan tafeltjes, hier en daar, in gemakkelijke, gecapitonneerde fauteuils, zitten enkele gasten thee te drinken: geschoren Amerikanen, vrouwen in weelderig bont, een Italiaansche officier, die flirt met een melancholieke Russische; een priester met twee Françaises. Knechten in blauwe rokken met vergulde knoopen beijveren om ons rond. Wij kiezen, of we héel moeilijk zijn, ons tafeltje. Hier? Neen, hier tocht het...Daar? Neen, te dicht bij de muziek...Misschien hier... Wij beslissen ons eindelijk. Je moet niet àl te gemakkelijk doen als je in Excelsior thee gaat drinken. De verguld-knoopige ‘larbins’ trekken de fauteuils achter ons een beetje eerst weg..., en duwen ze dan in onze knieën. Het is ook onmogelijk anders in een fauteuil te gaan zitten, (ten minste als je thee gaat in Excelsior drinken). Ik bestel twee thee. Bij de thee worden gebakjes, toast, muffins gediend, à volonté. De thee is heel geurig, de gebakjes zijn goed. Het orkest speelt nu een wals, die ik niet ken... Er is om ons een heel luxueuze atmosfeer van allereerst groot-hôtel. Ik vind dat wel eens aardig, zoo voor een keer. Ik vind het aardig òm de luxe, om de menschen, die ‘rijk doen’, en om de knechten, die idioot deftige of belachelijk onuitstaanbare gezichten hebben. Vooral de knechten vind ik alleramuzantst, en zonder het te laten merken, let ik op hoe ze doen. Wel, de thee mèt de taartjes, toast, muffins à volonté kost niet meer dan twee francs de persoon. Ik vind het heusch niet duur. Vóór mij, aan een tafeltje
[pagina 34]
betaalt een Duitsche meneer, die er met zijn Gattin heeft thee gedronken met een biljetje van vijf francs. De blonde, geschoren, alleramuzantst-onuitstaanbare palurk van een knecht neemt het biljetje op, als of het vies is...omdat de Duitsche heer wil hebben, dat hij...het wisselt!! De blonde ‘larbin’ wandelt héel langzaam weg met het vieze biljetje...komt na tien minuten terug en telt den Duitschen meneer tien koperstukken voor. De ‘Tedesco’ geeft vijf koperstukken als fooi, en strijkt de andere vijf naar zijn zak... Het Duitsche vrouwtje, ‘nervös’ om het wachten op de tien koperstukken, is al opgestaan. Duitsche meneer nu ook staat op...De blonde ‘larbin’ doorpriemt zijn rug met een allerminachtendsten blik...en toont de vijf koperstukken fooi aan een collega-in-blauwe-rok, die grinnikt... Het orkest speelt de ouverture van Mascagni's Iris... Ik luister toe en geniet goede thee, goede muziek, en amuzant-onuitstaanbare palurken van camerieri in blauwe rokken, met vergulde knoopen. Dan betaal ik...met een biljet van vijf francs. En heb de satisfaktie, dat de palurk - de zelfde van den Duitschen meneer - voor mij buigt en murmelt: - Tante grazie, Eccellenza... - Jullie mogen hier wel wat beter stoken, hoor, zeg ik; het is hier héel koud... - Ik hoop, dat het warmer zal zijn...een volgenden keer, murmelt de ‘larbin’. En hij draait de kristallen deuren van het tourniquet voor ons open. Zoo drink je ‘chic’ thee, in Excelsior...voor vijf francs. En de ‘larbin’ denkt, dat ik minstens in het Grand-Hôtel logeer!!!

Vorige Volgende

Thee in Excelsior