Uit blanke steden onder blauwe lucht

[p. 332]

Trinacria

I

Er ruischt door de namen van dit eiland als een adem van poëzie, als een klank van antieke lieresnaren en weêrklank van vroeg mediaevale harpekoorden... ‘Trinacria’, dat is het eiland der Drie Voorgebergten, en die naam klatert breed met een mythologiesch akkoord... ‘Sicilia’, daarna, suizelt als zoele voorjaarswind door papyrus-halmen en bamboe-loover en door der ‘Aeolische’ eilanden (die van Lipari) naam fluistert het windgezucht der blazende luchtegoden, ontketend uit hun daverenden grot. ‘Panormos’ - de antieke naam van Palermo - dat is, de Alhaven - klinkt vol trots en veilige verzekering en de ‘Conca d'Oro’, de gouden schulpvallei van die trotsch-veilige stad achter haar hoogen heuvelenrand, zingt u het loflied toe van de parel dier schulp: Palermo, terwijl uit den naam van de rozen-omkranste heilige dier parelstad, ‘Santa Rosalìa’ u de poëzie toe ademt van rozengeur, die zich niet der liefde maar der vroomheid wijdde...

Ja, uit alle deze namen suizelt de poëzie... Een bekoring van antieke poëzie, die over gaat in een andere bekoring van romaneske ridderpoëzie, drijft voor den gevoeligen toerist over Trinacria, over Sicilië, over Palermo, den Alhaven aan zijn Gouden Schulp. Langs de poëtische Ionische golven zijn de Foeniciërs en Hellenen aangevaren naar het gelukzalige eiland; over de brandende Afrikaansche baren hebben de Sarrazenen daarna de Drie Voorgebergten bereikt; en eindelijk zijn uit het Noorden de forsche,

[p. 333]

ridderlijke avonturiers, de blonde Noormannen, aan geroeid over de Tyrrheensche wateren, en zij hebben op hunne beurt zich laten bekoren door dezen poëtischen tuin, te midden dezer drie zeeën...

Zij waren àllen gevoelige toeristen, deze Foeniciërs, deze Hellenen, deze Sarrazenen, deze Noormannen, al waren zij ook daarbij zeevaarders, kolonisten, piraten, overweldigers en ridders-van-avonturen. Zij hebben zich, wil ik gelooven, allen als wij laten verlokken naar ‘Trinacria’, naar ‘Sicilia’ te komen, omdat de sirene, die zij is, hen toe lokte met het gesuizel harer verre zangen, die hen toe ruischten op den adem van poëzie harer namen. Want in namen schuilt de geheimzinnige aantrekkingskracht voor de, aan die namen verwante, zielen, en dichterlijke naturen als Foeniciërs, Hellenen, Sarrazenen en Noormannen - stel ik mij voor - zullen lichtelijk verliefd zijn kunnen worden op een naam, op enkele namen, en aangetrokken door melodische klanken...