Uit blanke steden onder blauwe lucht

VIII

Deze interessante kapel is het waar voor men in den Dom van Orvieto terug en nog eens terug komt. Als de custode ons ziet, begrijpt hij, dat hij dadelijk het groote bronzen kapelhek ons ontsluiten moet; begrijpt hij, dat wij komen voor Signorelli. En de custode - hij noemt zich Riverito Velluti, met een weinig gewonen Italiaanschen voornaam - heeft dan wel een oogenblik tijd wat met ons te praten over Signorelli, de antieke dichterportretten, de Legende van den Antechrist, de Verschrikkingen van het Einde der Wereld. Het geen wij gaarne doen. Want Riverito Velluti, hij is meer dan een kerk-custode: hij is daarbij nog een zeer knap artiest en copiïst, die zijn Dom, die zijn Signorelli-kapel vooral zeer lief heeft. Hij kent deze kapel als zijn eigendom. Hij heeft vele malen mooie copieën gemaakt van de koppen van

[p. 212]

Dante, Lucanus, Empedocles, van de tafereelen van Antechrist en Opstanding en Hel; hij heeft opdrachten ontvangen uit Amerika, uit Engeland, uit Duitschland; verschillende muzea dragen hem op détails of zelfs geheele groepen voor haar te copieeren. Deze eenvoudige kerkbewaarder is een fijn gevoelig kunstenaar, wiens woord ons aangenaam voor licht en doet opmerken en wiens artistieke kennis voor den toerist van groote waarde is. Bezoekt gij den Dom van Orvieto, vraag dan naar Riverito Velluti, en als hij aan komt in zijn lange jas met rooden boord, de zware bos sleutels ter hand en den intelligenten glimlach op zijn prettig gelaat, zult ge met vreugde u door hem laten inlichten en misschien wel een zijner kopieën als aandenken van hem koopen.