Het snoer der ontferming en Japansche legenden

VIII
De regenstralen

Ik had ze gezien op een prent van Outàmaro, den meester-teekenaar, en ik zag ze toen plotseling met eigen oogen in werkelijkheid. Het is vreemd, hoe een gezicht, eene ontmoeting, lectuur ons soms een oogenblik slechts te voren voor bereiden kan op Iets, dat ons heftig beroert of grooten indruk maakt op onze ziel.

Op de prent van Outamaro geeselden de straffe regenstralen schuin neêr uit een machtig kronkelende wolk, over huizen, een wringenden pijnboom en enkele heuvelen, deinzende in vochtig, ver verschiet.

In werkelijkheid geeselden de straffe regenstralen niet anders. Steeds is het water hier een levend iets - zelfs een stil liggende plas kan droomen en leven - maar deze stralen vooral waren door heftig leven bezielde wateren. Hun vaart was onwederstaanbaar van uit de wolk neêr naar de aarde; hunne schuinte was vol drift; zij schenen als glazen schichten, maar zonder eenige brooste; zij schenen kristallen pijlen, maar geschoten en gericht door enkel

[p. 30]

eigenen aandrang: zij waren, de regenstralen, levend, bezield; hunne heftige impuls was om neêr uit de wolk de aarde te treffen, de huizen, de heuvelen, den pijnboom. Zij staken als schuin priemende speren en hoewel zij niets waren dan vloeibaar water, dat willig vervloeit naar elken gril van wie of wat het ontvangt -, de hand van een mensch, de bocht van een bronzen kom, een kuil in de aarde, de glooiïng af van een rivier - waren deze straffe regenstralen vol onwederstaanbare kracht en verbaasde het bijna te zien blijven staan de huizen, de boomen en, ginds in vochtige veerte, de heuvelen.

De ronde, papieren schermen, - zij dienen voor zon en regen - overal, werden opgestoken, cirkelden, straalden rond, beschermden mannen, vrouwen, weenende kinderen, die wilden gebeurd worden in vaders of moeders armen. Geta's, dat zijn voor en achter hooghakkige, houten sandalen, klotsten weg in de ronde plassen, die de regenstralen vormden.

Landbouwers in strooien regenmantels, met strooien regenhoeden, haastten weg langs den berm van weg en veld. Als gele stekelvarkens, recht op loopende, schenen zij een oogenblik om het recht neêr stekende stroo hunner mantels, die hen geheel omhulden en van welke bedekking afruischelde de regen. Zoo als van hunne ronde, breede punthoeden, die zijn van stroo als de mantels. Hunne silhouetten waren van een eigenaardige sierlijkheid, nu wij ze geen recht-op loopende stekelvarkens meer zagen. Zij kleurden zeer schoon met hun druipende geel in het watergestriemde landschap, dat was grauw van vocht en zacht groen van rijsthalmen tegen bleek grijze verte van heuvelen, met het forsche zwart van den kronkelenden pijnstam op den voorgrond.

Toen de straffe, scherpe regenstralen de aarde hadden bereikt, den boom, de ronde papieren regenschermen, olie-geel dicht tegen elkander aan boven hoofden van menschen, was hunne kracht gebroken, bleken zij niet onwederstaanbaar. En vielen, bezwijmd in afsijpeling en moeden droppelval van schermranden, boomloover, dakpannen overal neêr. Ook langs de gele stroo-stekels van der landbouwers regenjassen en van de ronde

[p. 31]

boorden hunner strooien punthoeden, of kralen snoeren gebroken waren en de groote, ronde, glazen kralen, in verslapte verwatering, afdropen en neêrvielen overal op den plassigen grond.