Het snoer der ontferming en Japansche legenden

[p. 23]

V
De krekel

Des morgens, in den eersten dagedauw, slaapt soms nog de krekel, geklampt aan een grasspriet. Hij heeft den vorigen dag de lange uren, een blijde muzikant gelijk, hier en daar dwalende en dwarrelende, gefiedeld zoo als hij het kan, omdat de zon scheen tusschen de immense pioenrozen, die zijn de laatste, purperen en tusschen de zeer groote leliën, die zijn de eerste en springen blank open met geurige bloembladeren, waartusschen meeldraden scharlaken. Hij heeft in zijn gefiedel den dag, de zon, de schoonheid van de aarde, de weelde van Japansche bloemen - die zijn nergens zoo groot als hier, en zoo geurig en schitterend - bezongen en toen de avond viel, was hij moê, de krekel en klampte zich vast aan den grasspriet. Daar zit hij nog en slaapt en de grasspriet is geheel bezet met dauwdiamantjes en de diamantjes glinsteren ook over den slapenden krekel, over zijn stillen rug en klampende pootjes.

Een vroeg meisje is blootvoets den tuin in gegaan om naar den dauw te zien. Zij draagt slechts een rood, zwart gestreept kimo-no-tje en heur haar is, zoo vroeg, slechts bijeen gebonden met een glinstergouden band, die buigt rondom haar voorhoofd. Zij is een kind, niet meer, dat, vroeg ontwaakt, den dauw wilde zien. Want die hangt te droppelen aan de pioenen, die ligt te spiegelen in de lelies tusschen de scharlaken meeldraden en boven-op de stampers. En in de spinnewebben, waar de spinnen, midden-in, reeds loeren, hangen de dauwdroppelen als met heel kleine, gezaaide parelen.

Het meisje heeft den slapenden krekel ontdekt. Zij slaakt een gilletje van pleizier, ziet buigende aandachtig toe en loopt dan naar binnen. En komt terug, trekkende aan de hand mede eene oudere zuster, die is reeds in groen-en-gele kimono, met blanke convolvulusrank overstikt.

De beide meisjes, buigende voorover, turen naar den krekel, voorzichtig, als om hem niet te wekken.

[p. 24]

Maar het kleintje heeft een kooitje mede gebracht, een heel klein vierkant kooitje van groene bamboe-stijltjes. Dat is een kooitje voor een sprinkhaan, ook wel voor een krekel: dat is voor een meisje bijna even lief om in een kooitje te hebben als een vogeltje.

Zij geeft het kooitje aan de oudere zuster, die opent het deurtje met fijne vingertjes. En zij zelve, het kleintje, zij... pakt nu voorzichtigjes bij de dichte vleugelschildjes den slapenden krekel en, wip, glipt zij hem het kooitje in, terwijl het zusje het deurtje sluit.

De krekel is ontwaakt, geheel nat van den dauw en ziet met groote oogen. Hij is gevangen. Hij is in een kooitje gevangen tusschen meisjeshanden en meisjesoogen, vier, zien aandachtig en blij op hem neêr.

Hij kriebelt radeloos tegen de stijltjes. Zij lachen en zetten hem neêr in den geel houten raampost, daar stekelt, blad op blad, een cactus groengrijs tegen aan.

O, wat de meisjes blij zijn: zij geven een rozeblaadje den krekel, dat zij tusschen de bamboe-stijltjes steken.

De zon gaat op. Het is de groote zon des levens en de zon van hemel en aarde. Hij is gelijk, de zon, aan het aangezicht van Amida, die is de god van de hemellichtsluizen en van de Alwetende Wijsheid en Goedheid. Amida weet waarom de wereld bestaat en waarom meisjes bestaan en krekels.

De zon rijst stralende. Het is Augustus. De bergen rondom bidden met extatiesch gebaar, de toppen omhoog, de zon aan. De pioenen, de laatste, purperen op: de lelies, de eerste, barsten in levensweelde open met knop bij knop.

In het kooitje op de raampost is de krekel vergeten. Maar hij ziet de zon en zet zijn lied in. Hij fiedelt en krast zijn vedeltje, de pootjes geklampt om de bamboe-stijltjes.

Hij zingt zijn wanhoop van nietig insect tegen het oneindige Licht uit. Den geheelen dag. Tot hij, zwijmt de zon, de greep van zijn pootjes slaakt.

En neêr ligt in het kooitje, een waardeloos diertje, zwart en dood.

[p. 25]

Maar zelfs over een krekelziel erbarmt zich de ontzaglijke Amida.