Het snoer der ontferming en Japansche legenden

IV
De vuurvliegjes

De dijk van Ama-no-Hashidate, uitstekende in de wateren der binnenzee, is de Ladder des Hemels en schijnt in maanlichtavond over onwezenlijkheid van zilver kabbelig water en verder verwazende heuvelen zich te verheffen, vreemd te rijzen, zooals een lange Ladder, die neder ligt, door vele onzichtbare handen opgebeurd zoû kunnen worden, langzaam opgebeurd en dan schuiner en schuiner rijst naar de heuvelen toe, naar hooger toe, naar de hemelen toe, in wier diepen droom hij met stralende sporten verschemert...

Maar dichter bij de kust is meer werkelijkheid. Langs de granieten rotsen, die, op dit uur bijna donker blauw scherp zich afhakken tegen lichtere blauwe nacht, waarin enkele sterren zweven, gaan zes vrouwen en lachen. Zij denken niet aan den Ladder, wiens sporten in extaze op zijn te gaan, door wie boven de heuvelen peinst als daar eenmaal een heilige deed, die droomde toe naar Boeddha en Nirwâna. Zij denken niet aan den hemel, zelfs aan geen maan en sterren...

Zij zijn nog als kinderen zoo jong in hare zieltjes: zij denken alleen aan deze zoete aarde en aan de vuurvliegjes en wijzen en lachen en slaken kreetjes.

Want de vuurvliegjes zijn duizenden en duizenden, glinsteren-

[p. 22]

de vonkjes, zwevende over den dijk van Ama-no-Hashidate.

Tusschen de bijna zwarte pijnboompjes, die zoomen den dijk, tegen de donker blauwe klippen, over de even zilverschuim-gezoomde, bijna glad gestreken golfjes, zwermen en zweven de vuurvliegjes.

Onder de enkele zwevende sterren, zweven de duizende vuurvliegjes. Zij lokken de vrouwen toe. De vrouwen zijn als zes weelde-wandelaarsters in de zilveren nacht en hare gewaden, die zijn van zachtste kleur geworden - theegroen en duivegrijs, bloesemroze en anemone-paars en wierookwademblauw, in wier vele tinten bloesems en vogels verschitterend schuilen - golven en plooien tegen het riet aan, waartusschen zij, trots het water, zich wagen. In de handen houden zij waaierschermen aan korte steelen en zij waaien de vuurvliegjes met hare schermen te zamen en vangen ze, kreetjes slakende, in hare handen, in hare sluiers.

En verzamelen ze in doosjes van papier, doorzichtig, waarin de vliegjes nog lichten als een glansje in een papieren lantarentje. En de vrouwen, de weeldevrouwtjes, houden zich de lichtende, als met lichtadem hijgende vliegjes aan wang en boezem en aan elkanders glanzige haar, als om zich te tooien met gele, gloeiende sierselen, o zoo broos want doovende dadelijk...

Om de lachende vrouwen sterven honderde gejaagde, lichthijgende vliegjes, zinken zij over het riet, het rotssteen en bezaaien den grond.

Het zijn slechts enkele atomen levens. Ginds in de schemerende verte, rijst hooger, in verrukkend gezichtsbedrog, de Ladder, de dijk, rijst hij steiler naar sterren en hemelen toe, waarheen de, der aarde ontstegene, zielen zich droomden...

Maar over de aarde, over riet en water en wreede vrouwevingeren, sterven honderden vuurvliegjes en zieltogen in marteling.