Logo DBNL
Proza. Eerste bundel (1995)

Proza. Eerste bundel

(1995)–Louis Couperus–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Eerste bundel


Vorige Volgende

De eenzamen

I

De volle, bolle wind woei als een straf uitgeblazene adem de witte wolken over de stormige Adriatische zee en hare schaduwen somberden over de schuimig opkrullende kammen. Het was de late namiddag-melancholie van een Oktoberdag. Rosmonda, die gedwaald onder de pijnboomen had, ging langzaam, langzaam naar huis. Omdat de wind hare haren had los gewoeld, liet zij ze hangen, een fladderende amberkleurige vacht, over rug en schouders. Er gloeide een kleur op haar gezichtje, en er dwaalde een onbewust lachje om hare lippen: zij was reeds zeventien, maar zij scheen jonger, nauwlijks nog vrouw, bijna een kind, in hare witte blouse en grauwen rok.

Uit San Sepolcro klonk de klok. Het was van het kasteel, dat daar zijne oude massa verweerd stapelde tegen den donkerenden achtergrond van de Pineta - het pijnbosch - als de doffe galm van een doodsklok, die luidde langs klippen en zee en strand. Een zware, zwarte wolk hing achter de drie ongelijke torens van het kasteel. En Rosmonda zag over het breede voorterras een witte, gesluierde vrouw met langzamen pas de waai-doorwoelde plooien sleepen van haar gewaad en daar ginds als een schimme verworden in den vallenden avond...

De klok galmde niet meer. Rosmonda had niet op haar tampen gewacht om terug en naar huis te gaan; zij voelde het uur in de atmosfeer, aan de schemering der klagende pijnboomen, aan de

grauwere nachtkleur der golven. Zij behoefde zich niet te haasten om haar vader te vinden aan tafel. Zij kon rustig gaan, berekende zij. En zij ging, bijna dralende, steeds hare oogen gericht op de witte schimmevrouw, die heen en weêr, heen en weêr ging over het lange terras...

Rosmonda vond haar vreemd mooi, zoo als zij daar ging. Want om de boeken, die Rosmonda las en hare eigene droomen, bleven somtijds de vizioenen hangen als wolken voor Rosmonda's staarblik uit goud-bruine hinde-oogen, en zag zij soms de dingen, de menschen, het kasteel, de zee, de pijnboomen en de wolken zelve anders dan zij waren. En zij was zich dit bewust. Zij was zich bewust, dat zij de witte schimmevrouw, die daar ging, heen en weêr, heen en weêr, veel mooier zàg dan zij was... dan zij zijn zoû, zoo zij haar dichter genaderd ware...

Want de witte schimmevrouw, die éven zoo mooi als transparant van doorzichtige blankheid geworden was, tegen den verweerden steen van het kasteel en onder de somberheid van de zwarte wolk, was, nu Rosmonda de treden opliep van het terras duidelijk herkenbaar als geen vizioen meer, maar als Zia Addolorata... De schimmesluiers werden zwaarder, strenger, reëeler en plooiden nu duidelijk het witte Clarissegewaad neêr van de non... Zij liep daar, als in een droom van contemplatie, de donkere oogen gericht op den grond... Zij liep op en neêr, op en neêr, Suor Maria Addolorata, Rosmonda's tante, zuster haars vaders, Astolfo. Sedert haar klooster der Clarissen te Foligno was opgeheven, had Zia Addolorata haar intrek genomen in San Sepolcro, bij Astolfo, haar broêr.

- Er vielen de eerste droppelen, toen Rosmonda haar tante naderde...

- De klok heeft geluid, zei de non.

- Ik kom, ik kom... zei Rosmonda.

En plotseling gedachtig aan haar losse haar, wond zij het haastig op.

- Het is los gewaaid, zei Rosmonda.

De non zeide niets. Zij zag Rosmonda heel lang aan; hare don-

kere, zwarte oogen peilden in de goudbruine hinde-oogen en Rosmonda wist aan wie Zia Addolorata dacht. Zij dacht aan Rosmonda's moeder...

Maar de non zeide niets. Hare donkere, donkere oogen, onder den witten kap, vulden alleen vòl weemoed. Rosmonda herinnerde zich, dat de donkere waterplas onder de pijnboomen, zoo de hemel bewolkte, dien zelfden weemoedblik had, òp naar de boomen. De non strekte uit hare witte mouwen twee wassen handen naar het hoofd van het meisje.

Rosmonda boog het hoofd. Zij legde het als in de twee wassen handen. En de non boog zich en kuste Rosmonda op het voorhoofd. Het was een kus als een gebed en Rosmonda voelde er zich onder vervromen. De kus vulde haar als met een plotse teeder blijde mystiek: een gouden wolkje in haar meisjeszieltje: wolkje, dat aanstonds vervaagde. De non zeide:

- Vader zal wachten...

- Ik ga, ik ga... murmelde Rosmonda.

Zij ging. Zij opende de middendeur van het terras. De vestibule van het kasteel was als een overdekten kloosterhof om de arkaden: boven die ronde bogen ging rond een galerij. Er was aan het koepelgewelf heel donkere fresco, niet zichtbaar meer in den avond. Er was aan de wanden bleekere grisaille in Renaissancestucco, dat afgebrokkeld was. Alleen uit de eetzaal glansde het licht van een hanglamp, en de donkere trappen, links en rechts, monumentaal en statig, schenen op te treden naar die donkere nacht van fresco zelve...

De deur van de eetzaal stond open en oude Beppo wenkte Rosmonda, dat haar vader reeds zat aan tafel. Zij trad binnen en zag dadelijk Astolfo.

- Goeden avond, vader...

- Kind...

Zij kuste hem op zijn voorhoofd. Zij deed het bijna met de zelfde zachtheid, de vrome aanzweeming, waarmeê de non haàr gekust had. Haar kus aan haar vader was als een troost. Zij glimlachte hem toe en hij glimlachte. Zij zette zich links van hem. Filiberto was er nog niet.

- Wil ik hem halen? vroeg zij zacht.

- Hij zal wel komen, antwoordde Astolfo.

Rosmonda, aandachtig, zag naar haar vader, en zij vond hem heel mooi en zij dacht aan hare moeder. Rosmonda vond haar vader een jonge man. In zijn zwaar zwart haar was geen draad zilver. Zijn nauw voorhoofd was streng en effen. Zijn gelaat was gebruind en zijn neus recht en zuiver. Onder zijn donkere snor was zijn mond fijn, gevormd als een boog. Rosmonda dacht aan haar moeder...

Filiberto kwam binnen, mompelde: Scusi en zette zich. Van Astolfo keek onderzoekend Rosmonda naar haar broeder. Ook Filiberto vond Rosmonda heel mooi, maar anders mooi dan haar vader. Zij vond haar vader mooi als een Grieksche heros en haar broeder deed haar denken aan een San Sebastiano. Hij was mat-bleek en droeg zijn haar lang. Hij was twintig jaar. En om zijn weeken mond was altijd die trek of de pijn hem doorschoot als met een pijl.

Rosmonda hield veel van beiden. Zij had gaarne hen beiden willen troosten, maar zij wist niet hoe en dat deed haar vaak weenen, in stilte. Nu zeide zij echter alleen:

- Ik heb naar je gezocht, Filiberto...

- Waarom?

- Om te wandelen, samen, langs de zee... Ik ben vèr geweest, vèr...

- Ik zoû toch niet hebben willen wandelen... zeide Filiberto vaag.

Beppo diende een gerecht van koud vleesch in een rand van risotto. De eetzaal was heel groot, met twee immense notenhouten dressoiren tegen de witte kalkwanden, die vervaalden in vaagheid van schaduw. De hanglamp zeefde een dunne ronde atmosfeer van glans over de donkere kruin van Astolfo, het amberkleurige kopje van Rosmonda en den even donkerder bruinen haarlok van Filiberto. Achter hen was Beppo, staande, een oude, oude knecht, voorzichtig van gebaar als vreesde hij telkens te breken. In de knieën was hij als geknakt.

Men at weinig aan dit maal. Na het eenige gerecht at Astolfo een stukje kaas, snoepte Rosmonda enkele druiven, terwijl Filiberto reeds opstond en tuurde naar den regen, die nu ruischte in de vroege nacht. Zia Addolorata nam haar maal in hare kamer, die was als een cel, in de grootste toren van het kasteel.

- Rosmonda, zeide Astolfo, nadat Filiberto, woordenloos, weg was geslipt; wat doe je van avond, kindje?

- Ik wilde lezen, in de bibliotheek.

- Je leest zoo veel...

- Het is mijn eenige pleizier... als ik niet met u paard rijd...

- Zullen wij van avond rijden?

- In den regen en in de nacht? Ik zoû wel willen, vadertje, maar wij zullen het niet doen, om de arme paarden. Zij zullen nat worden en heel woest zijn.

- Wij zullen samen in de bibliotheek gaan.

- Goed vadertje, kom dan...

Zij gingen. Beppo droeg hen een lamp voor in de bibliotheek. De gang, die zij door gingen, was niet verlicht. Zij gingen langs een lange loggia, gesloten met glazen deuren en de regen kletste tegen de ruiten. Zij zagen de regenende nacht, grijs, grauw, hunne schaduwen vielen over de muren en braken op den vloer.

De bibliotheek was hol en somber; in open boekenkasten, op planken, rijden en stapelden slordig en stoffig zich de oude boeken.

- Wat lees je? vroeg Astolfo, die zich zette in een lederen leunstoel.

- Ik weet niet... zei Rosmonda, vaag zoekende langs de titels. Ik heb het boek uit over de Mythologie... van de oude goden... Dat is mooi...

- Rosmonda, zei Astolfo; kom eens hier...

- Waar...

- Zitten bij mij...

- Aan uw voeten?

- Als je wilt...

Zij sleepte een lederen kussen op den grond, zette zich, de

handen gevouwen om hare knie en zag op naar haar vader.

- Wat is er? vroeg zij.

- Kunnen wij niets doen aan Filiberto? vroeg de vader.

- Hij heeft een geheim, zei Rosmonda.

Astolfo glimlachte droevig.

- Ik weet niet... Zeer zeker is hij te eenzaam... Hij is nu reeds twee jaren thuis, nadat hij de marine-school te Livorno verliet... Wat moet er nu van hem worden, Rosmonda, hier, bij ons thuis... Waar denkt hij over... Wat wil hij... Hij doet mij leed.

- Hij heeft een geheim, zei Rosmonda.

- Hij rijdt niet met ons paard... Hij wil zelfs geen rijwiel hebben... Waarom is hij treurig en somber...

- Dat is zijn aard, legde Rosmonda ernstig uit. Hij is somber van aard. Teruggetrokken en stil. En dan... hij heeft zijn geheim...

- Je moet hem dan dat eens zien te ontlokken...

- Hij zal het nooit zeggen...

- Hij heeft toch niets slechts gedaan... Hij is ook niet verliefd...

- Hij zal zijn geheim niet zeggen, hield Rosmonda vol. Zelfs niet aan Zia. Zelfs niet biechten...

- Hij is niet gelukkig...

Rosmonda dacht na en zweeg: zij dacht na over wat ‘geluk’ was...

- Als ik wist wat hij wilde, ging Astolfo door.

Rosmonda zweeg.

- Maar ik weèt het niet, hoorde zij haar vader zeggen. En jij, Rosmonda... wat wordt er van jou hier... op San Sepolcro??

- Hoe meent u? schrikte-op Rosmonda.

- Je leven is hier treurig, meisje... Wil je niet naar Florence, bij tante en de nichtjes? Die gaan naar bals...

Rosmonda glimlachte.

- En u dan?

- O, ik... ik blijf op San Sepolcro...

- Ik blijf met u, zeide Rosmonda en kuste haar vaders hand met een hartstochtelijken kus.

- Je zal hier nooit trouwen, zei Astolfo...

- Ik ben verliefd op u, zei Rosmonda en kuste Astolfo's hand op de zelfde plaats.

- Geen dwaasheden zeggen, fronste Astolfo.

- Het is waar...

- Ik vrees, dat je heel éénzaam hier bent...

- Ik wil niet weg, ik wil niet, klaagde zij als een kind. Toen zeide zij, heel ernstig:

- Waarlijk, ik blijf bij u...

Hij zag haar vol somberen twijfel aan.

- Is u ook niet eenzaam? vroeg zij. Wij zijn allen eenzaam, misschien... sedert moeder weg is. Of misschien waren wij het al, toen zij hier nog was... en is zij daarom gegaan... Ik ben wel eens eenzaam... maar ik ben toch niet eenzaam... Ik heb zoo veel, zoo veel in mij... Ziet u, vadertje, wat ik woû... dat is, eens in u kunnen zien... diep in u... niet alleen maar in uw oogen...

De vader streelde haar over het amberkleurige, eenvoudig opgewrongen haar.

- Mijn lief kind...

- Wil ik u voorlezen?

- Ja... goed...

- Wat...?

- Wat je wilt...

- Uit het boek der Mythologie...?

Zij was opgestaan, haalde het reeds...

- De mythe van Myrrha? plaagde zij. Die verliefd was op haar vader...?

Astolfo fronste.

- Geen dwaasheden zeggen... Lees nu...

Zij zette zich neêr aan zijne voeten met het boek.

- Dan wat volgt, zeide zij; de mythe van Adonis, Myrrha's zoon en de liefde van Venus...

Zij las. Het was een ouderwetsch boek over de oude mythen der eeuwig schoone goden van Hellas en Rome en zij waren er in verteld met een eenvoudige rust en ontroerende liefde. Rosmonda las duidelijk gearticuleerd en sierlijk voor, in een langzaam

muzikalen kadens der ouderwetsche frazeologieën. Er waren naïve momenten van blijde hartstochtelijkheid in, beschrijving van de passie der godin voor den jagersknaap. Rosmonda las die heel ernstig voor, met even vuriger stemklank. Tegen de groote, gordijnlooze vensters kletterden de regenstralen.

- Het zal zijn voor de geheele nacht, zei Astolfo.

Hij zuchtte diep op, strekte zich gemakkelijker, luisterde naar Rosmonda.

Aan zijne voeten zat zij, steeds ernstig, met haar groot perkamenten boek. Haar eene arm leunde over zijn knie. Zij had iets van een jonge Sibylle. Hare woorden in de holle atmosfeer der groote bibliotheek met de windrammelende ramen, waar tegen de regen ratelde, riepen op vizioenen van liefde en van rozen, van klagende smart daarna, als Venus Adonis' lijk vond, de flank doorboord door den slagtand des evers... Astolfo liet zich wiegen op dat rythme van poëzie. Zijn eigen verdriet was zoo geheel verschillend van deze poëzie, dat Venus' smart niet de zijne verlevendigde... Toch dacht hij wel aan zijn vrouw, die hem verlaten had, en waar zij zoû zijn... Zeven jaar geleden had zij hem verlaten... met Tullio... Het scheen of hij haar nooit zoû vergeten... Het scheen of hij haar lief had als hij altijd haar lief had gehad, van den beginne, toen zij, zeventien jaar, zijn vrouw was geworden... Zoo oud als nu Rosmonda was... Rosmonda, die niet op haar geleek; ten minste...

- U hoort niet, vadertje... Verveelt het u?

- Neen kind. Je leest heel mooi. Je stem is muziek...

- De éenige muziek die ik maak, schertste Rosmonda.

- Maar het is reeds laat...

- Verlangt u naar bed...

- Langzamerhand...

Hij verlangde niet naar bed, maar hij verlangde alleen te zijn. Hij verlangde te denken zijn altijd zelfde gedachten van langdurig, langdurig verdriet. Zij waren als een geheime wellust geworden.

Rosmonda nu stond op, sloot het boek, nam de lamp, geleidde haar vader, de lange gang door, langs de glazen loggia; het re-

gende steeds en hunne schaduwen vielen weêr tegen de kalkwanden, vergleden en braken over den vloer... Maar de huiskapel stond open en er brandde een kleine lamp voor het groote, zwarte crucifix en de non lag er voor geknield, in gebed. Zij was er in de nacht als een vizioen, blank, een schimme gelijk, de witte plooien van haar gewaad aangeveegd met het gelige lampelicht. En in de naakte, kalkblanke kapel was alleen het ontfermend gebaar der opene armen van den ivoren Christus, geklampt aan zijn zwarte kruis. Op de teenen, om de non niet te storen, gingen Astolfo en Rosmonda voorbij...

Astolfo kuste Rosmonda bij zijne deur en zij ging met de lamp naar haar eigen vertrek. Hij bewoonde hier twee groote kamers. Er waren weinig meubels en de kamers waren kil en hoewel er een groote schouw was in de eene kamer, stookte hij nooit. Er was in de groote slaapkamer nauwlijks een bed, een kast, een waschtafel en de weinige meubels stonden vreemd, verloren zich. Er was fijn stucco-werk aan het gewelfd plafond der andere kamer en de karyatiden van de schouw waren marmeren sirenen, die krulden de staarten omhoog en droegen op de staartvinnen de schoor-steentafel, sierlijk en ernstig.

Over een groote tafel slingerden eenige papieren, couranten, een boek. Deze kamer spiegelde als weêr het leven van een man, die niet meer leefde, dan werktuigelijk, het leven van het lichaam en der zinnen. Er was in deze groote, naakte kamers de onverschilligheid van den bewoner voor alle fyzieke welbehagelijkheid in comfort, gezelligheid, toilet. Het waren kamers, waar de bewoner sliep, las, schreef en zich kleedde, als vreemd aan wat hij er deed.

In der daad wrong geheel Astolfo's leven zich samen in de geheime wellust zijner eenzame gedachten.

Hij was een sterke, nog jonge man, die er jeugdig en kalm uit zag. In de lijn zijner viriele silhouet was zijn zielsleven niet te speuren. Zijn gelaat was als een masker. De kalme bewegingen van zijn groote lichaam openbaarden niet de eindelooze smart. Zijn blik was donker en koud en zijn gebaar was onbewust be-

leefd en aristocratiesch, met een somtijds plotse verfijning van beweeg, dat dadelijk weêr verging in de onverschilligheid. Wie hem zag, zelfs alleen, in deze kamers, zoû niets geleerd hebben om hem te kennen.

Zijn ziel was de geslotene schrijn, en nu hij te bed lag, in de duistere kamer, en de regen tegen de ramen ruischende, gingen wellicht hare stille deuren wijd open en was hij met haar alleen en zag hij haar in de oogen... Maar zijn adem ging niet heviger zijn smart te gemoet: er klonk niet door het kamerdonker de onderdrukte snik; het leed was geworden als een durende pijn, die bijna de zelfwellust was geworden zijner eenzaamheid...

De slapelooze uren door...

II

Om zes uur werd Rosmonda wakker. Zij had de eerste stralen der zon, en ze gloeiden tegen hare luiken, en hun stofgoud, door de reten heen, poeierde en zij stond haastig op, wierp de luiken open, de ramen, en zag het landschap in. Zij zag de zee en het pijnbosch, zij zag den weg en de vlakte; zij zag de verre, vage bergen... De zee lag als gebaad na den overdadigen nachtregen; de zee had die gewasschen kleur van donkerblauw frisch en zilt water, dat gewasschen is in het water der wolken. De zee woelde nog even, met witte koppen: het was of de golven blankmanige, steigerende zeepaarden waren, die aandraafden en zich wierpen op klippen en strand. Het strand strekte zich vochtig, donkerros, als ware er nat porfierstuifsel door gestrooid en er was een hooge weg langs het strand; een weg, die ging, ging, zich slingerde en zich verloor...

Het pijnbosch stak frisch groenzwart op, als of het, na den nazomer, herademd had in den eersten herfstregen. De lijnen der pijnen rezen sierlijk en recht, ernstig en toch gratieus, en het loover blonk als nieuw loover. Aan den zoom van het bosch waren groote regenplassen en spiegelden de witte wolken weêr, die draalden aan de grauwblauwe lucht...

Er klonken klare klokjes. Rosmonda wendde den blik naar den hoogen weg en zij zag een kudde buffelen òp komen, geleid door veehoeders te paard, en dan gaan, gaan, langs den weg, die ging, ging, zich slingerde en zich verloor... Zij volgde de buffelen langen tijd met den blik. Toen, zich bedenkende, trok zij zich terug van het raam, knielde op een bidstoel, en bad.

Zij bad voor een teederlieve kopie van Filippino Lippo's Aanbidding: de Moeder, die haar Kind aanbidt. Rosmonda was nooit in Florence geweest en had nooit in de Accademia het werk van Filippino gezien, maar de kopie was haar gegeven door haar oom Odoardo, den jongeren broeder haars vaders. Er straalde uit Moeder en Kind, uit het blauw van haar mantel, uit het goud van zijn lichtkrans iets van die bijna breekbare atmosfeer, die bijna glazige zuiverheid van licht en van glans, die over het origineel heen stralen. Het gebaar der samen gelegde, lieflijke, jonkvrouwlijke vingertjes en de neêr koesterende blik roerden om de glanzige zuiverheid, de lichtende kuischheid, de eerbiedige moederliefde voor het Kind, dat God zèlve is. Rosmonda bad vroom en lang.

Zij kleedde zich vlug aan. Zij ontbeet vlug, alleen, in de eetkamer. Het kasteel scheen als verlaten. Zij zag Beppo niet, zij zag zelfs niet oude Benedetta, die voor hen kookte en ook de bedden opmaakte. Zij zag niemand. Astolfo was in zijn kamer, de non in haar cel... Waar was Filiberto?

In de effen morgenklaarte door groote ramen zonder gordijnen, was het kasteel binnen als een verlaten huis. Het was heel groot en ruim: gangen, trappen, zalen welfden zich, breidden zich uit, statig en monumentaal, oud, verweerd; de grisailles waren uitgewischt, de fresco's bleven donker, niet te zien: vage schimmen in eeuwige, hooge plafondnacht.

Het kasteel scheen als nauwlijks gemeubeld. Er stonden hier en daar, in zalen en gangen, zeer groote meubels, kabinetten, tafels, stoelen als tronen, te wachten...

Rosmonda dwaalde langzaam om, dralende langs de deuren van de kamers harer moeder. Die kamers waren gesloten, sedert mama gegaan was, met Tullio... Zeven jaren lang waren de ka-

mers gesloten. Sedert zeven jaren had Rosmonda hare moeder niet weêr gezien...

Maar zij herinnerde zich moeders laatsten kus, omdat die innig geweest was. Zij, Rosmonda, was toen een kindje geweest van tien jaar. En zij had niet dadelijk begrepen, dat hare moeder haar vaarwel gekust had voor altijd. Zij had dit eerst later begrepen, omdat haar vader gesnikt had, eens, maar hevig. Sedert had zij haar vader niet meer zien snikken.

Rosmonda was gegaan op het terras. Er dreef het lichte goud van Oktoberzon. Voor het terras strekte de zee zich recht, met een verren, verren, even gebogenen einder. Rosmonda vond dat verschiet altijd zeer mooi en hare droomen gingen dadelijk heen naar dien einder. Het was of van dien einder, die het Oosten was, het sprookje, de fabel, de legende, eindelijk het Leven voor haar zoû aanvaren op een recht de zee doorklievend toovervaartuig vol muziek en vol bloemen, en daartusschen mooie gedaanten en bevallige gestalten. Rosmonda glimlachte dan even den horizon toe.

Deze morgen, buiten, was wijd en klaar. De groote lucht scheen nog wijder, een diepe afgrond van blauw, waarin de witte wolken draalden en dreven, en de groote zee ruischte als een harp en het strand was heel nauw en het bosch werd heel smal en het kasteel zelfs scheen niet meer zoo hol, groot en ruim en verlaten.

De golven, die opkrulden tegen de klippen, sprenkelden héel fijn schuim in de lucht, dat regenboogde...

Plotseling zag Rosmonda haar broêr. Hij zat op een klip te staren. Zij liep het terras over, de trappen neêr, het strand over, klom naar hem toe.

- Filiberto...

Hij zag naar haar om.

- Ik ben hier, zeide hij.

- Ik zag je, zeide zij blij. Willen wij samen wandelen...?

- Als je wilt...

- Wil je liever alleen zijn, Filiberto? aarzelde zij.

- Waarom...

- Zoo maar... Ik ben wel eens gaarne alleen, eindigde zij trotsch.

- Ik wil wel met je wandelen...

- Wat deedt je?

- Ik keek naar de zee...

- Mooi, de zee, niet waar... Ik hoû zóo veel van de zee.

Hij antwoordde niet.

- Maar als wij wandelen, poogde zij te schertsen; moeten wij oòk samen spreken...

- Wat is er te spreken, sprak hij.

- Ik weet niet... Van alles! zeide zij. Wij zijn broeder en zuster niet waar? Die vertellen elkaâr alles. Alles. Ik zal je àlles van mij vertellen...

Hij glimlachte haar heel zacht toe. Zij vond hem heel mooi en lief als hij glimlachte; zij vond hem bijna zoo mooi als Astolfo, maar ànders; zij vond alleen zichzelve niet mooi...

- Heb je dan veel te vertellen, Rosmonda? vroeg hij.

Zij voegde zich week tegen zijn schouder.

- Ja, zeide zij. Ik zal je àlles vertellen, Berto, zoo als een meisje vertelt aan een zuster... of een vriendin. Vreemde, vreemde dingen... die je niet vertelt als je niet heel veel van elkaâr houdt... Maar dan moet jij mij ook vertellen...

- Maar ik heb niets te vertellen...

- Jawel. Jawel. Jawel, Filiberto...

- Wat zoû ik te vertellen hebben...?

- Je hebt een geheim...

Hij lachte zacht.

- Ik heb geen geheim, klein zusje.

- Niet?

- Neen, heusch niet...

- Berto... zég mij, wat is er? Ik ben niet nieuwsgierig: als ik vraag, is het om je lièf te kunnen zijn en je te troosten...

- Ik heb niets, Rosmonda...

- Je bent jong en je bent treurig... Je was in Livorno op de marine-school en je wilde niet studeeren... En nu... ben je hier... bij

ons... bij vader en tante en mij... op dit eenzame kasteel... en nu ben je treurig...

- Ik ben niet treurig... Ik ben hier tevreden... Ik ben niet geschikt voor de marine... Of voor een betrekking... Ik hoû er van... zoó te leven... Ik heb niets, Rosmonda... Kom, laat ons wat wandelen, het pijnbosch in... En vertel jij mij...

- En jij vertelt niets...

- Vertel jij nu, Rosmonda...

- Wil ik je mijn droomen vertellen? Ik droom soms van... moeder.

Filiberto fronste.

- Ik wil niet van haar hooren, zeide hij.

- Geloof je, dat zij een slechte vrouw was?

- Ik wil niet over haar spreken, hernam hij kort.

- O, Filiberto! kreunde zij bijna. Ik wìl je niet boos maken... maar ik bid je: laat ons spreken!! Laat ons spreken... over vader, over moeder, over jou... Over jou vooral! Spreek over jou, Filiberto! Vader en ik... we zouden zoo gaarne weten...

- Er is niets te weten!

- Ben je ongelukkig?

Hij zag haar aan met zijn raadselachtige oogen. Om zijn mond was die trek van pijn, die hem op een San Sebastiano deed lijken, ook omdat hij zoo heel mooi was, zacht en fijn als een vrouw.

- Waarom zoû ik ongelukkig zijn...

Het waren steeds de vluchtende antwoorden. Rosmonda zuchtte diep. Maar hij had hare hand gegrepen en zij liepen zoo, hand aan hand, het strand af, naar de eerste pijnboomen van de Pineta... Zij waren nu in het bosch. Ontmoedigd, sprak zij niet meer...

- Waarom zeg je niets meer, Rosmonda...?

Zij haalde droef de schouders op.

- Vertel mij, van jou...

- Er is niets... zeide zij, heel zacht.

- Voel jij je gelukkig?

- Jawel... Ik ben gauw gelukkig. Alles maakt me gelukkig. De

lucht, de zee, de boomen... Als ik de vogels hoor zingen... Als ik lees... zelfs als ik bid... ben ik gelukkig... Als ik aan papa's voet zit... Als Zia mij toespreekt... als jij vriendelijk bent... ben ik gelukkig... Maar ik ben niet gelukkig als ik denk, dat wie ik lief heb, lijden... zonder dat ik weet... of ik iets kan doen...

- Het is niet goed, Rosmonda, dat je je in zulke gedachten verliest. Vader lijdt sedert làng niet meer... en ik ook... heb niets; ik houd er van zoo te leven... stil-weg, kalm-weg... In vroegeren tijd was ik misschien monnik geworden... maar ik ben niet vroom genoeg opgevoed... en dan verjaagd te worden als Zia is... Laat ons er niet meer over spreken, Rosmonda...

Zij wandelden naast elkander, het bosch door, wisselden nu en dan slechts enkele, onverschillige woorden. Boven en rondom hen weefde het rechte gestreep van het naaldenloover der pijnboomen een dichtere, eenzame, droefgeestige atmosfeer van geheimzinnig, verlaten woud, tòch ijl, met den blauwen, witwolkigen hemel vaak zichtbaar - heel ver; met den woudweg, die zich wendde langs de tronken, weêrechoënd van ritselenden schrik als een pijnappel viel en een vogel opschrikte, - doorhuiverd, hier en daar, van het lugubere gekras der kraaien, die, groote, zwarte vogels, wandelden op de horizontale hoogste takken der boomen of schaduwden in sinistere kringen tusschen het woud en de wolken. En het ijle, vreemde en toch geheimvolle en sombere pijnwoud strekte zich verder en verder, als een smartelijke, lange laan, die voeren zoû naar sombere, heel verre oorden en dingen. Ging men door, door en door, dan bereikte men Ravenna. De pijnboomen dezer sombere laan waren de historische: sedert eeuwen had dit woud hier gesomberd aan den zoom der Adria, sedert eeuwen had het geheimzinnigd onder deze zuiderlucht, in het zicht dezer zuiderzee. Reeds in de eeuw, dat Theodorik zijne Gothen hier heen geleid had, op weg naar Ravenna, hadden deze zelfde schaduwen hier haar beklemmend mysterie geweven...

- En altijd is dit woud hier, bijna onveranderd, zoo gebleven, Filiberto, zeide, droomerig, Rosmonda; en waar wij nu over heen gaan, hier, over dezen zelfden grond, gingen de Gothen...

- Zij hebben zelfs de eerste toren van San Sepolcro gebouwd...

- Ja... dat zegt de legende: zoû die waar zijn, Filiberto?

- Zeker, zeker...

- Ja, ik denk het ook... De Gothen hebben den eersten steen van ons kasteel gelegd... Waarom zouden wij er aan twijfelen...

- Er is niet aan te twijfelen; er is het Gothische ‘tang-ornament’ nog zichtbaar aan het oudste metselwerk... zoo als het te zien is aan de Tombe van Theodorik... En aan het gouden pantser in het muzeum van Ravenna...

- Ja, zeide Rosmonda. Het is net eender: die in elkaâr verbogen tangen...

- Later is om die toren bij gebouwd... maar de toren is uit den Gothischen tijd...

- Heb je er over gelezen, Filiberto? Ik dacht niet, dat je belang stelde...

- Ja, ik heb er over gelezen...

- Geloof je, dat Belizarius hier ook door dit woud is getrokken...

- Ik denk niet: zijn schepen moeten eerder Classis, de havenstad van Ravenna, hebben omsingeld... Maar Dante heeft hier gedwaald, toen hij naar Ravenna verbannen was...

- Ja, ik zie hem loopen, somber, donker, met zijn kap over het hoofd...

- En toch was hij een Italiaan, zei Filiberto.

- Hoe meen je? vroeg, vol belang, Rosmonda.

- Ik meen, hij was somber... en hij was toch van ons Zuiden...

- Maar in ons Zuiden is het soms somber, zei Rosmonda. Dit pijnwoud is somber...

- Ja, zeide Filiberto. En het is toch Italië... Weet je wie ook hier gedwaald heeft, Rosmonda...?

- Wie dan?

- Lord Byron... Hij reed hier paard... Hij dacht hier aan de gravin Guiccioli...

- Zij was niet zijn vrouw, niet waar?

- Neen, zeide Filiberto.

Zij zwegen, en Rosmonda dacht aan hare moeder, die... er-

gens, ver, met Tullio leefde en hen voor altijd verlaten had... Maar zij zeide:

- Anita is hier gestorven... in dit woud... de vrouw van Garibaldi... toen zij zich schuil hielden... en zij ziek was en uitgeput...

- Ja, zeide Filiberto...

Zij liepen hand aan hand en steeds verder. Het woud was dichter geworden, het was of de smartelijke laan zwart was van de schaduw der vroegere dingen van leed en van sombere ernst. En Rosmonda bedacht, dat Filiberto gezegd had: en dit is toch Italië... Italië! Het was haar plotseling of zij haar eigen land niet kende... Of het zich ergens ánders uitstrekte... goud van zon, blauw van azuur, blij van levenslust, bloeiend van rozen en liefde...

- En hier is de plas... zei Filiberto.

Zij waren den zwarten plas genaderd. Het was in het allerdichtste der sombere schaduw - somber zelfs in dezen helderen najaarsmorgen - als een donkere spiegel van git. Het was als een klein meer van duisternis... Toch stak er bies op en riet aan den zoom... Over het water, opborrelend uit geheimzinnige bron, lagen de pijnnaalden gezaaid en de muggen wemelden er over in dicht gezweef. Rondom rezen de masten of kronkelden de oude tronken. Er waren er, die van ouderdom schenen gespleten, gebroken en neêrgezwijmd en de rechte, uitgerekte takken behielden een gebaar van bezwijming onder de daar blauwere, lichtere lucht.

En toen Rosmonda genaderd was en in den plas zag, scheen het haar toe - als immer - dat de plas een groot, zwart oog was, dat opstaarde naar de lucht en de boomen...

- Als een groot, zwart oog, zei Rosmonda tegen Filiberto.

- Ja, zei Filiberto. Een donker reuzenoog...

- Zelfs in den morgen...

- Ik ben hier wel eens 's avonds geweest...

- Niet doen, Filiberto, zei Rosmonda. Het is niet goed hier 's avonds te komen. Dan zweven de dwaallichten over den plas en zij zijn de zwervende geesten, die verlokken naar de erge plaatsen...

- Ik geloof daar niet aan, zei Filiberto.

Hij had zich voor over aan den plas gestrekt en zag, zich buigende, in het water...

- Laat ons hier niet blijven, Filiberto, zei Rosmonda. Het water is zoo donker en het ziet ons aan... Ik ben bang er voor en het is ook niet goed hier te blijven, al is het nog morgen...

- Wat zoû ons gebeuren...

- Er stijgen de dampen uit het water op, die de koortsen zijn...

- Dan zijn de dampen dus geen geesten...

- Maar de koortsen zijn geesten: de kwade-luchten zijn de booze feeën...

- Het is nog te vroeg: zij rijzen eerst in de schemering...

- Wij zien ze misschien nog niet, omdat het licht is, maar misschien rijzen zij al... Kom meê, Filiberto...

Hij stond op, sloeg zich de naalden van de kleederen af.

- Bijgeloovig zusje...

- Kom meê...

Zij trok hem meê terug... Zij ging nooit verder dan dien donkeren plas. Verder was het woud het onbekende...

- Wel neen, weêrsprak Filiberto. Wij zouden, zoo wij voort gingen, het bosch uit komen en dan de vlakte zien, de velden en dan Sant'-Apollinare-in-Classe... en dan ‘de stad’ zien liggen...

De ‘stad’ voor hen was Ravenna. Filiberto was verder geweest, in Florence, in Livorno, zelfs in Rome... maar Rosmonda kende alleen Ravenna, waar zij geleerd had in het klooster. Ravenna, het pijnwoud, San Sepolcro, de zee... dat was voor haar de wereld...

Zij wandelden nu terug. Zij beminde het pijnwoud en huiverde er toch steeds... Zij was blijde de zee terug te zien. Voor de zee huiverde zij nooit. Zij liep de zee soms in met bloote voeten; zij vaarde op de zee in een bootje; de schuimende golven, brekende tegen de klippen, waren haar vertrouwd en lief...

De zon was gezwijmd achter de wolken. Over het terras liep de non heen en weêr, de handen gevouwen, in haar eeuwig gebed...

Rosmonda naderde haar.

- Wij hebben gewandeld, zeide zij; Filiberto en ik... Tot aan den plas...

De non was nooit bij den plas geweest. Rosmonda meende, dat de oogen der non den blik hadden van het donkere water... Maar zij was om dien blik niet huiverig; zij boog als het ware vertrouwende neêr in dien blik, omdat Zia Addolorata zoo vroom was, en véel bad, voor allen, die haar lief waren, voor Astolfo, voor Filiberto, voor Rosmonda... en ook voor moeder en voor Tullio misschien...

III

- Oom Odoardo komt van avond, zeide Astolfo aan tafel. Ik heb een brief van hem...

Rosmonda was blij en haar vader toonde haar den brief: enkele regelen slechts.

- Rosmonda, zeide hij. Ik ga rijden...

- Mag ik meê? vroeg zij, met oplichtende oogen.

Hij lachte haar teeder toe en zij voelde zich gelukkig in dien glimlach. Tegen drie uur stonden de paarden voor, vastgehouden door Tito den stalknecht. Het waren twee ijzerkleurige appelschimmels, merrie en zoon, moeder en jonge hengst. Het waren twee mooie paarden, breed van borst, fijn van beenen, glanzig van robe; de manen waren lang, ook de staarten waren ongeknipt en de merrie had teedere, lieve oogen en de jonge hengst schopte achteruit en had een ondeugenden, zijlinkschen blik, als van een stouten jongen, die iets ondeugends bedenkt. Astolfo besteeg de merrie en zij rilde den hals onder den vlakken klap zijner liefkoozing, als een coquette vrouw, en Rosmonda, vlug, nauwlijks geholpen, besteeg den ondeugenden, jeugdigen hengst. Vader en dochter reden weg langs den hoogen weg, die daar ging, ging en zich verloor...

Astolfo, met zijn rijpet en rijlaarzen, was als een jonge man. En Rosmonda was als een kind. Omdat zij tòch tijdens den rit los

woeien, had zij dadelijk hare haren, amberkleurige vacht, los gespreid over den rug. Onder die wijde lucht verjeugdigde zij. Zij droeg geen rijgewaad: zij droeg haar blouse en rok, een pet op het hoofd gestoken. Zij geleek een kind van veertien jaren, omdat hare weemoedige hinde-oogen vervroolijkten.

De weg was hoog als een dijk. In den namiddag was hij verlaten. Er gingen geen karren, geen kudden van buffelen meer. Zij kwamen niemand tegen. Links grijsde de zee, nu de lucht bedekte, als iederen middag tegen dit uur. Rechts was de vlakte eene wijde weemoedigheid. De laatste pijnboomen kronkelden als in verstijfde smart. Boerenwoningen vormden een vaal blokkig gedoe, armoedig van tint, in de armoedige wijdte. Het land scheen niet bevolkt, niet bebouwd en de moerassige plassen hier en daar weêrspiegelden roerloos de meer en meer grauwende lucht.

De schoonheid was niet het land: de schoonheid waren de lucht en de zee. Maar onder die lucht, aan die zee tintte het armoedige, vale land zich met den afglans dier wijde schoonheden en het landschap werd één poëzie van drie elementen: lucht, aarde en water. Ook de zee was grauw geworden. Dit was het grauwe Italië, en het was het eenige, dat Rosmonda kende. In den zomer was het wel blauw en wit, maar deze maand was het grauw en het was altijd zoo: de strenge poëzie der drie elementen: de drie immense wijdten, die de blik door weidde en die het hart vulden met een bedrukkend verlangen naar bloemen en vogels en vlinders, naar teederheid en lieflijkheid en liefde...

Toch was Rosmonda gelukkig. En zij was trotsch te rijden, naast haar vader, Astolfo. Wat was hij jong en mooi, vond zij. Zij behield een glimlach om de lippen. Hij zeide nu en dan een kalm woord. De merrie hinnikte, plots luid de verlatenheid doorgalmend: de jonge hengst had ondeugende draaiïngen met het achterlijf...

De hooge weg daalde: de weg werd breeder, verloor zich in de vlakte. De sporen der karren, vol van den regen nog, deden den zich verliezenden weg terug vinden. De zee trok zich terug, de

lucht welfde wijder. Heel ver, bij een armzalige woning, blafte een hond, nijdig tegen de paarden...

Het was een beangstigende wijdte, als een land, dat menschen en goden hadden verlaten. De vale, uitgestrekte kleurloosheid eindigde wel in vage kontoer van ver gebergte, rechts, maar vóor de blikken van Rosmonda scheen het land te deinen naar het onbekende, het onbereikbare, het nóoit te wetene...

- Willen wij draven? vroeg Astolfo.

Zij glimlachte, knikte van ja. Zij draafden voort en de merrie hinnikte en de jonge hengst rilde met het achterlijf. Astolfo doorboorde met zijn zwarte oogen het verschiet vóor zich. De manen en staarten der paarden, de losse haren van Rosmonda waaiden en wapperden en fladderden als uitflapperende vanen... En het werd als een dronkenschap; het scheen Rosmonda, dat nu een stormgeweld haar mede voerde het onbekende in, naar het onbereikbare, naar het nooit te wetene... dat alles, dat daar ginder zoû zijn, verder en verder en verder... Het scheen, dat de wind haar droeg... en de hengst vleugelen aanschoot... Dat zijn hoeven den grond niet meer raakten... Dat hij vloog en zweefde, de lucht door... Dat een stormvlaag haar op nam, meê voerde... Ter zijde van haar vader... Dat zij het bereiken zoû, dat zij het bereiken zoû...

Astolfo hield in...

- Gaan wij niet te ver...?

- Neen, neen...

- Wij gaan te ver, wij gaan te ver... Het wordt donker en zie... achter ons, die wolken...: wij moeten omkeeren...

Zij had ingehouden als hij: zij keerden om. Vóor hen nu lag de verslondene vlakte, den weg. Onder de aandrijvende, zwarte wolkmassa was de weg niet meer dan een opglinstering van watervolle karresporen, en de vlakte was zwart en de bergen waren niet meer te zien. Dit was haar land, Italië... en Rosmonda werd er om zeer droef. Er waren geen vanen meer van waaiende haren en manen en staarten. Wel hinnikte de merrie en de zelfde, verre hond, blafte weêr, nijdig... Er sloegen zware schaduwen neêr, ook over de zee, die verzichtbaarde...

- Vader, zeide Rosmonda. Wij hadden door moeten gaan, altijd door moeten gaan...

Astolfo glimlachte.

- Oom Odoardo zoû ons thuis dan niet vinden, zeide hij...

Zij vond hem zoo lief en kalm... zij had hem wel willen omhelzen, maar zelve was zij droevig, zij wist niet om wat...

De drie torens van San Sepolcro, ongelijke transen, stapelden reeds aan den horizon en er brandde een lichtje aan een der ramen.

IV

Oom Odoardo was aangekomen, met zijn automobiel, van Florence. Hij leefde op zijn automobiel; hij bewoonde in Florence een goedkoope kamer, om alles wat hij bezat, te verdoen aan zijn automobiel, die hijzelve bestuurde en verzorgde. Hij was jonger dan Astolfo, maar zag er ouder uit, geel en verschrompeld, met een blik als had hij voortdurend de koorts.

Zijn stem was dof en gebroken. Hij omhelsde zijn broêr en Rosmonda, en vroeg naar Filiberto; niemand wist, waar hij was.

- Ik heb ook Maria niet gezien, zeide Odoardo: hij meende de non.

In der daad wist oude Beppo niet waar de non was... De deur van haar cel stond open.

- Zia zal zijn in den kelder, zeide Rosmonda zacht, nog met de kleur van den rit op haar wangen. Zij bidt daar wel eens... Er is daar een gewelf, waar zij een crucifix heeft gehangen... Wij moeten haar niet storen.

- Kom meê naar de bibliotheek, zei Astolfo tot zijn broeder.

Het was het aangenaamste vertrek van het kasteel en deed ook dienst als huiskamer. Beppo, met de lamp, ging vooruit en hunne schaduwen gleden langs de lange gangen en braken over de wanden. In de bibliotheek gaf oom Odoardo aan Rosmonda een pakje over. Hij kwam nooit met leêge handen.

Rosmonda, blijde, opende. Het was, in een doos vol bonbons,

een kleine etui, met een ring, een robijn tusschen twee brillantjes.

- O, riep Rosmonda. Ik ben zoo blij! Ik verlangde naar een ring!

- Laat mij je dan maar eens gelukkig maken. En coquet... zeide Odoardo.

- Dat zal zij nooit worden, zei Astolfo.

Zij zetten zich om de lamp. Rosmonda snoepte de fijne, groote bonbons.

- Ik ben gekomen om ernstig te praten, zei Odoardo. Hebben wij een oogenblik... voor het souper?

- Jawel, zei Astolfo.

- Ik zoû misschien een man hebben voor Rosmonda, zei Odoardo; en daarom ben ik opzettelijk gekomen.

- O, zeide Rosmonda; ik verlangde wel naar een ring... maar nog niet naar een man...

- Maar het is niet goed, Rosmonda, zei Astolfo ernstig; er nooit over te denken... Wees nu eens een oogenblik ernstig... en laat oom spreken...

- Het is een brave jongen, zei oom Odoardo, De zoon van mijn automobiel-fabrikant, waar ik mijn Fiat gekocht heb. Hij is in de zaak. Hij is energiek, helpt zijn vader goed; zij zijn al rijk en zullen zeker een groot fortuin maken. Ik zeide wat Rosmonda meê kreeg; zij vonden het niet veel, maar ik legde hen uit, dat wij niet rijk waren. Maar zij vonden het toch genòeg, en ik toonde hun een portret van Rosmonda... dat in Ravenna gemaakt is...

- Drie jaar geleden!! lachte Rosmonda.

- Ik zeide, dat je drie jaren ouder was... Het jonge mensch komt in het geheel niet in aanraking met families, en ik kreeg den indruk, dat zij het wel voornaam vonden een meisje van adel te krijgen, al zijn wij maar kleine landadel... Ik toonde hun de foto's van San Sepolcro, en zij vonden het een mooi kasteel.

- Maar als zij het zièn! lachte Rosmonda.

- Rosmonda, zeide Astolfo. Wees nu toch een oogenblik ernstig. Val oom niet in de rede...

- Hoe heet hij? vroeg Rosmonda.

- Italo, zeide Odoardo.

- Een mooie naam, zei Rosmonda ernstiger.

- Hij is een brave, flinke, knappe jongen, zei Odoardo; anders zoû ik niet met hem aankomen, voor onze Rosmonda. Hij is gezond, stevig, mooi; hij is energiek en werkzaam en wil wel trouwen.

‘Ik moet een jonge vrouw hebben’, zeide hij. ‘Zij moet veel van kinderen houden.’ ‘Zij moet lief en eenvoudig zijn’...

- Dat ben ik en dat doe ik allemaal! lachte Rosmonda; zij was op de knie van haar vader gaan zitten.

- Hier is zijn portret, zei Odoardo.

En hij trok uit zijn zak een cabinet-portret en gaf het Rosmonda.

Zij bezag het. In de effene gladheid der fotografie was toch niet geheel uit gewischt het gezond stevig mooie en energieke, waarvan Odoardo gesproken had.

Rosmonda sprak niet dadelijk.

Toen zeide zij:

- Hij is mooi en lief... Hij lijkt op vader...

Astolfo, glimlachend, bekeek het portret, zijn dochter op zijn knie.

- Hij lijkt op vader... herhaalde Rosmonda.

- Een Italiaansche kop... als ik, zei Astolfo.

- Als hij je bevalt, zei Odoardo; zoû ik dit voorstellen. Rosmonda gaat met mij meê naar Florence, om wat te logeeren bij tante Emilia en bij de nichtjes... dan kunnen de jongelui kennis maken...

- Hij kan eerder hier komen, zei Rosmonda.

- Neen, zei Odoardo; dat is te duidelijk, voor er iets beslist is. Op neutraal terrein eerst elkaâr ontmoeten...

- Ik heb geen kleêren voor Florence, zei Rosmonda.

- Je zoû in Ravenna een japonnetje kunnen bestellen, Rosmonda, zei Astolfo ernstig. Kom, toe, heusch, lach niet altijd, lief kind. Wat moet er van je worden, als ik er niet meer ben. Een vrouw moet trouwen en zij moet jong trouwen. Als je een lieven man hebt en kinderen, dan heb je nièts meer te verlangen. Dan geef je en ontvang je geluk...

- En u? vroeg zij, om zijn hals hare armen.

- Je komt mij nu en dan bezoeken met je man en de kleintjes. Dat geeft vroolijkheid in huis.

- Ik zal er over denken, zei Rosmonda lief, met een blik naat Odoardo. Heusch, ik zal er over denken. Het doet mij pleizier, dat hij van kinderen houdt... ik ook hoû veel van kinderen. Zoo om mij heen, om mij heen, om mij heen...

Zij schetste met hare hand als de treden van een trap: de verschillende grootte van heel veel kleintjes.

- Ik zal er heusch over denken, oom, zeide zij, opstaande en Odoardo omhelzend. En ik dank u zoo voor den ring... Dat za] goed staan, in Florence. U zal zien, ik word nog coquet...

- Wanneer gaan wij dan? vroeg Odoardo.

- O heusch, ik moet eerst mijn ‘japonnetje’ hebben! Ik heb niets dan zulke rokken... en zulke blouses. Ik rijd er zelfs paard meê!!

Zij lachte, met een blik naar het portret van Italo.

- Heeft hij gezegd, dat hij een mooie vrouw moet hebben? Want ik ben leelijk...

- Je zal mooi genoeg zijn, meen ik...

- Een elegante vrouw? Want ik ben het niet...

- Je wordt het, in Florence...

- Ik weet niet eens wat mode is... Weet u, wat mode is, oom?

- Neen kind, ik zie, ik weet niets... dan mijn automobiel. Die menschen... ja, die ken ik... door mijn automobiel. Bij tante Emilia... loop ik weg, als er anderen zijn. Ik ben een eenzame, weet je: ik heb niemand... dan mijn automobiel: dat is mijn vriend, mijn vrouw, mijn alles...

- Maar je hebt òns, zei Astolfo zacht. Als je behoefte hebt aan een huis, aan familie... dan moetje bij ons komen...

Hij had Odoardo de hand gegrepen.

- Ik dank je, broêr, zei Odoardo. Maar ik moet alleen zijn... Zoo ben ik...

Rosmonda zag hem weemoedig lachende aan...

Stappen klonken: het was Filiberto... Hij groette zijn oom en zeide:

- Vader... ik kom juist thuis... en zag licht in den kelder... Beppo

heeft er Zia Addolorata gevonden, flauw, in het gewelf...

Zij stonden allen haastig op...

- Het zal niet zoo erg zijn, zei Rosmonda kalm. Tante bidt dikwijls in het gewelf en na een vervoering, valt zij dan flauw. Ik ga haar verzorgen... Filiberto, waar ben je geweest?

- In het bosch... Bij den plas...

Rosmonda werd heel bleek. Zij ontstelde...

- Je moet dat niet doen, zeide zij. Nièt doen... tegen den avond. Het is nièt goed...

Toen, met een poging tot scherts, wees zij het portret van Italo...

- Kijk, zeide zij; dat is mijn aanstaande man...

En nu fladderde zij vooruit om Zia Addolorata te verzorgen...

V

- Dus ben je nog nooit in Rimini geweest? vroeg, aan tafel, Odoardo aan Rosmonda.

Zij lachte. Neen, zij was nog nooit in Rimini geweest. Rimini... dat was het onbekende, het einde der wereld... dat wat zich verborg, daar ginds, ver, ver weg, aan den zuidelijken horizon, naar welken zij wel toe draafde, op den ijzergrauwen hengst, maar... dien zij nooit bereikte.

- Neen oom, lachte Rosmonda. Rimini is het einde der wereld...

- Wel neen, zei Odoardo. Rimini is een aardige, elegante badplaats, vlàk bij ons oud uilennest - ten minste met de automobiel - en we moesten er eens heen gaan... hoewel het nù al laat is in het seizoen en de badgasten weg zijn...

- Ik ga er later heen, oom, schertste Rosmonda; als ik met Italo getrouwd ben. Dàn... u begrijpt, zit ik naast hem in zijn automobiel en zie ik de heele wereld... de héele wereld...

Zij maakte een extatiesch gebaar met de armen.

- Maar je kan nu al met mij een toer maken... voor wij naar Florence gaan, zei Odoardo vaag.

Rosmonda glimlachte lief. Zij wist, dat oom Odoardo ei-

genlijk het liefst alleen zat in zijn automobiel en dan ging, ging... waarheen hem het toeval dreef.

- Oom, zeide zij; je moet niet op mij rekenen om spoedig naar Florence te gaan. Ik kan wel komen bij tante Emilia... over een paar weken, maar heusch... ik moet eerst mijn ‘japonnetje’ hebben; twee, drie ‘japonnetjes’ misschien wel: de nichtjes zijn heel elegant...

- Dus Rosmonda gaat trouwen? vroeg Filiberto.

- Het zoû wel kunnen zijn, zei Rosmonda.

Astolfo keek zacht, kalm en tevreden. Hij dacht dikwijls aan een goeden man voor zijn kind...

- Dan, zeide Odoardo; blijf ik niet langer dan morgen...

- Waarom, broêr? zei Astolfo.

- Ik moet naar Florence terug... Ik zal met Italo en zijn vader spreken... Ik zal daar zeggen, dat Rosmonda en jij, Astolfo, niet ongenegen zijn... en dat Rosmonda in Florence komt... in het begin van November...?

- Zoo gauw mogelijk... zei Astolfo. Niet waar, Bambina?

- Ja, zei Rosmonda, met groote, starende oogen. Zoo gauw mogelijk...

Er was in haar als het ontluiken van een droom. Het portret had haar behaagd. En zij dacht, zacht opgeblijd in haar hart, dat zij een lieven, mooien man zoû hebben... en een huis in Florence... en een automobiel... en dan kinderen, veel kinderen, veel lieve, mooie kinderen... Het was of de toekomst hare geheimzinnige deuren voor haar opende. Zij zag hare toekomst in, zij zag het leven in. Het zoû lief zijn en blij en gelukkig en lachend. Er was een tevredene teederheid, die smolt door geheel hare ziel... En zij zoû dikwijls, dikwijls bij Astolfo komen, op San Sepolcro, met haar man en haar kinderen, en papa zoû komen bij hen... En Italo, misschien, zoû Filiberto kunnen helpen... zijn vriend zijn... ontdekken waarom hij leed en treurig was en zij zouden àllen elkander lief hebben en elkander helpen niet eenzaam te zijn...

Den volgenden morgen, in der daad, snorde Odoardo weg, met zijn automobiel. Van het terras volgde Rosmonda haar oom,

hem vréemd vindende... Zij had nog nooit in de automobiel met hem gezeten... Hij sprak van Rimini... maar zij wist, dat zij er niet met hem heen zoû gaan... Hij was als jaloersch op zijn machine, zoo als een andere jaloersch is op zijn man of zijn vrouw... Niemand mocht er in zitten naast hem... Eenzaam moest hij haar bezitten...

Rosmonda had dit reeds opgemerkt, met de fijne intuïtie harer stille, stille ziel, die als eigene oogen had. En zij vond oom Odoardo vreemd, want zij voelde, dat hij hen lief had, hen allen van San Sepolcro. Hij kwam nooit met leêge handen bij hen. Hij gedacht Filiberto's naamdag. Hij was nu bij hen gekomen, enkel en alleen, uit belang voor haar, Rosmonda's, toekomstig geluk. Hij zoû, als vader, verheugd zijn zoo het huwelijk tot stand kwam...

- Hij is een vreemde man, dacht Rosmonda. Maar wij zijn misschien allen vreemd... Hij is misschien nog eenzamer dan wij... al heeft hij zijn automobiel, die hij lièf heeft...

Zij zag in de lucht, over de zee. Het trof haar, dat het landschap on veranderd was, sedert, in de bibliotheek, het portret van Italo... zoo plotseling... was opgedoèmd... Het was er nu nog... Het stond op den schoorsteenmantel, zoo tegen den spiegel aan... Nu, stilletjes, als deed zij iets dat een meisje niet zegt, ging zij er heen om het te bekijken... Zij had het gaarne in haar kamer genomen... Maar zij deed het niet; zij liet het portret, waar het was opgedoemd... in de bibliotheek... En zij kon het er ieder oogenblik zien, des avonds vooral, als zij las aan Astolfo's voet.

Er was een teedere lente van lieve illuzie vòl gebloesemd in hare ziel. En het trof haar, dat de lucht en de zee die waren gebleven van Oktober... een hoogte en een diepte van verlatene, eenzame grauwheid... Italië... dacht zij; schijnt niet overal zóo te zijn... als hièr... Hij heet Italo... Ik zal de kinderen ook zoo noemen: Italo en Itala... ik zal jongens hebben... en meisjes...

Zij schrikte... Achter haar was als een witte schim, in het flauwe, vroege morgenlicht. Het was de non...

- Zia, zei Rosmonda. Blijf niet meer zóo lang in het gewelf... als gisteren. Wij zijn bang, dat u ziek zal worden, als u er zóo lang blijft...

De non keek haar vreemd aan, met de zwarte oogen, die als blind waren van te veel licht...

- Het maakt mij gelukkig, kind, er te bidden...

- Bidt u er ook voor mij, Zia...?

- Ja...

- Kus mij, Zia... zei Rosmonda.

Zij boog haar hoofd naar de wassen handen toe der non en de non kuste haar op het voorhoofd. Het was een kus als een gebed en Rosmonda voelde zich er zóo onder vervromen, dat hare knieen bogen... Zij knielde neêr en zijzelve nu kuste de wassen hand der non.

- Waarom ween je, kind? vroeg de non.

- Ik weet niet, Zia, zei Rosmonda. Maar ik ben heel gelukkig...

VI

Den volgenden dag gingen Rosmonda en Astolfo naar Ravenna. Zij gingen in het karretje, samen, en Astolfo mende; zij gingen zonder Tito, en zij waren in het kleine karretje, waarvoor een klein blond paardje, twee heel eenvoudige menschen: een nog jonge, donkere man, met naast zich een amberkleurig blond meisje. Hunne eigene hoeven en boerderijen voorbij, kende niemand hen meer, groette niemand hen meer, wist niemand hen meer te zijn de heer van San Sepolcro en zijn dochter. Een eenvoudige land-eigenaar scheen Astolfo en Rosmonda, naast hem, kon wel zijn jonge vrouw zijn...

Ravenna was voor Rosmonda ‘de stad’. Zij kende er geene andere; zij had er geleerd in het klooster, en zij had er gezien de kerken en het Mauzoleum van Theodorik. Zij had in den San Vitale de mozaïeken gezien met de beeltenissen van Justinianus en Theodora, te midden hunner hofhouding en de pracht dier Byzantijnsche keizerlijkheid had kleurrijke droomen vòl glans voor haar getooverd. Zij had gezien in den Sant'-Appolinare Nuove de mozaïeken, blank en goud, van de heilige martelaressen, die hare

martelkronen komen leggen aan de voeten der H. Maagd en als zij dacht aan het Paradijs, bevolkte zij het met diergelijke bevallige maagden; de zielen der uitverkorenen beeldde zij zich in hare droomen uit naar de bevallige, Byzantijnsche silhouetten dier heilige jonkvrouwen in nauwe, parelomboorde stola en palla, omwemeld van den blanken sluier... Of zij beeldde ze, de mannelijke zielen, naar de mozaïek-beeltenissen van den baardeloozen Jezus, die als de Goede Herder zetelt aan het gewelf van het Mauzoleum van Galla Placidia... De Gothen en Byzantijnen, zij leefden voor haar; Galla Placidia, Theodorik, zij kende ze, als in het Verleden, en, kwam zij wel eens in Ravenna, om de drie, vier maanden, voor boodschappen en bestellingen, dan ging zij de mozaïeken altijd weêr bezoeken, met Astolfo, en was er gelukkig om.

Maar dit maal waren vooral hare gedachten bezig bij de kleêren, die zij bestellen zoû; bij de naaister, die haar de ‘japonnetjes’ maken zoû, die zij in Florence dragen zoû... Zij bedacht heel ernstig, dat zij maar niet meer dan twee ‘japonnetjes’ zoû bestellen... en, had zij meer noodig, dit in Florence zoû laten maken, waar tante Emilia en de nichtjes haar raden zouden... Zij zelve wist niets van toilet en er nu over te denken, maakte haar vreemd moê in haar hoofd. Het was ook een heel ernstige kwestie...

Astolfo ging meê naar de naaister en er werden twee ‘japonnetjes’ besteld: een donkerblauwe en een witte, beiden met manteltjes, vond de naaister... Over een paar dagen zoû Rosmonda komen passen, en dan zoû de naaister er zich meê haasten en binnen acht dagen alles zelve naar San Sepolcro brengen... Toen de beraadslaging was afgeloopen, zuchtte Rosmonda diep op en glimlachte helder en blij. Maar Rosmonda wilde niet de steeds zoo beminde mozaïeken weêr zien: hare gedachten gingen verder, verder, Ravenna uit, Florence reeds te gemoet. En zij verkoos liever, dadelijk, rustig, om het blonde paardje niet te vermoeien, terug te rijden naar San Sepolcro.

Het was een lieve rit, zoo naast haar vader, die mende. Zij zag met haar helder lachje naar hem op, vond hem zoo mooi, zoo jong, zoo kalm ook, niettegenstaande het gróóte verdriet en de

eenzaamheid... ja, de eenzaamheid van binnen... en zij werd zich bewust heel, héel veel van hem te houden. Maar door het bewustzijn dier liefde wemelden allerlei vizioenen nu...: Italo... Florence... de automobiel... de kinderen...: Italo, Itala... tante Emilia... de nichtjes... oom Odoardo... twee hoeden, die zij in Florence wilde koopen en die zij heelemaal niet wist, hoé zouden zijn... Wat een boel geld, zoo in eens, voor die kleêren... Maar Astolfo, toen zij van de hoeden sprak en het geld, lachte berustigend en zei, dat het kòn... Zij beangstigde zich dus niet meer om de zoo heel groote kosten, en rustig, tevreden, verloren in dat gewemel van nieuwe gedachte-dingen, zat zij naast Astolfo. De avond viel. Zij reden nu langs de Pineta, en de weg was grauw wit, met de uiterste pijnboomen van het bosch als gezoomd... Ter andere zijde, de vlakte, de grauwe, onvruchtbare vlakte, de vale velden, met hier en daar in de verte het overwaasde verspiegelen van moerassige plassen... En de vage bergenlijn, waar achter het onbekende: dat wat zij spoedig te gemoet ging, Florence, haar man, haar toekomst... haar kinderen...

Het was nacht toen zij San Sepolcro bereikten. En dadelijk toen zij het hek inreden, naar de poort, die uitzag over de vlakte en de nu geheel donkere Pineta, zagen zij ouden Beppo en de oude Benedetta hen te gemoet komen, terwijl Tito uit de stal kwam.

- Wat is er?? vroegen Astolfo, Rosmonda.

De oude knecht, de oude meid, wrongen de handen en klaagden en steunden en eindelijk zeiden zij het, terwijl Rosmonda, Astolfo met hen binnen traden. Zij hadden de non wederom gevonden, bezwijmd in het gewelf, onder in de kelders en het had hun toegeschenen, dat zij dood was en zij hadden dadelijk don Aloisio doen halen van het dorp en hij was zoo juist gekomen, om voor hare ziel te bidden, die zoo, zonder de Sacramenten der Stervenden, het lichaam in een extaze ontvlucht scheen...

- Dood?? vroeg Rosmonda bleek. Maar is zij dood??

De knecht weeklaagde en de meid weende en zij wrongen de handen en geleidden hun meester en jonge meesteres. Zij geleidden haar naar de cel van de non. In wat men noemde de Toren van

Theodorik - het Gothische ornament nog hier en daar zichtbaar in het latere metselwerk - had de non hare cel bewoond: een rond, blank gekalkt vertrek, met een klein venster, twee treden hoog, dat uitzag op het pijnbosch. Zij lag er nu, in hare witte kleed, op het kleine, witte bed. Er brandden geelvlammig twee kaarsen bij haar. Er lag een zwart kruis op haar witte borst. En bij haar bed baden te samen don Aloisio en Filiberto.

Zij rezen op en de priester had een gebaar als schetste hij de nutteloosheid der weeklagingen over wat de Hemel besloten had. Ja, Zia Addolorata was dood. En dat zij gestorven was zonder bediend te zijn, was de wil van God zelve, die haar in een vervoering tot zich had genomen.

Rosmonda voelde een verdriet, zoo groot, als zij nog nooit gevoeld had. En door dit verdriet gevoelde zij een heftige verwondering, een smartelijke vraag, een vreemde nieuwsgierigheid, niet te zeggen, een huiveringwekkend ‘waarom?’ in hare ziel, een vraagteeken van ontzetting, dat wemelde voor haar uit...

Maar toen zij Astolfo nu knielen zag, en met een snik bidden bij het witte lijk van de non, knielde zij zelve neêr, kromp als in een, dicht bij Filiberto, die even eens knielde, bedekte haar gelaat in de handen...

En herhaalde, als de anderen, angstig voor wat geen antwoord gaf op de verwonderde vraging harer ziel, de Latijnsche woorden, die prevelde don Aloisio...

VII

Om de rouw werd de reis naar Florence uitgesteld. Odoardo was gekomen, in zijn automobiel, en tante Emilia en de nichtjes, en zij hadden de non ter aarde besteld in het familiegraf, met de monumentale portiek, in het dorpskerkhof: een vierkant Campo-Santo, tusschen witte muren, onder enkele zwarte cypressen. Nu waren oom, tante, de nichtjes weêr weg en allen waren het eens geweest, dat Rosmonda naar Florence nog niet moest

komen. De naaister kwam van Ravenna en Rosmonda paste wel de ‘japonnetjes’, omdat het geen geluk aan brengt een bestelde kleeding niet te passen en niet te doen voltooien, maar toen de naaister de ‘japonnetjes’ gereed had, legde Rosmonda ze weg in een lade, want ze waren blauw en wit. Zij legde de twee rokken, de twee blouses en de twee manteltjes weg met een heel stil, diep weemoedig gevoel van teleurstelling, waarover zij niet sprak, noch met Astolfo, noch met Filiberto. Zij droeg een oude, zwarte rok en een paar oude, zwarte katoenen blouses en haar vader en broeder hadden een band van krip om de mouwen hunner gewone pakken.

Zij betreurde, dat er geen bloemen waren, maar er waren nooit veel bloemen geweest in den tuin van het kasteel; alleen in het voorjaar bloeide er witte amandel, maar nu ging het weêr naar November. Zij had er gaarne iederen dag gebracht op het graf van de non. Zij ging er bijna iederen dag bidden, tot Astolfo haar vroeg dit niet zoo vaak te doen. Don Aloisio kwam vaak op het kasteel, troostrijke woorden zeggen; hij was weleer meer de non komen bezoeken dan Astolfo en Rosmonda, die hij te weinig godsdienstig vond en te vrij in de keuze van boeken. Maar nu kwam hij meer en Rosmonda sprak gaarne met hem en vond zijn eenvoudige woorden wel lief, al dacht het haar, dat hij, een nog jonge priester, tegen haar vader en haar sprak als tegen twee kinderen.

Verder was Rosmonda veel alleen, hoewel zij dikwijls plotseling haar vader zocht, maar het scheen haar toe, dat ook Astolfo gaarne alleen was. Des avonds waren zij samen, en lazen samen, maar overdag was Rosmonda zoo vol gedachten, dat zij uren, uren alleen bleef en zelfs vergat Filiberto te vragen of hij niet samen wandelen wilde... De gedachten woelden in haar. De vizioenbeelden harer eigene toekomst warrelden nu samen met het gepeins over haar moeder en Tullio, die wèg waren... met het gepeins over Zia Addolorata, wier ziel hen ook zoo plots, in een vervoering, die zelfs de H. Sacramenten van noode niet had, verlaten had. Er wemelde in haar door-een een verlangen naar mys-

tiek en een smachting om te weten het leven: een heimwee naar hemelsche liefde en een heimwee naar aardsche liefde. Haar moeder had de aardsche verkozen, Zia de hemelsche... Zij zelve had beide gaarne, in hare peinzingen, gemengeld, en eens, dat zij droomde, zag zij voor zich Italo en hij stond in een glans, als een heilige.

Maar de avonden was zij met Astolfo en las aan zijn voet. Het scheen haar zelve toe, dat hare stem anders klonk dan vroeger. Was zij dan voor de nacht, in haar kamer, alleen, dan bad zij eerst heel lang, vóor de Madonna naar Filippino Lippi...

En dan opende zij even de lade, waar de twee ‘japonnetjes’ lagen, met vloeipapier er over.

VIII

Het was November en Rosmonda was achttien jaar geworden. Er waren brieven gekomen van tante Emilia en de nichtjes en Odoardo was even met zijn automobiel aangewipt en er was over en weêr geschreven en beraadslaagd en tante schreef, dat Rosmonda's kamer gereed was en haar wachtte. De reis naar Florence werd dus bepaald en zoû plaats vinden over enkele dagen en nu het tijdstip naderde, werkelijk naderde, ondervond Rosmonda eene pijnlijke smart haar vader en Filiberto te verlaten en smeekte zij beiden ook gauw naar Florence haar te zullen volgen, ten minste dadelijk te zullen komen als haar huwelijk met Italo was beslist.

Het waren sombere dagen: het was de aanvang van den winter, die daar, aan den zoom der Adriatische zee, de luguber grauwe kan zijn als heerschte hij er niet over zuidelijke stranden. Er waren de zware, grauwe wolkmassa's, die weêrschaduwden over een woeste, witkoppige zee, waarover de bijtende, koude winden van Dalmatië huilende aan streken als met horden van hemeldraken, die uitblazen de ijzige, verstijvende ademstralen.

Onder die lucht, aan die zee, in dien wind, tegen de geheimzin-

nige, ruischende verwrongenheid der pijnboomen aan van de Pineta, stond San Sepolcro met zijne drie ongelijke torens. Rosmonda miste de blanke schimme van de non over het terras en des avonds meende zij, dat ze er gaan zoû, Zia Addolorata, over het terras, langs de trappen en door de lange gangen van het kasteel. De wind woei er door als met klagende tochten, al waren de ramen toe. En de nachtregens tikten hoorbaar tot in Rosmonda's kamer op de groote ruiten der glazen loggia, die uitzag over de vlakte en het nachtzwarte pijnenbosch.

De eentonige dagen gingen en kwamen, in afwachting van de aanstaande reis. Op een morgen, nadat Rosmonda wederom ernstig haar kast had nagezien, omdat zij aan pakken wilde gaan denken, kwam Astolfo in hare kamer en vroeg:

- Waar is Filiberto?

- Ik weet het niet, zeide zij; maar wil ik hem zoeken, als u met hem spreken wil?

- Hij zal wel komen, tegen het maal, zei Astolfo.

Een fijne intuïtie zeide haar echter, dat vader ongerust was. Zij glimlachte hem toe, zij legde de handen vleiend op zijne schouders en zij zeide, kalm en geruststellend:

- U moet niet ongerust zijn... Filiberto houdt er van eenzaam te dwalen... Hij gaat, juist met zulk een wind, loopen langs de zee of over den hoogen weg, of hij dwaalt door de Pineta. U moet hem laten. Want hij zal zijn geheim nooit zeggen en het zoû niet goèd zijn aan te dringen, dat hij het zegt. Misschien, dat hij het later zegt... later... wie weet... als Italo met hem spreekt... als een vriend...

Astolfo glimlachte zacht.

- Bimba, zeide hij; zal je gelukkig zijn... daàr, met hem?

Rosmonda haalde in een glimlach de brauwen weifelvragende op.

- Wie weet het? zeide zij. Het is de toekomst, die wij niet weten... Maar waarom zoû ik ongelukkig zijn? Ik zal van hem houden... en van onze kinderen...

Haar vader omhelsde haar innig: hij dacht aan zijn vrouw.

Neen, Rosmonda was een andere ziel, een ziel van trouw en van moederlijkheid.

- Kom meê, zeide hij; het is tijd om te eten...

In der daad tampte de middagklok van het kasteel. Zij zetten zich in de holle, groote eetzaal en Beppo diende... Filiberto was in de laatte.

- Waar blijft hij? vroeg Astolfo.

Rosmonda zag, dat zijn onrust steeg. De knecht, telkens, zag uit op het terras: zijn witte haren verwaaiden om zijn schedel...

- Laat Tito uitkijken bij het hek...

De stalknecht keek uit bij het hek. Astolfo at niet, maar Rosmonda at, heel kleine beetjes.

- Waarom is u ongerust, vader? vroeg zij sereen.

- Ik weet niet, zeide Astolfo. Ben jij dan niet ongerust?

- Neen, zeide zij. Hij zal zeker wel dadelijk komen...

Hij zag haar bijna verwonderd aan. Het trof haar, dat hij heel bleek was, wit onder zijn verbruinde gelaatskleur, en dat zijn handen trilden. Zij rees op.

- Maar vader, zeide, verwonderd, zij nu. Waarom is u ongerust...?

- Ik weet niet... herhaalde Astolfo.

Zij verbaasde zich over zijne zoo zichtbare nervoziteit, vond die overdreven, legde die uit als een gevolg van een àltijd knagend verdriet en een somber eenzaam bepeinzen. Maar zij zette zich niet neêr, at niet meer...

Zij ging op het terras, waar Beppo nog uitkeek.

- Zie je den signorino nog niet aankomen...

- Neen, signorina...

Zij zelve keek nu uit... Zij was een kleine, tengere, zwarte figuur daar op dat terras, tegen de zee aan, in den wind. De eenige kleur, die zij bracht in het landschap en de atmosfeer, was hare amberkleurige haar om haar wat verbleekt gezichtje.

- Kan ik verder dienen, signorina? vroeg de knecht.

- Ja, zeide zij. Ik kom dadelijk...

De knecht ging naar binnen. Werktuigelijk trad zij verder het

terras op, daalde de trappen af. Plotseling, zij wist niet waarom, voelde zij als een verstikkende angst, uit haar hart toe naar haar keel.

- God, o God!! dacht zij. Heilige Moeder, bewaar ons!!!

Zij wist niet wat zij dacht. Zij wist niet, wat over haar heen kwam. Zij heugde zich alleen hoe bleek haar vader geweest was, hoe zijn handen hadden gebeefd. Zij zelve was heel bleek geworden. Een windruk woei heur haar los. Zij had de lippen op elkaâr gesloten en haar oogen staarden groot.

- Het zal niets zijn, murmelde zij. Hij heeft zich verlaat...

Haar hart hamerde tot in haar ooren. Zij was nu den zeezoom genaderd; zij zag uit over de zee; zij besteeg de klippen: hier was de klip, waar zij vaak neêr zat, met Filiberto...

Zij zag plotseling om. Was het een gedachte, was het een vermoeden, was het een doorhuivering... Zij wist het niet, maar zij zag naar de Pineta... En in eens richtte zij hare schreden naar de eerste, verkronkelde boomen, de sombere boomen van Dante en van Theodorik... En als kon zij niet anders, riep zij:

- Filiberto!!

De wind verwoei hare stem. Zij haalde diep adem, herhaalde:

- Filiberto!!!

Als een schelle vogelkreet verwoei haar roep. Eensklaps liep zij sneller: de wind voerde haar meê, het bosch in en zij liet zich voeren...

- Filiberto!!!

Er was een smeeking in haar schreeuw, als om antwoord. Zij luisterde uit: er antwoordde niets.

- Misschien is hij juist den weg naar Rimini op, dacht zij. Over den hoogen weg... O God, o God!! Heilige Moèder, bewaar ons...

Maar zij liep door, het bosch in. Om haar krakelden de takken, die neêr vielen in den wind; in den wind wrongen de boomen de takken als armen en er helden de van leed bezwijmde tronken, met de takarmen uitgespreid. Het stormde klagende nu door de opperste twijgen...

- Filibèrto! gilde zij, weenende bijna.

- ...Rosmònda!! hoorde zij, achter zich.

Zij gaf een gil, van blijdschap, zag om. Maar zij zag haar vader, die haar volgde en haar riep:

- Rosmònda!!

- Ik ben hier, vader!...

- Waar ga je heen?

- Ik zoek Filiberto...

Astolfo was zijn dochter genaderd.

- Waar ga je heen? herhaalde hij.

- Ik zoek Filiberto, herhaalde zij. Hij zal zich verlaat hebben... Maar misschien is hij op den hoogen weg... en niet hièr...

Zij zagen elkaâr aan. Zij waren beiden heel bleek, onder de krakende boomstammen. En plotseling zagen zij elkanders angst, wemelen achter hun oogen.

- Mijn kind, mijn kind!! riep Astolfo, de armen open.

Zij wierp zich in zijn omhelzing, maar zij zeide:

- Maar het zal nièts zijn, vader...! Misschien is hij nu thuis... Filiberto!!

Toch riep zij, nu weêr krachtiger, forscher, hoorde uit naar het antwoord. Maar omdat het niet weêrklonk, rilde de angst weêr in haar op.

- Filiberto! riep, forsch, Astolfo.

De kraaien, verschrikt, zwermden krassende op. Daar, als een spiegel van git, lag de zwarte plas en zag op als een vreemd donker reuzenoog, naar de boomen en naar de wolken en den wind.

Rosmonda was enkele passen haar vader voor. En zij riep nog eenmaal:

- Fili...

Zij voleindde niet den naam. Zij voleindde niet den roep. Zij deinsde achteruit als voor een verschrikking. Zij trad achteruit als voor een afschuwelijk spook.

- O... oooh! kermde zij lang, de handen in elkaâr gedrukt tegen haar borst, die niet ademde...

- Filiberto!! riep forsch, achter haar, nog eens Astolfo...

Rosmonda was haar vader, achteruit loopende, genaderd.

- Vader! riep zij. Vader!! Ga niet verder... Ga nièt verder!! Hij is... daàr! Maar hij kàn het niet zijn! Het is een spook! Het is een spook!!

Zij sloeg de armen rondom hem heen, zij vocht met hem, opdat hij niet naderen zoû en niet zien zoû, wat zij gezien had. Hij rukte zich van haar los, hij stortte vooruit, hij zàg zijn zoon...

Op het donkere water, in het bies van de zwarte plas, lag een wit gezicht, de zwarte haren geplakt over de slapen en om den half openen mond dien trek van geheimzinnige pijn, die hem altijd had doen gelijken op een San Sebastiano... Over hem heen schudde de stormwind de krakende twijgen en de naalden bezaaiden het water, waarover de muggen zwermden...

IX

Het was tegen Kerstmis en er viel natte sneeuw, die dadelijk smolt. In de bibliotheek zat Rosmonda aan haar vaders voeten maar zij las niet voor. En van de schoorsteentafel, reeds weken geleden, was verdwenen het portret van Italo.

Astolfo streek heure haren.

- Bimba, zeide hij; wij hebben veel, veel verdriet, maar het mag niet je jonge leven breken. Je bent jong, je bent nog een kind, en het leven kan je liever zijn, dan het mij was, en je gelukkig maken. De vader van Italo schrijft mij nu zelf en wil komen, met zijn zoon, omdat onze rouw ons verhindert naar Florence te gaan. Laat mij hem antwoorden, dat hij welkom is, met Italo...

Rosmonda rees op, zij staarde naar de leêge schoorsteentafel als denkende, en zij zeide:

- Vader, het is beter van niet... Ik zoû niet gelukkig zijn, dàar. Ik moet hier blijven. Bij u. Zij hebben u allen verlaten, omdat zij eenzaam waren... Maar ik wil u niet verlaten, want ik ben niet eenzaam... Ik heb ù. Laat ons elkànder behouden en laat ons...

Zij knielde voor hem, zij omhelsde zijn borst vast tegen haar hoofd; zij zeide:

- Laat ons vooral elkànder hebben en pògen niet eenzaam te zijn...

Hij nam haar bleek hoofd in de handen, kuste haar en zeide:

- Je leven zal verwelken, hier, in San Sepolcro, en als ik oud geworden ben... als ik gestorven ben... dan zal alles te laát zijn...

- Het zal niet te laat zijn, voor niets, zeide zij kalm en zij beurde het bleeke gezichtje op. Want ik weet nù... dat ik ben, waar ik behoor te zijn en dat mijn leven zal zijn, waar ik leven moet. Bij u...

Zij legde aan zijn borst haar hoofd. Er was in hem de onzekerheid, de weifeling om hare woorden; er was in hem de weemoedige hoop, dat zij nog éenmaal gaan zoû, hare eigene toekomst te moet...

Maar in haar was er de zekerheid, dat zij blijven moest, dat, zelfs al trok wederom de Eenzaamheid hare toovercirkels rondom hunne zielen, zij blijven moest, om te waken.


Vorige Volgende