De ongelukkige

LI

In de Zaal der Afgezanten verzamelde Aboe-Abdallah den Raad. Het waren de edelen, de Vizier, de groot-officieren, de veldheeren, de hoogepriesters. Hij vroeg hen, van zijn troon af, wat zij hem rieden. Het trof hen, dat hij er als zinneloos uitzag. Hij was zeer bleek, met een lijdenstint door zijne ambere bleekte heen, en zijne oogen vlamden in koorts. Zijne handen trilden.

- De stad overgeven, zeiden de edelen.

- Er is geen graan meer in de schuren, en de winter nadert, zei de Vizier. En het Spanjoolsche leger heeft het steenen kamp betrokken.

De opperpriester trad voor. Hij zeide:

- De stad overgeven. Allâh straft zijne zonen voor hunne zonden. En zijn straf was voorspeld...

- Is de Granaatappel rijp? vroeg Aboe-Abdallah, den opperpriester aanstarende met zijn bijna waanzinnigen vlamblik.

- Overrijp barst zij! klaagde de priester. De purperen pitten regenen! Allâh! Allâh!!

Zij riepen allen tot Allâh. Klagende liepen zij om in de zaal. Tot zij plots weêr als berustigd zonken op hunne kussenzetels, of om den troon stonden, gelaten.

De jonge veldheer Muza trad voor.

- Aboe-Abdallah! zeide hij. Vorst! Het is te vroeg om van overgave te reppen. Wij zijn in de alcazaba nog meer dan tweeduizend man!

[p. 243]

- Tegen tienduizenden daarginds, zeiden de kapiteinen.

- Ik heb nog mijn ridders, mijn ruiters!!

- Driehonderd paarden, verkleinden de kapiteinen. Tegen duizenden daar ginds...

- Zoo àlle bewoners zich bij ons leger voegen...!!

- Zij zijn uitgeput, zeiden allen.

- Wij zijn uitgeput, zeide Aboe-Abdallah. Hoort ge, Muza, wij zijn uitgeput... De Granaatappel is rijp... En barst... En de purperen pitten regenen... Een ander houdt de handen op om den zegen te ontvangen... Den zegen, die Allâh òns neemt... En hèm schenkt. Hoort ge, Muza...? Het was voorspeld... Wat is tegen Noodlot te doen? Deden wij niet àlles, Muza...? En wat baatte wat wij deden. Wij hadden niet behoeven te doen, o Muza. Wij hadden kunnen af wachten den dag van morgen, zonder te doen. Waarom deden wij! Ik weet niet, Muza. Waarom wekten ons de Wijzen, die wisten, om te doèn? Ik weet niet, Muza, en zijzelve... Waar zijn zij... Als witte vlammen waaien zij wellicht op dit uur over het land en weten zij, wat wij weten. Want ik, Muza, ik weet nu alles. Dat de Granaatappel barst, dat de purperen pitten regenen in de opgehouden handen van Don Ferrando. En dat wij zijn uitgeput. Is de beraadslaging ten einde?

Hij zag om zich rond.

- Heer, zeide de Vizier. De Raad stelt u voor den alcaïde der stad, eerwaardige Abal-Cazim-Abdelmelic als afgezant te zenden naar den Spanjoolschen vorst.

Aboe-Abdallah wenkte den zeer ouden, witbaardigen alcaïde:

- Abal-Cazim-Abdelmelic, zeide hij. Gij zijt oud. En uw baard is blank. Gij gelijkt op de Wijzen, die wisten. Gij weet het ook. Gij weet, dat de Granaatappel is gebarsten. Dat de purperen pitten regenen... Ga naar Don Ferrando. En zeg hem, dat hij ophoudt de handen.

Hij trad den troon af, Muza trad hem in den weg.

- Ik, Heer! riep Muza; geef mij nièt over!!

- Neen, zeide Aboe-Abdallah. Gij geeft u niet over, dappere

[p. 244]

Muza. Gij zult alleen vechten tegen een leger.

- Ja, Heer! riep Muza. Ja!! Ik zal alleén vechten, tegen een leger!!

Aboe-Abdallah begreep hem. Hij opende zijne armen en drukte hem aan zijn hart. En hij glimlachte, van smart. En herhaalde:

- Gij zult alleén vechten tegen een leger...

Muza knielde voor zijn vorst en kuste hem de handen, toen rees hij en stortte dwars door de langzaam zich verwijderende edelen, kapiteinen, priesters, de zaalpoort uit.

Aïscha verscheen aldaar.

- Waartoe is besloten? vroeg zij en hare stem klonk ijzerhard.

- Tot de overgave, zei Aboe-Abdallah.

Aïscha rukte haren sluier af; haar verwrongen gelaat vlamde op van woede met de flonkerende oogen van toorn. Zij hief den arm op en balde de vuist.

- Wìjven! riep zij tot de langzaam, hoofdgebogen mannen, die zich verwijderden. Wìjven! Laffe wìjven!!

- Muza, o Moeder, zeide Aboe-Abdallah; is geen laf wijf. Hij zal, alleen, vechten tegen een leger... Kom meê! Laat ons hem gaan bewonderen, van den toren af!

Maar zij gilde van smart.

- Kom meê, zeide hij, bijna hard.

En hij greep haar pols en dwong haar mede naar den Comarestoren. Hij dwòng haar dien te bestijgen, terwijl zij steeds gilde, gilde van smart, zoo dat haar gillen weêrechode, duizendvoudig, tegen de vierkante wanden der wenteltrap. Boven, op het torenterras, gloriede de herfstzon. Over de witte stad gloriede de zon. Over de verwazigde heuvel gloriede zij. En over het ginds vèr weg gelegene kamp, een lange, lange, witte tentegolf aan den einder...

Hij zag om zich rond, terwijl steeds van smart waanzinnig Aïscha zich wrong in zijn arm...

- Zie! zeide hij plots en dwong haar te zien.

Zij zagen uit. De poort der stad uit, de overgloriede vega in, reed een ruiter, geheel gepantserd, op een geheel gepantserd ros. Zij herkenden den ijzeren Kentaur aan zijne rankheid, een jonge

[p. 245]

lijn van fierheid en hoóg gerichten trots. Zij herkenden Granada's jeugdigen veldheer, Muza. Hij had de kromme kling uit de scheede getrokken; de gezwaaide sikkel ving de zonneglorie op. En hij reed, alleen, het Spanjoolsche leger te moet, omdat hij zich niet, met Granada, wilde overgeven; hij reed, alleen, het Spanjoolsche leger te moet, om alleen tegen een leger te strijden...