De ongelukkige

XLIX

Aboe-Abdallah, in volle rusting, besteeg zijn ompantserd ros. Om niet kenbaar te zijn was zijn stalen Kentaurvorm niet verschillend van die der andere, hem omringende ridders, op de hoogere pluimen na van zijn helm. En hij rende met zijn officieren en lijfwacht de groote Zuidelijke poort uit, de vega in. Er mengelde reeds de strijd. Want de Spanjolen, na den brand in het kamp, hadden zich, om geene verslagenheid te toonen, juist in grooten getale op gemaakt om een aanval te doen op de stad. Het was reeds een woeste mengeling, in de dadelijk brandende morgenzon. Aboe-Abdallah, de kromme kling hoog in de vuist, wierp zich dwars in de warrende strijders. Toen hij de doode Morayma op haar bedde had neêr gelegd, had hij slechts die gedachte gehad, te sterven hij ook. Te sterven om haar en voor zijn volk. Te sterven maar te overwinnen. Zijn zoon, zijn kleine Ab-dallah, zoû koning zijn en Aïscha zoû over hem waken, hem doen ontvluchten uit Còrdoba, het kind doen uitroepen tot vorst van Granada door geheel het in Heiligen Oorlog ontwaakte koninkrijk. En hijzelve, díen dag, zoû sterven; zijn lijk zouden zij ergens vinden, op het slagveld, als zij de Spanjolen terug hadden gedreven, in eene slachting, weg gedreven zelfs uit hun nog smookende kamp...

Dat hij sterven zoû, gaf aan zijn moed een heilige bezieling. Hij houwde, zonder zich te sparen, er op in met een razernij, die allen

[p. 238]

rondom hem bezielde en zij houwden allen als hij. Hunne zich vermenigvuldigende sabels sikkelden door de lucht als voor een veelvoudigen oogst van ijzer en staal en van vleesch en bloed; omringd door de Spanjoolsche ruiters, die dichter en dichter drongen, kliefden de Moorsche klingen de helmen òp, de koppen af, stieten de Moorsche lansen de ijzeren mannen uit het zaâl en werd het gevecht tot een dichte, verwoede verdelging, waarin de stervende paarden storteden over elkaâr, waarin de Spanjolen stapelden over elkaâr, vertrapt, vertreden, in ophoopingen van knarsende harnassen, in knerpende verbrijzeling van bloedomplaste ledematen, door eén geknurfd met het rood doorweekte leder en doorbulte staal: een helsche warreling, waarin niets meer herkenbaar werd, vriend noch vijand, hopman noch soudenier, mensch nauwlijks noch dier. Eéne massa van verbeestelijking, die daar op die plek aan de Mooren een oogenblik zege verschafte, zege, die Aboe-Abdallah, nimmer getroffen, zoo bezielde tot dronkenschap van ziel en zin beide, dat hij steeds denkende aan den dadelijken dood, die nù komen zoû, nu zij zegevierden, de toomen zijns paards los liet, het dier slechts drukte en drong en dwong met de knieën en met beide handen zijn sabel zwaaide om sneller en krachtiger te maaien. Zijn oogst te maaien, zijn rooden oogst - helm òpen, kop àf, - tot het alles rondom hem zeeg over de roode plassen zuigende aarde: de vallende, ijzeren menschenhalmen, de zinkende, stalen korenaren, op een wreeden hoop in het wijde rond... En telkens dacht hij: o, Morayma... thans sterf ik... en kòm ik... waar je mij zoekt... in de voortuinen van ons Paradijs!... of hij dacht: o, Abdallah... thans sterf ik... en overwinnende... laat ik je mijn troon en mijn kroon...

Maar, op afstand, zelve in heetst gedrang van moord en slachting, zag Muza, de jonge veldheer, eensklaps zijn koning, Aboe-Abdallah, in het midden der Spanjoolsche ruiters, houwen en houwen rondom zich heen, zijn paard omdrukkende tusschen de knieën, beide vuisten om den sabelgreep... En zag hij, dat de koning bijna alleen streed... Slechts enkele ruiters nog streden om hem rond. Maar het voetvolk, dat de aandacht der vijanden af

[p. 239]

moest leiden - kort geburnoest, kuit omriemd, kapje scheef - vluchtte in een plotse paniek, in massa's voor het Spaansche voetvolk naar de stad toe. En hij verliet de plek waar hij reeds zegevierde, hij reed razend en vloekend op het vluchtende voetvolk in, sabelde er twee, drie neêr, dwong de vluchtenden om te keèren en hun koning daar ginds te ontzetten. En hij zelve daarna, met de ruiters, die hem volgden, en omstuwd door geheel die plots weêr òmwendende massa's, die Allâh! riepen en Allâh! ontzette den konìng, wiens sabelsikkel steeds nog zwaaide in de lucht, om te maaien...

Tot grootere massa Spanjolen, zwart aandringende van af hun steeds even smookende kamp, in breede linie bijna de geheele vega overvegende, aan golfde, golfde en op nieuw, op nieuw, trots Muza, die schold, de ruggen zich wendden, de zon niet meer in de bezielde gelaten scheen maar gloeide over de angstronde ruggen en geheel die Moorsche zee van angst op golfde naar de poorten der stad, die zich openden als inslorpende sluizen...

Nu knetterden van de wallen de koperen kanonnen, àl het sierlijk, goud glinsterend geschut... De Spanjoolsche kapiteinen - want de bombarden, te ver, daar ginds, op hunne kampwallen, dreigden machteloos - bezonnen zich... En in een wolk van smook en onder de vuurbogen der Moorsche kogels, uit spàttende in den gouden gloed van de zon als bommen van louter blànke stralen, trok het Spanjoolsche leger terug, zegevierende des niet te min, dewijl het de belegerden de stadspoorten had binnen gedrongen...