De ongelukkige

XXXVIII

Hamet-el-Zegri, den banier gevolgd van el Zagal na de vervoering in den Grot der Wijzen, was den Dappere, wiens vijand hij eigenlijk was, niet gevolgd op zijn terugtocht naar Granada. Daár, wist Hamet, troonde nu Aboe-Abdallah en Aboe-Abdallah had hem niet van noode en Aïscha zoû - Hamet wist te voren - de poorten der stad sluiten voor el Zagal... Hamet-el-Zegri, tusschen de rotsen van Velez, verzamelde zijn eerst verspreide ridders en trouwen... Onder de ridders waren vele Gomeres, vele leden van den stam van Gòmer, steeds Aboe-Abdallah getrouw, al waren zij ook in oorlogsverrukking el Zagal gevolgd in de nacht van extaze... Onder de krijgers waren ook vele afvallige Mudejaren - tot het Christendom bekeerde Mooren, en het Christendom weêr afvallig geworden - wanhopigen, vreezende de Inquizitie hunner Spanjoolsche meesters en die zich onder Hamets vaan hadden geschaard... Deze bende was zelfs na Velez' paniek een talrijke troep van ruwe strijders; de ridders vertoonden het donkere, Afrikaansche ras; de gelaatskleur bijna zwart, de oogen git gloeiend in blank email, de monden wreed rood om het tandewit, somberden zij uit hun vuil witte burnoezen, die hunne gedeukte halsbergen, hunne gebeukte beukelaren verborgen en hunne donkere koppen omsloten de zware, roestige maliënsluiers en omknelden de ijzeren helmen, de punten scheef of geknot. En de Mudejaren, die volgden deze woeste ridders, waren woeste mannen als zij; nauwlijks droegen zij gelijke uitrusting, nauwlijks waren zij gelijk gewapend; Spanjoolsche helmen, van het slagveld opgeraapt, lagen als platte schotels hun op de

[p. 174]

koppen, Spaansche broeken en lederen laarzen slipten uit hunne mantels te voorschijn; niets verwachtten zij eigenlijk, noch van Spanje, noch van Granada; zij waren Hamet-el-Zegri gevolgd uit liefde voor den grooten veldheer, uit liefde voor den soldaat; zij zouden hem volgen naar Malaga... Te min toch hun duchtige troep om het machtige Spanjoolsche leger, ook al toog het nu moeizaam de klippen door, te bestrijden, trokken zij, Hamet achterna, de bijna onbeklimbare riffen op, slopen zij de kloven door en de klippen langs, zwommen zij de zwellende stroomen over en schuurden zij langs de piekende tafelen, de vervaarlijke afgronden voorbij. Plots, van de hoogte, verrassend, zagen zij de zee, die, eindeloos lachende, blauwde wijd uit en zagen zij Malaga. In een vloed van zonneglans lag de goudwitte stad aan hare goudblauwe zee en hare roode muren en torens goudden. Zij lag, overladen van weelde, in een vlakte van groen en goud; eene groene vruchtbaarheid, doorgoud van oranje-appelen. Zij lag Oostersch, in groene tuinen van glanzende palmen; zij lag tusschen gaarden, die in een wolk van geuren geurden, weeldegeuren, die zelfs op stegen tot deze hoogte zoo steil. Zij lag lachende aan hare lachende zee, wellustig in de omarming harer sterke wallen, tusschen hare breede muren; zij lag als een witte vrouw in de liefde dier bruinroode kracht, die haar beschermde. Zij was zoo schoon, dat velen der ridders en Mudejaren haar schooner dan Granada vonden...

Allen, van den bergrif, blikten verrukt op haar neder. Hare blokken huizen blonken als gouden dobbelsteenen, hare zwellende koepels trilden in cirkels tegen het azuur van de zee, hare minaretten rezen zoo fijn en glinsterend als stralen zelve in de goudblauwe lucht. Zij scheen zelve te stralen, en de soldaten wierpen haar kushanden toe...

Niets verried, van hier, dat zij beefde van angst. Dat onder dien lach en bevalligheid zich de bevende angst verborg. Toen Hamets troepen de bergklippen waren af gedaald, toen zij de groene vlakte hadden doorwaad, zagen zij dien angst echter reeds aan de opene poorten, over de wallen en muren. De bevolking, angstig voor de nadering der Spanjolen, haalde hen dankbaar binnen.

[p. 175]

De stad, van verre niets dan weelderige bevalligheid, bereidde zich in werkelijkheid voor het tragische beleg, dat haar wachtte. Maar dit waren meestal rijke kooplieden, die handel dreven met het Oosten. Zij spiedden over de zee uit of de schepen niet naderden, die Bajazet, de Groote Turk, die de Soldanen van Egypte en Babylon, die de koningen van Tunis en Tremezan en Tripoli hen zenden zouden, met vele troepen. Maar dit waren eigenlijk geene soldaten, dit waren handelsmannen, die vreesden voor hunne stad, voor hunne schatten en huisgezinnen. Dit was niets dan weelderige zorgeloosheid, op geschrikt door het naderende Noodlot... In hun harten vreesden zij zoo wel voor het Spanjoolsche leger als voor de Moslemsche vloten, die naderden. Zij wenschten eigenlijk zich zonder slag of stoot over te geven aan Don Ferrando, ruime schatplicht te betalen en den Spanjoolschen koning te zeggen, dat zij zich beschouwden niet als onderdanen van el Zagal, maar van Aboe-Abdallah, des konings vazal en hertog. En zoo alle gevaar van zich af te wenden.

Tusschen het volksgejuich kwam nader Hamet-el-Zegri, met zijn barre Gomeres en rooverachtige Mudejaren en daar in de alcazaba reeds machtige bezetting lag, marcheerden zij naar den ruigen, roodbruinen Gibralfaro, de antieke vuurtorenvesting, hoogst gelegen van alle torens tusschen breede muren, wijde wallen, overziende de stad, overziende de vega, overziende de bergen en heuvelen ten Westen en ten Oosten overziende de zee. En op hun weg door de angstige stad kwam hun te gemoet de Caïd aan het hoofd der rijke koopmannen, en Hamet-el-Zegri begreep uit de begroeting, dat eigenlijk hun soldateske verschijning niet welkom was.

- Aboe-Abdallah, antwoordde hij; is de vorst, dien lief heeft mijn hart. Ik ben zijn veldheer en ik ben trouw aan Aïscha, zijn moeder en trouw zal ik zijn aan Abdallah, zijn zoon. Ik volgde hem in oorlog, in voorspoed en tegenspoed; ik leed honger met hem en Morayma; mijne ridders leden honger met hen. El Zagal, den Dappere, volgde ik naar Malaga toen hij, door de Wijzen gemaand, zijn troon af stond aan Aboe-Abdallah. On-

[p. 176]

geluk versloeg el Zagal onlangs, maar beide vorsten heb ik lief. Zij zijn van één bloed, trots hun vijandschap; zij zijn beiden onzen vorsten. Heerscht el Zagal over Malaga, het is mij goed, zoo hij Granada laat aan Aboe-Abdallah. Heerscht Aboe-Abdallah over Malaga, het is mij beter... Maar één vijand hebben wij allen: dat is de Christelijke koning, die naakt. En tegen hèm zullen wij deze stad versterken. Praat mij niet over uw koopmansbezwaren: ik ben soldaat en Malaga, hóort ge, zal ik verdedigen, voor ònze vorsten...

De volgende dagen woelde over de wallen en binnen de muren bedrijvige oorlogsbereiding. En blankten aan den einder aan tegen blauwe lucht en blauwere zee de vleugelzeilen der bevriende Moslemsche vloten. Het was na lang durende winter eensklaps zomer geworden, Mei-zomer. In hare palmentuinen en rozen-gaarden wachtte de weelderige stad af, goud en blank, wachtte zij bevende af, als een bange vrouw, die tòch zich getooid heeft...

De dagen wentelden om...